zaterdag 16 december 2017

Kerst op Dunleigh Hall

In mijn roman Thuis op Dunleigh Hall beleeft de Amerikaanse Caroline haar eerste Kerst als Lady Rassmore in Ierland, en dat verloopt niet allemaal volgens plan.
In dit kerstverhaal nemen we een kijkje bij het personeel.

Aislinn Lamb is dolblij met haar betrekking als dienstmeisje in een adellijk landhuis. Die heeft haar de kans geboden een nieuwe start te maken. Maar als de Kerstdagen naderen, dreigt haar verleden haar toch in te halen...



Het landhuis in de winter
Door Winnie45 (Eigen werk) [CC BY-SA 4.0], via Wikimedia Commons

zondag 10 december 2017

Daar komt de bruid

'Japonnen van Maison Worth zijn de mooiste,' verzuchtte Millicent. [...] 'Kijk nou hoe het patroon met de kersentrosjes bij elke naad precies klopt. Dat is vakmanschap.'

Uit: Thuis op Dunleigh Hall, hoofdstuk 15

Ze is te aardig om het hardop toe te geven, maar Millicent Wallace, afkomstig uit de elite van New York, is een beetje jaloers op haar vriendin Caroline, die maar niet tot diezelfde kringen kan doordringen. Dat is niet vanwege Carolines huwelijk met een graaf. Ze moeten nog maar afwachten hoe dat uitpakt. Nee, het is vanwege de bruidsjurk hieronder - en in feite een hele garderobe - door Charles Frederick Worth. Wie was in vredesnaam deze vakman?



Engelse kleermaker Charles Worth verkaste naar Parijs, begon daar een zaak en beschouwde zichzelf als een waar artiest. Zijn persoonlijke service reserveerde hij voor zijn belangrijkste klanten: de Amerikaanse erfgenames. Zij durfden het meest en zij kochten het meest. Volgens hem beschikten ze over 'de drie f's'. Figures, francs and faith (een goed figuur, veel franken en vertrouwen in zijn bekwaamheid).

Charles Frederick Worth doste zich graag artistiek uit, 1895
[Public domain], via Wikimedia Commons

En zo was het niet vreemd als er $ 20.000 werd neergeteld voor de garderobe van één seizoen. Daarvoor kreeg de Amerikaanse dan wel speciaal advies over de kleuren die bij haar teint pasten, prachtige accessoires zoals bijpassende parasols en kanten handschoentjes, en zeer exclusieve ontwerpen. De afwerking was tot in de puntjes verzorgd en dat zag je.

Trouwjapon die is afgezet met kunstparels
voor de rijke Amerikaanse Clara Mathews, 1880
Door Elisa.rolle (Eigen werk) [CC BY-SA 4.0], via Wikimedia Commons

Worth maakte modieuze rouw- en positiejaponnen, die de Amerikaanse lady onvermijdelijk nodig zou hebben, maar was bovenal populair om zijn bruidsjurken. Hieronder nog eens de prachtige details van Carolines jurk (die in werkelijkheid in 1878 door Annie Schermerhorn werd gedragen).
'Zou een Amerikaans meisje dat het zich kan veroorloven ooit trouwen in een japon die door een andere man is gemaakt?' vroeg het Engelse magazine Orange Blossoms zich af. Caroline in elk geval niet!



Terwijl ik mooie plaatjes voor dit bericht zocht, ontdekte ik nog een andere voorname klant van Maison Worth, die tijdens de komende feestdagen vast wel weer op tv verschijnt: keizerin Elisabeth van Oostenrijk. Het leek me leuk om met haar japon af te sluiten:

Keizerin Sissi in een baljapon van roze tule door Worth, 1865
Door Franz Xaver Winterhalter [Public domain], via Wikimedia Commons


Bron: To Marry an English Lord door Gail MacColl en Carol Wallace

Zie je op je mobiel niet alle afbeeldingen? Schakel dan over naar de internetversie van de site.

zondag 3 december 2017

Een ritje door Hyde Park

Ik moet er zijn geweest tijdens mijn stedentrip naar Londen in 2009. Ongetwijfeld heb ik een blik op de bomen en het gras geworpen. Maar ik moet toegeven dat de Tower en de Big Ben een grotere toeristische aantrekkingskracht hadden dan... een park.

Wat grappig om te bedenken dat het voor beide hoofdpersonen in mijn romans precies andersom is.

In Op de vleugels van de wind gaat Katie met haar verloofde picknicken in Hyde Park. Voor haar is het dé plek om mensen van haar eigen klasse te ontmoeten én aan iedereen te laten zien dat ze een hele goede partij aan de haak heeft geslagen – althans, dat gelooft ze dan nog.
De Amerikaanse Caroline leert in Thuis op Dunleigh Hall al snel dat een ritje door Hyde Park de beste manier is om de aandacht van de Britse elite te trekken, zeker voor een goede amazone als zij.

Rotten Row, Hyde Park door Thomas Blinks, circa 1900
[Public domain], via Wikimedia Commons
Verschillende bronnen noemen verschillende tijden, maar volgens Debutantes and the London Season van Lucinda Gosling was de beste tijd om in Hyde Park te zijn tussen 13.00 uur en 14.00 uur. Dan begaven de dames en heren van aanzien zich naar het park om daar te paard of in een open koetsje rond te rijden.

Rotten Row, Hyde Park door James Valentine, 1894
[Public domain], via Wikimedia Commons
Je kon ook gaan wandelen: dames met een schattig parasolletje om vooral niet bruin te worden, heren met een hoge hoed en een wandelstok (ook als ze die niet nodig hadden). Rijden, zitten, slenteren, kletsen, flirten, zien en gezien worden. Dat was de voornaamste functie van dit uurtje in het park.

Hyde Park tijdens het seizoen, Vanity Fair, 1 juli 1879
Door Alfred Chantrey Corbould [Public domain], via Wikimedia Commons
Dit hele gebeuren trok toeschouwers uit de lagere klassen (het arbeidersvolk). Eerst vond ik dat een beetje vreemd, maar wat nu film- en popsterren zijn, waren toen de lords en ladies op hun prachtige paarden en met hun chique kleding. En het was natuurlijk helemaal mooi als één van de prinsessen besloot ook een ritje te maken.

Stalhouders maakten van het grote aantal mensen gebruik om hun koopwaar aan te prijzen, waarbij ze de paarden door aantrekkelijke dames lieten berijden (een piepklein beetje vergelijkbaar met het fotomodel op de motorkap van een dure auto?). Deze pikeuses hadden niet bepaald de naam eerbare dames te zijn, maar toch keken de ‘echte’ dames naar hun rijkostuums voor de laatste mode. Ik kon ze in Thuis op Dunleigh Hall mooi gebruiken om te laten zien dat William op het gebied van vrouwen een andere moraal hanteert dan zijn buurman en vriend.

Pikeuse Catherine Walters, bijgenaamd 'Skittles',
was de maîtresse van o.a. de markies van Hartington
en de kroonprins
[Public domain], via Wikimedia Commons
Tot slot wil ik nog graag de afbeelding laten zien die mijn inspiratie vormde voor het lot van Suzanne Hepworth (hoofdstuk 3 van Thuis op Dunleigh Hall). Het arme meisje heeft nooit meer durven paardrijden.
Sneu voor Suzanne, maar zo’n prent is voor mij een juweeltje! 😊


Zie je op je mobiel de laatste afbeelding niet? Schakel dan over naar de internetversie van de site.