Schaapjes op het droge

Nee, dit bericht gaat niet over de hoogte van mijn salaris of de toestand van mijn bankrekening. ;-) We gaan terug naar het dorp Almsbrick uit De draad die ons verbindt. Vandaag vertel ik iets meer over Oak Hill Farm, de boerderij die Matthew probeert over te nemen en op te knappen. Het uiterlijk zien jullie via Pinterest (de woning is te huren voor een vakantie in victoriaanse stijl).

Veruit de meeste boerderijen in victoriaans Engeland worden gepacht van een landheer, zoals in dit geval Sir Alfred Almsworth (maar ook William, de graaf van Rassmore uit mijn andere roman Thuis op Dunleigh Hall). Gereedschappen, werktuigen, dieren, etc. zijn wel het eigendom van de boer. En omdat de dieren nu eenmaal de leukste plaatjes opleveren, gaan we daar vooral naar kijken! 

Shropshire-schapen

De BBC-serie Victorian Farm, waarin drie historici een jaar lang op Victoriaanse wijze een boerderij in Shropshire bestieren, was voor mij een belangrijke informatiebron én de reden dat mijn roman in deze regio speelt. In Shropshire hield men veel schapen, zo ook op Oak Hill Farm. Het Shropshire-schaap heeft een zwarte kop en poten. Het is een sterk ras dat goede wol levert. Ze krijgen vaak tweelingen. Een Engels rijmtje zegt dat een ram bij de ooien op Guy Fawkes’ Day (1 november) zorgt voor lammeren op Old Fool’s Day (1 april).

Shropshire schapen op Acton Scott Historic Working Farm
door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr

In twee heel verschillende boeken (Het herdersleven van James Rebanks en Ver van het stadsgewoel van Thomas Hardy) vond ik de methode om een weeslammetje door een andere ooi groot te laten brengen. Dat paste zo goed bij het thema van De draad die ons verbindt dat ik het beslist in mijn roman moest verwerken. De geboorte van de eerste lammetjes is één van mijn favoriete scenes geworden!

Lam onder mammies toeziend oog (is het geen schatje?)
door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr

Daarnaast komt het wassen van de schapen aan de orde (in het koude voorjaarswater van de beek, brr!) en enkele dagen later (als de olieproductie weer op gang is gekomen) het scheren.

Bij het wassen werken de boeren en arbeiders uit Almsbrick samen, behalve degenen (zoals boer Howell) die rijk genoeg zijn om eigen herders en een eigen bassin te hebben. Eenmaal gewassen zijn de schapen eenvoudig naar de juiste boerderij terug te leiden, omdat hun lammeren daar zijn achtergebleven.

Schapen wassen in de beek
door Percy Benzie Abery [CC0], via Wikimedia Commons

Vervolgens strijken rondtrekkende scheerders op Oak Hill Farm neer. Het scheren is zwaar en intensief werk. In Matthews dagen wordt het nog met een soort schaar gedaan, zoals op de foto hieronder.

Schapen scheren
door  Joseph E. Wing [Public domain], via Wikimedia Commons

Smokey, het werkpaard

Meer dan een boerderijdier is het paard waarmee Matthew werkt. Smokey is een Shire, een groot en sterk paardenras, dat ook gewillig is en daardoor prettig om mee te werken. Er wordt gezegd dat de Shire in staat is vijf ton te trekken. Hij is dus zeker geschikt voor de ploeg of een volgeladen hooiwagen. Met zo’n zes hectare is Oak Hill Farm geen erg grote boerderij, maar toch is het praktisch onmogelijk om het werk gedaan te krijgen zonder een goed paard. De trouwe Smokey is voor Matthew onmisbaar!

Ploegen met een Shire op Acton Scott Historic Working Farm
door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr

Tamworth-biggen

Ook de varkens heb ik overgenomen van Victorian Farm. De roodharige Tamworths hebben lange snuiten. Het oude ras groeit niet snel en werd daardoor minder populair, maar tegenwoordig komen ze weer steeds meer voor als scharrelvarkens.

Tamworth-varkens

door Petefromstaffs, via Pixabay

Ze staan vrij hoog op de poten en kunnen hard lopen, zoals ook de arme Prudence ondervindt. Zoek op internet maar eens naar de Tamworth Two, een tweetal dat in 1998 bij een Engels abattoir aan de slagers wist te ontkomen. Ze waren meer dan een week voortvluchtig en ontkwamen door alle media-aandacht uiteindelijk aan hun lot.

Als Matthews varkens niet weer ontsnappen, zullen ze wel gewoon bij de slager belanden... maar dat is gelukkig pas na afloop van De draad die ons verbindt!