Les 1: Zwijgen is goud
door Caroline Garney, gravin van Rassmore
❝ Lieve help, mag ik nu de spits afbijten van een serie over etiquette? Heel wat Londense dames zouden in lachen uitbarsten – of in tranen, daar ben ik niet zo zeker van.
Goed dan, ik zal vertellen wat ik uit allerlei etiquetteboeken heb moeten leren over het voeren van gesprekken. Dat komt nogal nauw, zie je, en bij de Britten al helemaal. Om te beginnen vinden zij ons, Amerikanen, erg schreeuwerig. Het is onbeleefd om luid te spreken en de aandacht op jezelf te vestigen, aldus gidsen als Cassell’s Household Guide. Maar natuurlijk probeert iedereen toch de aandacht te trekken.
Tijdens mijn seizoen in Londen heb ik weinig meisjes ontmoet die ik ervan kan beschuldigen een spraakwaterval te zijn. Dat komt ook omdat ze slechts een paar jaar les hebben gehad van een suffe gouvernante. Hoewel ik het strenge lesschema dat mijn moeder had bedacht vaak verafschuwde, kan ik tenminste wel meepraten over meerdere onderwerpen. Dat maakt het leven toch veel interessanter? De Britse heren verwachten echter weinig intelligentie en tegenspraak. Tja...
Uit het etiquetteboek Our Society (1891)
Door Internet Archive Book Images [No restrictions], via Wikimedia Commons
|
Maar laat ik bij het begin beginnen: iemand aanspreken. Je steekt niet zomaar je hand toe en zegt: ‘Hallo, ik ben...’ tegen een Engelsman. Nee zeg, hij zou er zowat in blijven! Hier kan ik alleen met iemand kennismaken als iemand anders – die ons allebei kent – ons aan elkaar voorstelt. Daarmee voorkomen we blijkbaar contacten met verkeerde sociale kringen. Immers, als één persoon met beide anderen contact heeft, zitten ze meestal wel op hetzelfde niveau.
Pas na die officiële introductie is het toegestaan een praatje met de ander aan te knopen, ook als we elkaar bijvoorbeeld de volgende dag op straat tegenkomen. Sterker nog, het zou dan onbeleefd zijn om te doen alsof we de ander niet kennen. Dat mag alleen als we elkaar op een bal hebben ontmoet, bijvoorbeeld bij die vervelende vent die steeds op onze tenen trapte.
Ai, en daar ga ik in de fout. Ik had natuurlijk over een ‘heer’ moeten spreken. De Britten zijn akelig formeel in hun woordkeus. Plat of populair taalgebruik kan ons uitnodigingen kosten!
Stel, we doen het wel goed en we worden uitgenodigd voor een theevisite, hoe pakken we dat dan aan? In de eerste plaats ploffen we niet meteen ergens neer. Het komt beleefder over om eerst te blijven staan. Voor heren geldt sowieso dat ze blijven staan totdat alle dames zijn gaan zitten. Terwijl we staan, is het overigens niet de bedoeling dat we alle spulletjes op de schoorsteenmantel gaan herschikken of de schilderijen aan de muur grondig bestuderen. We houden het een beetje neutraal.
Dat geldt ook voor de gesprekken. Er is geen plaats voor lange politieke discussies of het doorvertellen van roddels en schandalen. Het is ook niet de bedoeling dat we iemands geloofsovertuiging gaan afbranden, vooral niet als die persoon aanwezig is. Dit soort zaken kun je echt in etiquetteboeken nalezen.
Alleen naaste familieleden mogen we naar hun gezondheid vragen en gezegende omstandigheden worden meestal ook niet genoemd (al helemaal niet in banalere termen). Ja, ze zijn hier vreselijk kieskeurig als het om gespreksonderwerpen gaat. De vraag hoeveel broers of zussen iemand heeft, vindt men al bemoeizuchtig. Ook mijn mond viel daarvan open, maar dat wordt dan ook weer niet als erg beschaafd beschouwd.
A Conversation Piece door Solomon Joseph Solomon
[Public domain], via Wikimedia Commons
|
Ik sluit af met het meest belachelijke taboe van allemaal: geld. Wij Amerikanen zijn trots op wat we hebben bereikt, zeker als we dat van de grond af hebben opgebouwd. Maar in Engeland vraagt men niet naar winstbedragen. We bespreken niet de kosten van levensonderhoud, iemands zakelijke successen of dure sieraden (ook al willen we ze wel graag laten zien). Dat is vulgair.
Toch bekruipt me dan soms de vraag: als heel Londen al na twee dagen wist hoe groot mijn erfenis was, hoeveel beschaafde mensen zijn er dan werkelijk?
Alle etiquettelessen op een rijtje:
Les 1: Zwijgen is goud door Caroline Garney, gravin van Rassmore
Les 2: Kleren maken de dame door Imogen Bingham, burggravin Kilbrooke
Les 3: Een heer in de liefde door James Bingham, burggraaf Kilbrooke
Les 4: Wie het eerst komt... door William Garney, graaf van Rassmore
Geweldig die humor! ☺ En ik ben nog steeds niet aan je nieuwe boek toegekomen. Nu des te meer reden om het opnieuw te reserveren in de bieb! En om het deze keer wel op te halen voordat de reservering verlopen is...
BeantwoordenVerwijderenWaar blijft de tijd, hè? Ik heb al enkele weken geen bibliotheekboeken in huis. Dat is in jaren, en dan bedoel ik echt jaren, niet voorgenomen. 📚
VerwijderenVoelt altijd een beetje kaal, als is er via internet genoeg te lezen. ☺
Verwijderen