maandag 13 november 2017

Een kus van de Queen

Vandaag wil ik iets vertellen over een belangrijke gebeurtenis in het leven van welgestelde Victoriaanse meisjes. Over het moment waarop zij niet langer als kind, maar als volwassene werden beschouwd.
Eigenlijk was het hierbij zelfs niet genoeg als je ‘welgesteld’ was. Je moest uit de juiste familie komen of de juiste connecties hebben. Alleen dan kon je worden gepresenteerd... aan de koningin.

Dat evenement ging gepaard met veel gebruiken en tradities die ik zo goed mogelijk heb nagezocht voor Carolines presentatie in Thuis op Dunleigh Hall. Vlak nadat ik de scene had geschreven, besloten de makers van Downton Abbey om een kerstspecial uit te zenden rondom de presentatie van Lady Rose. Natuurlijk zat ik aan de buis gekluisterd! (En ja, ik heb mijn scene nog iets bijgeschaafd 😉.)


Adellijke jongedames zoals deze Lady Rose mochten sowieso aan het hof worden gepresenteerd als ze rond hun 18e jaar debuteerden en voor het eerst aan het uitgaansseizoen gingen deelnemen. Ook de dochters van belangrijke geestelijken en hogere leger- of marineofficieren hadden dit voorrecht. (Voor dochters van fabriekseigenaren, zoals Katie Shellesdale uit Op de vleugels van de wind gold dit niet.)
Hier komt ook mevrouw Simpson uit Thuis op Dunleigh Hall om het hoekje kijken. Als dochter van een admiraal is ze zelf gepresenteerd en heeft ze op haar beurt haar eigen dochter Nancy aan de koningin voorgesteld. Dat heeft Nancy’s aanzien verhoogd en ze heeft er een gunstig huwelijk aan overgehouden met een graaf.

Nu is mevrouw Simpson zo vriendelijk om ook een verzoek in te dienen voor de presentatie van de buitenlandse Caroline Milton. Om onbekende reden stemt het hof ermee in. Mevrouw Simpson moet dus een goede reputatie hebben gehad. En misschien hielp het dat de kroonprins bekend stond om zijn interesse in Amerikaanse meisjes? Hoe dan ook, ze ontvangt van het hof een oproep voor de 'drawing room' in Buckingham Palace op woensdag 10 mei 1876.
Deze datum heb ik niet helemaal zelf verzonnen; er werd echt een 'drawing room' gehouden. In oude krantenartikelen kon ik daarom lezen welke kleding koningin Victoria en de prinsessen op die middag droegen. Leuk om zulke details in mijn verhaal te verwerken!

Wat Caroline droeg was gebonden aan strenge regels. Haar japon moest licht van kleur zijn, bij voorkeur wit, met korte mouwen. Een sluier was verplicht, evenals twee witte veren in haar haren. En die mochten niet te klein zijn. De japon had een drie meter lange sleep, die Caroline over haar arm moest dragen tot ze aan de beurt was om de troonzaal binnen te gaan.


Je moest er iets voor over hebben om aan het hof gepresenteerd te worden. Om te beginnen stond het verkeer in de buurt van Buckingham Palace muurvast, zodat het rijtuig niets anders kon dan aansluiten in de file, met een groot publiek langs de zijlijn.


In het paleis aangekomen moest Caroline met de andere debutantes een eeuwigheid wachten tot ze aan de beurt was. En dat zonder te kunnen zitten of een slokje water te kunnen drinken.
Als het dan eindelijk zover was, kon de debutante haar sleep laten zakken en omringd door al die belangrijke leden van de hofhouding de troonzaal binnengaan.



Haar naam werd voorgelezen en ze moest een buiging voor de koningin maken. Een diepe buiging waarbij haar knie net de grond niet mocht raken. Daarna gaf ze de koningin een handkus.

Een diepe buiging, Illustrated London News, 21 mei 1887
© The Trustees of the Britisch Museum
Als de jongedame de dochter was van een hertog, markies of graaf kreeg ze een kus van de koningin op haar voorhoofd of wang. Die gewoonte werd afgeschaft toen de kroonprins en -prinses de 'drawing rooms' overnamen. Dat deden ze al regelmatig in de tijd van mijn boek. En al weet ik niet zeker of ze tot het einde bleef, ik was blij dat ik in elk geval een datum kon vinden waarop koningin Victoria wel zelf aanwezig was. Als Caroline dan toch gepresenteerd zou worden, dan ook echt aan de Queen!

Ook voor de prinsessen maakte de debutante een buiging en daarna kon ze vertrekken.
Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het was onbeleefd om de koningin de rug toe te keren. Daarom moest ze achteruitlopen... met nog altijd die sleep van drie meter!

Dat was het dan! Weken van voorbereiding, een korte ceremonie en een heleboel zenuwen. Maar daarna hoorde ze wel bij de Society, werd ze uitgenodigd voor bals en feestjes die anders aan haar neus voorbij zouden gaan en had ze veel betere kansen om een geschikte echtgenoot te vinden. Voor een dame die aan het hof was gepresenteerd, gingen alle deuren open...

Tijdens een bal
Wilhelm Gause [Public domain], via Wikimedia Commons

Zie je op je mobiel niet alle afbeeldingen? Schakel dan over naar de internetversie van de site.

2 opmerkingen: