Voor het open graf

Ik stond voor het open graf, de ingang een gapend, donker gat. Dat leek te passen bij al mijn gevoelens van verdriet en spijt. Het was afgelopen.

Mijn metgezel Nikodemus keek verwonderd om zich heen. ‘Dus deze olijfgaard is van jou, Josef?’

Ik knikte.

‘En jij hebt dit graf in de rotsen laten uithouwen… voor jezelf?’

Beschaamd haalde ik mijn schouders op. ‘Het leek een logische keuze. Vanaf mijn jongensjaren heb ik keihard gewerkt voor mijn positie en mijn vermogen. Ik wilde dat er na mijn dood iets zichtbaar zou blijven van wat ik heb bereikt.’

‘Dat gaat wel lukken, zou ik zeggen.’ Nikodemus was erg onder de indruk van de grootte en de weelde, maar over mijn rug ging een rilling. 

‘Is dat het waard?’ vroeg ik somber. ‘Al die jaren was ik bezig om in hoog aanzien te komen bij de Joden én de Romeinen, om fortuin te maken… En het leven is maar zo kort.’

Slechts enkele uren geleden waren we daarvan getuige geweest toen een onschuldige man werd gekruisigd. Er sprongen tranen in mijn ogen. 

Nikodemus klopte troostend op mijn schouder. ‘Jij gelooft het ook, hè? Deze Jezus was Gods Zoon.’

‘En wij hebben hem laten doden.’ De tranen lieten zich niet meer tegenhouden, maar daar schaamde ik me niet voor. Nee, het enige wat ik verschrikkelijk vond, was dat ik het nu pas durfde toegeven. Hier, in mijn eigen graftuin met Nikodemus. Met mijn collega – evenals ik lid van de Hoge Raad – van wie ik niet had geweten dat hij Jezus’ volgeling was. Zoals hij dat niet van mij had geweten. 

Het leven is maar zo kort, dacht ik opnieuw, en we hadden zoveel tijd verspild. De zon, die was teruggekeerd na de angstaanjagende duisternis van zopas, stond steeds lager. We moesten voortmaken.

Nieuwe inspiratie

Regelmatig hebben lezers mij gevraagd hoe ik toch zo’n verhaal van 500 bladzijden kan verzinnen. En eerlijk gezegd: dat kan ik niet verklaren. Evenmin als ik snap dat het weer heel leuk is om opnieuw aan mijn verhaal te werken met opmerkingen van de redacteur.
Ongeveer drie weken geleden ontving ik haar feedback. Natuurlijk moest ik er wel even over nadenken om het een plekje te geven in het verhaal dat ik had opgestuurd toen ik dacht dat het zo ongeveer perfect was. 😉
En toch werd ik weer ontzettend blij toen er opeens een briljant idee bij me opkwam waarmee ik de spanning nog beter kan opbouwen.
Heel eerbiedig riep ik toen: Yes, yes! Dank U, Heer!
Letterlijk. Hardop. Want één ding geloof ik absoluut: zonder Gods inbreng zou ik dit allemaal niet doen.

Maar tegelijkertijd heb ik ook veel aardsere inspiratiebronnen. Wat te denken van het openluchtmuseum in Ierland waar ik in 2014 uitgebreid kon rondneuzen. (En waar de batterij van mijn camera opeens leeg bleek, zodat mijn vriendin een dagje niet het gevoel had dat ze met een Japanner op stap was. 😊)

Het is hoe dan ook heerlijk als nieuwe en verbeterde scenes zich vormen voor mijn ogen.
Wordt daarom vervolgd...

Nieuw jaar, nieuw manuscript

Allereerst wens ik iedereen een heel gelukkig nieuwjaar!

Zelf ben ik 2017 meteen maar begonnen met het opsturen van mijn nieuwe manuscript naar de uitgever. Nu gaat er een redacteur mee aan de slag, een vormgever ontwerpt een mooie, aansprekende voorkant, enz. enz.
En dan natuurlijk hopen dat hij het uiteindelijk net zo goed doet als Op de vleugels van de wind. Toch best wel weer heel spannend!

Een thema dat in mijn nieuwe boek naar voren komt, is dat de hoofdpersoon het moeilijk vindt om los te laten wat hij niet zelf onder controle heeft. Ironisch genoeg kan ikzelf op dat gebied ook nog wel iets leren. 😉
Maar Jezus zegt in de Bijbel: Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Een goed voornemen dus, voor 2017!

Door Onbekend (Library of Birmingham) [Public domain], via Wikimedia Commons

Katies Kerstfeest

Geen kerstboom, versiering of cadeaus. Katie weet dat haar eerste Kerst in Amerika in niets zal lijken op de schitterende feesten die ze gewend was. Is er een manier om toch het kerstgevoel vast te houden?

In dit kerstverhaal komen enkele oude bekenden uit Op de vleugels van de wind voorbij...

Happy Birthday!

Vandaag is het al weer een jaar geleden dat mijn debuutroman Op de vleugels van de wind verscheen.

Op donderdag 27 november 2014 was de boekpresentatie in de Oude Boerenherberg van het openluchtmuseum in Schoonoord. Volle zaal, ontspannen sfeer, enthousiaste reacties, een heleboel gesigneerde exemplaren.

Ik besloot mijn presentatie met een bedankje:

Tot slot wil ik iedereen bedanken die mij heeft geholpen op de weg hier naartoe, want alleen had ik dit niet gekund.
Allereerst dank ik God, die mij het talent om te schrijven heeft gegeven.
Dan mijn familie die er altijd voor mij is geweest, en speciaal mijn moeder die ook veel tijd in dit boek heeft gestoken. (Bedankt, mam!)
En verder iedereen die heeft geholpen, gebrainstormd, aangemoedigd, proefgelezen, voor mij heeft gebeden of mij op welke manier dan ook heeft gesteund: Dank je wel!

Inmiddels kan ik daar een groep aan toevoegen: de lezers!
Mensen die ik persoonlijk ken, mensen die spontaan een lieve reactie op mijn Facebookpagina achterlieten, en velen die gewoon anoniem zijn gebleven. Dank je wel!

Zonder jullie was Op de vleugels van de wind niet zo’n succes geworden! Ik hoop dat jullie ervan genoten/genieten om samen met Katie en de andere personages op reis te gaan naar 19e eeuws Amerika.

Over korsetten en crinolines

Eigenlijk wilde ik dit bericht de titel 'Katies ondergoed' geven, maar ik weet niet hoe Google Safe Search en andere filters daarmee omgaan. :-)
En ook al zou een Victoriaanse dame als Katie Shellesdale zich verslikken in haar thee, vuurrode wangen krijgen en misschien zelfs wel flauwvallen, ik verzeker jullie dat alle afbeeldingen die ik laat zien heel fatsoenlijk zijn.

Laten we beginnen bij het bekendste onderdeel van 19e-eeuws ondergoed. Wie herinnert zich deze scene uit Titanic?


De 'korsetscene' uit de film Titanic

Het korset van Rose wordt met harde hand vast geregen. In de 19e eeuw (en ook nog in 1912) dragen alle vrouwen een korset. Beroemd is de wespentaille van de rijke dames, maar ook een vrouw uit de arbeidersklasse (Megan bijvoorbeeld) zal een korset dragen. Men vindt dat het zwakkere vrouwenlichaam die ondersteuning nodig heeft. De steun wordt gegeven door baleinen aan de zijkant, het slanke figuur ontstaat door de veters aan de achterkant stevig aan te trekken. Omdat verreweg de meeste vrouwen geen hulp van een kamenier krijgen bij het kleden, zorgen haakjes aan de voorkant ervoor dat zij het ding ook zelf aan en uit kunnen doen.

Zijden corset, mogelijk gemaakt in Frankrijk of Groot-Brittannië, 1864
© Victoria and Albert Museum, London
www.vam.ac.uk

Dit zijden korset met kant langs de zoom komt uit 1864. Zou Katie iets soortgelijks hebben gedragen?

Het korset is niet de eerste van alle lagen die schuilgaan onder die prachtig versierde japonnen. Het begint 's ochtends met een lang hemd, of chemise, dat het moeilijk te wassen korset moet beschermen:

Vlnr: linnen chemise 1840–59, chemise jaren 1850,
combinatie van chemise en onderbroek jaren 1890
www.metmuseum.org

En laten we de lange onderbroek niet vergeten! Katie draagt er eentje met strikjes, zoals je tot haar grote schaamte kunt lezen op pagina 208 in 'Op de vleugels van de wind'. Eigenlijk werd de onderbroek pas sinds 1820 door vrouwen gedragen, en hij bestaat alleen uit twee pijpen en een koord om het middel. Zo kan Katie gemakkelijk de kamerpot gebruiken!

Links: katoenen onderbroek jaren 1870, rechts: linnen onderbroek jaren 1840
www.metmuseum.org

Sokken en schoenen volgen daarna, want als ze eenmaal haar rokken draagt, wordt dat een stuk lastiger.

Nu volgt dat stijve, vast geregen korset dat Katie haar slanke middel geeft, haar boezem omhoogduwt en voor haar rechte houding zorgt. Over het korset volgt een nieuwe beschermlaag in de vorm van een soort hemdje, zoals je hieronder ziet. Het zou tenslotte jammer zijn als het lijfje van een dure japon wordt beschadigd.

Katoenen hemdje, jaren 1870
www.metmuseum.org

Nu komen we bij een andere bijzonderheid: de crinoline, die haar jurk wijd laat uitstaan. Het ziet eruit als een belachelijk gevaarte, maar het was een hele verbetering in vergelijking met de acht of negen onderrokken die nodig waren voor hetzelfde effect. De crinoline is veel lichter, gemaakt van stalen hoepels en kan enorme proporties aannemen. In een modieuze rok kan wel 40 meter zijde gaan!

Links: prent uit Punch, augustus 1856, [Public domain], via Wikimedia Commons
Rechts: frame van een crinoline, jaren 1860, © Victoria & Albert Museum, London

Bedenk wel dat de arbeidersklasse het praktischer aanpakt. Het kost heel veel moeite om de crinoline over het hoofd aan te trekken! Kijk maar eens naar deze komische fotoserie (sorry, 't is wel even scrollen...).

[Public domain], via Wikimedia Commons

Over de crinoline gaat een petticoat. Niet zo'n wit tulen geval uit de jaren '50 natuurlijk. Deze is bijvoorbeeld van katoen en heeft een mooi afgewerkte zoom.

Wit katoenen korset en witte petticoat,
jaren 1840/1850
Kent State University Museum
kent.pastperfect-online.com

Toch is het niet de bedoeling dat iemand er iets van ziet. Katie heeft speciaal geleerd hoe ze moet gaan zitten zonder dat haar crinoline omhoog wipt.

Nu ze dit alles heeft aangetrokken, is het eindelijk tijd voor de elegante overkleding die wél iedereen mag bewonderen.

En dan te bedenken dat een rijke dame zich een paar keer per dag moet omkleden!

De koningin van het bal

Research doen moet je leren. Net als schrijven en al die andere dingen. Maar vanaf het begin vond ik het ontzettend leuk om details op te zoeken voor Op de vleugels van de wind. Eén van de eerste kledingstukken was Katies hemelsblauwe baljapon:

De nieuwe japonnen werden de volgende ochtend bezorgd en ze waren perfect. Katie was verrukt van het model en de schitterende lichtblauwe kleur die het hemelsblauw van haar ogen versterkte. 
Het lijfje was afgezet met een smalle ruche van tafzijde bij de hals en open schouders. Kleine satijnen roosjes en kraaltjes versierden de korte mouwen en het midden van het lijfje, en zorgvuldig gedrapeerde parelsnoertjes maakten het geheel compleet. Langs de dubbele tafzijden rok hingen satijnen linten met roosjes omlaag. De onderrok was langer dan de bovenrok, maar van dezelfde kleur, met een brede ruche in een donkerder tint. Katie voelde zich nu al de koningin van het bal.

Baljurk ca 1860
[Public domain], via The Metropolitan Museum of Art

Benieuwd of Katie echt de 'koningin van het bal' wordt? Lees verder in Op de vleugels van de wind. (Het bal begint op pagina 301.)