tag:blogger.com,1999:blog-89977076675175580692024-03-05T11:10:21.742+01:00 Dineke EppingWelkom op mijn site!
Ik hoop dat je het leuk vindt om iets te lezen over de (historische) achtergrond voor mijn boeken en wat mij inspireert om te schrijven. Ook houd ik je graag op de hoogte van de verschijning van mijn nieuwste roman.Unknownnoreply@blogger.comBlogger59125tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-4773650933039520572024-01-20T10:00:00.003+01:002024-01-20T10:00:40.471+01:00Komt dat zien op de tentoonstellingEen Wereldtentoonstelling in Amsterdam, wie had dat gedacht? Nou eigenlijk staat deze tentoonstelling – die officieel de vreselijke naam ‘Internationale, Koloniale en Uitvoerhandel Tentoonstelling’ kreeg – ook niet in het officiële rijtje wereldtentoonstellingen. Dat is misschien maar goed ook.<br /><br /> <table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtryIK9Ht5QuJNScKp-sW1yfjXjxEhvTjj_KlRBpbRXewu6suCLcWR9rzH6xjuthZ8MiDl8CZj6YEWtCXZsrTm1EHEMyIFYmzUiauDkG7mAu-hEngWDhJrIXOSLIDOGSxtOepP-ZlN3Z3QlyMxaIvVyfWxbKGRLlb7XOoddyZ199JUQ49OxDHH33lVZbfM/s640/Indrukwekkende%20toegangspoort.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="640" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtryIK9Ht5QuJNScKp-sW1yfjXjxEhvTjj_KlRBpbRXewu6suCLcWR9rzH6xjuthZ8MiDl8CZj6YEWtCXZsrTm1EHEMyIFYmzUiauDkG7mAu-hEngWDhJrIXOSLIDOGSxtOepP-ZlN3Z3QlyMxaIvVyfWxbKGRLlb7XOoddyZ199JUQ49OxDHH33lVZbfM/w400-h260/Indrukwekkende%20toegangspoort.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De indrukwekkende toegangspoort van de tentoonstelling</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Rijksmuseum, CC0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br />Al vanaf het begin was er gesteggel over de kosten en het draagvlak. Nederland was in de 19e eeuw geen industriële grootmacht, en daar ging op wereldtentoonstellingen toch de meeste aandacht naar uit. Dus werden in dit geval andere keuzes gemaakt, waarover straks meer.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Johan_Conrad_Greive_jr_(1837-1891)%2C_Afb_010097012692.jpg/800px-Johan_Conrad_Greive_jr_(1837-1891)%2C_Afb_010097012692.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="557" data-original-width="800" height="279" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Johan_Conrad_Greive_jr_(1837-1891)%2C_Afb_010097012692.jpg/800px-Johan_Conrad_Greive_jr_(1837-1891)%2C_Afb_010097012692.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Een overzicht van het tentoonstellingsterrein met links de enorme hoofdingang, daarachter het uit loodsen bestaande hoofdgebouw en rechts het park met diverse gebouwen en attracties</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Johan Conrad Greive jr., publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Als locatie voor de tentoonstelling werd het 22 hectare grote terrein achter het nieuwe Rijksmuseum aangewezen. Er verrees een reusachtige toegangspoort die ik in <i>De weg naar Rose Cottage</i> beschrijf:</div><div><blockquote><i>De enorme toegangspoort met twee marmeren torens, minstens zo groot als die van het Rijksmuseum, deed Ryans adem stokken. Allemensen, wat een bouwwerk! De torens leken door kolossale olifanten te worden gedragen en ertussen was een groot rood doek gespannen, als een soort Oosterse sjaal of een bedoeïenentent. Als hij omhoog tuurde, kon hij afbeeldingen van exotische dieren op de torens zien en de bovenzijde deed hem aan hindoetempels in India denken – maar toch niet helemaal. Als dit een indicatie gaf van alles wat er op de tentoonstelling te bezichtigen viel… (uit hoofdstuk 22) </i><div><div></div></div></blockquote><div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUVaydJmrVHNFFI9sN60j_bwaI4KbdYH11QpmrdXsIjHo1Jd_pnlvi1N4ljqnR0yDQ6L8Y70PGgR7GOH4CmGeG2DPphURR0FiGYnvrBg5E1DWA3l4zk62ZnSeqDdF83ssSgMH_FPcM7C_Rt9QpD9VgwpJ4unAGMOgtYg6U_ClQPU9Wg17XAnz95i9RexCg/s626/Bij%20de%20ingang%20van%20de%20tentoonstelling.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="468" data-original-width="626" height="299" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUVaydJmrVHNFFI9sN60j_bwaI4KbdYH11QpmrdXsIjHo1Jd_pnlvi1N4ljqnR0yDQ6L8Y70PGgR7GOH4CmGeG2DPphURR0FiGYnvrBg5E1DWA3l4zk62ZnSeqDdF83ssSgMH_FPcM7C_Rt9QpD9VgwpJ4unAGMOgtYg6U_ClQPU9Wg17XAnz95i9RexCg/w400-h299/Bij%20de%20ingang%20van%20de%20tentoonstelling.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Bij de ingang van de tentoonstelling</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[J. Dosseray, publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br />Achter die poort lag het hoofdgebouw van een reeks enorme loodsen waarin de inzendingen uit 28 verschillende landen werden tentoongesteld. België had zich ingespannen met bronzen beelden, fraaie tapijten en kantklosserij. Bij de Chinezen zag je prachtige zijde en een deftig Chinees woonhuis. Ryan is in <i>De weg naar Rose Cottage</i> niet de enige die de Engelse inzending nogal beperkt vindt. Er was dan ook geen steun of subsidie van de Britse regering geweest. En wat hij van de Nederlandse afdeling vindt, komt ook niet uit de lucht vallen. Een verslaggever van architectenblad de <i>Opmerker </i>schreef: </div><div><blockquote><i>‘Het lijkt hier wel alsof wij Nederlanders niets doen dan kaas eten, jenever drinken en sigaren roken.’</i></blockquote><p> </p><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Hoofdgalerij_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Blik_in_de_Hoofdgalerij_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-17.jpg/391px-thumbnail.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="391" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Hoofdgalerij_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Blik_in_de_Hoofdgalerij_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-17.jpg/391px-thumbnail.jpg" width="261" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De galerij van het hoofdgebouw op de tentoonstelling</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Rijksmuseum, CC0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><div><br />Natuurlijk maakte dit alles indruk op het publiek, maar met name op het internationale zakenleven, specialisten en de uitgenodigde hoogwaardigheidsbekleders. Voor de ‘gewone’ bezoekers, waaronder ook Daisy en Ryan vallen, was het naast dit hoofdgebouw aangelegde park veel leuker. Daar waren verschillende paviljoens, een muziekkoepel, eetgelegenheden, kramen… Je zou kunnen zeggen dat het iets meer van een kermis weg had.</div></div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/07/Restauratie_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Centrum_der_voornaamste_restaurati%C3%ABn_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-10.jpg/640px-thumbnail.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="416" data-original-width="640" height="260" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/07/Restauratie_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Centrum_der_voornaamste_restaurati%C3%ABn_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-10.jpg/640px-thumbnail.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Restauratie op de Wereldtentoonstelling</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Rijksmuseum, CC0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Ook de pers had een eigen paviljoen waarin journalisten van over de hele wereld hartelijk werden ontvangen en hun werk konden doen, van zoveel mogelijk gemakken voorzien. Want natuurlijk hoopte men op positieve berichten in de buitenlandse kranten. De <i>Yorkshire Post and Leeds Intelligencer</i> schrijft: </div><div><blockquote><i>‘Amsterdam is, however, not at all a despicable place for those possessed of means enough to enjoy the opportunities of domestic comfort which it offers. Everything is scrupulously clean, and good service is rendered by servants and waiters at all the respectable hotels. The food is remarkably good, and generally served up in a cleanly and genteel fashion.’</i></blockquote></div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/De_drinkhal_van_brouwerij_De_Haan_%26_De_Sleutels%2C_het_gebouw_van_de_jeneverproducent_Lucas_Bols%2C_het_paviljoen_van_de_pers%2C_het_paviljoen_voor_kunst_en_het_gebouwtje_van_de_broodbakkerij_De_Voorzorg_op%2C_KITLV_36D167.tiff/lossy-page1-800px-thumbnail.tiff.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="517" data-original-width="800" height="259" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/De_drinkhal_van_brouwerij_De_Haan_%26_De_Sleutels%2C_het_gebouw_van_de_jeneverproducent_Lucas_Bols%2C_het_paviljoen_van_de_pers%2C_het_paviljoen_voor_kunst_en_het_gebouwtje_van_de_broodbakkerij_De_Voorzorg_op%2C_KITLV_36D167.tiff/lossy-page1-800px-thumbnail.tiff.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Prent van diverse gebouwen op de Wereldtentoonstelling, in het midden het perspaviljoen</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Emrik & Binger, CC BY 4.0, via Wikimedia Commons]<br /></span></td></tr></tbody></table><div><br /></div>Ten slotte komen we op het onderwerp waarmee Nederland meer indruk kon maken dan met industriële prestaties: producten en mensen uit de koloniën. En daar gingen mijn haren toch enigszins van overeind staan. <br /><br />Er was een apart gebouw waarin o.a. koffie, thee en tabak werden getoond, maar ook verzamelingen vlinders, schelpen, vogels en vruchten. Behalve handelswaar en bijzondere objecten werden echter ook ménsen naar Nederland gehaald om te bezichtigen. Zij ‘leefden’ in een nagebouwde Oost-Indische kampong of een soort grote circustent.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Javaanse_dorp_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Javaansch_Dorp_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-4.jpg/640px-thumbnail.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="414" data-original-width="640" height="259" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e7/Javaanse_dorp_op_de_Wereldtentoonstelling_in_Amsterdam%2C_1883_Javaansch_Dorp_(titel_op_object)_Herinnering_aan_Amsterdam_in_1883_(serietitel_op_object)%2C_RP-P-OB-89.751-4.jpg/640px-thumbnail.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Prent van de Oost-Indische kampong op de Wereldtentoonstelling</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Rijksmuseum, CC0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><div>Ik houd mezelf voor dat dit een heel andere wereld was. En ook dat dit de enige manier was waarop veel mensen met vreemde culturen en ambachten in aanraking konden komen. Tenslotte was er nog geen televisie en boeken waren erg duur, zoals je ook in <i>De weg naar Rose Cottage</i> kunt lezen. Wat mij vooral tegenstaat, is dat men andere culturen vaak per definitie als minderwaardig beschouwde. Terwijl Ryan en Daisy in <i>De weg naar Rose Cottage</i> juist allebei op hun eigen manier moeten leren dat voor God ieder mens waardevol is! <br /><br /></div><div>Ik hoop dat ik die boodschap door hun woordenwisseling op de tentoonstelling duidelijk laat zien zonder helemaal voorbij te gaan aan de 19e-eeuwse zienswijze. Precies zoals Douglas tijdens hun bezoek met een goed compromis voor de dag komt...<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw0zekiovFNJrZlCAdIMiPQcg2SVeJVQpMrZpvKFQ2259EgXQjjBXirdhxUbPtmkUPoWW5uAea9Hoy3GON448_kZAjEKiV4gtrNtB4RvizApIAPzrysdmbVjsMrG1rS2atC942jL82uOj3MWXvgCSUk6QlQDKsMCO4LbqvOe_C_xcUAgQRDqis8gb0K4Ta/s4160/Afbeelding%20gamelan%20uit%20Kermis%20van%20Koophandel.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3120" data-original-width="4160" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiw0zekiovFNJrZlCAdIMiPQcg2SVeJVQpMrZpvKFQ2259EgXQjjBXirdhxUbPtmkUPoWW5uAea9Hoy3GON448_kZAjEKiV4gtrNtB4RvizApIAPzrysdmbVjsMrG1rS2atC942jL82uOj3MWXvgCSUk6QlQDKsMCO4LbqvOe_C_xcUAgQRDqis8gb0K4Ta/w400-h300/Afbeelding%20gamelan%20uit%20Kermis%20van%20Koophandel.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Afbeelding van de gamelan met dansers uit de <i>Paris Illustré</i></span><br /><span style="font-size: xx-small;">[foto uit het boek <i>Kermis van Koophandel</i> van Ileen Montijn]</span></td></tr></tbody></table><div><div><br /></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-80815177127123507062024-01-13T10:56:00.000+01:002024-01-13T10:56:14.085+01:00Amsterdam, die grote stadNadat ik op het idee was gebracht om mijn hoofdpersonen uit <i>De weg naar Rose Cottage</i> een Wereldtentoonstelling te laten bezoeken, ging ik eens kijken wat er kort na 1881 (het jaar waarin mijn vorige boek <i>De draad die ons verbindt</i> speelt) werd georganiseerd. En wat schetste mijn verbazing? In 1883 was er een tentoonstelling in ons eigen Amsterdam!<div><br />Het eerste wat ik vervolgens wilde, was Daisy met de paardentram laten reizen. Vraag me niet waarom, dat leek me gewoon leuk. Gelukkig bleek in de stad Shrewsbury nooit een paardentram te zijn geweest, dus het is voor haar net zo’n nieuwe ervaring geworden als voor mij. </div><div><br /><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8QyVhgrQXbhT_HZAmvKVXmeEsgr0XleHlorS-4GDINaAH3VWwu1j77_T7VfivQNjP7xJAecChlt3uSDCg-emw2t9jiikLBHVJbfqk7zIDX4kqqM8iSctAsSf0HK20W2dVTgoyeDiiBECB6AbOY7AMkVH0Gpe6Cqp0CilrYbHofxIXxNIhzdunbdDmqevm/s640/Paleis%20op%20de%20Dam.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="640" height="291" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8QyVhgrQXbhT_HZAmvKVXmeEsgr0XleHlorS-4GDINaAH3VWwu1j77_T7VfivQNjP7xJAecChlt3uSDCg-emw2t9jiikLBHVJbfqk7zIDX4kqqM8iSctAsSf0HK20W2dVTgoyeDiiBECB6AbOY7AMkVH0Gpe6Cqp0CilrYbHofxIXxNIhzdunbdDmqevm/w400-h291/Paleis%20op%20de%20Dam.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Paleis op de Dam tussen 1890 en 1900, met paardentram op de voorgrond</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br />Het was ook bijzonder om te zien hoeveel er in Amsterdam is veranderd sinds het bezoek van mijn hoofdpersonen. Gebouwen die inmiddels zijn afgebroken of vervangen, grachten die zijn gedempt... maar ook nieuwe bouwprojecten. De Amsterdamse Tentoonstelling werd bijvoorbeeld gehouden op een enorm braakliggend terrein achter het nog in aanbouw zijnde Rijksmuseum. Nu is daar het Museumplein.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a3/Rijksmuseum_kort_voor_de_voltooiing%2C_gezien_vanaf_de_Weteringschans_De_luifels_boven_de_ingangen_zijn_bijna_klaar_en_010005000811.jpg/640px-Rijksmuseum_kort_voor_de_voltooiing%2C_gezien_vanaf_de_Weteringschans_De_luifels_boven_de_ingangen_zijn_bijna_klaar_en_010005000811.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="414" data-original-width="640" height="259" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a3/Rijksmuseum_kort_voor_de_voltooiing%2C_gezien_vanaf_de_Weteringschans_De_luifels_boven_de_ingangen_zijn_bijna_klaar_en_010005000811.jpg/640px-Rijksmuseum_kort_voor_de_voltooiing%2C_gezien_vanaf_de_Weteringschans_De_luifels_boven_de_ingangen_zijn_bijna_klaar_en_010005000811.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Rijksmuseum kort voor de voltooiing (1883-84), gezien vanaf de Weteringschans<br />De luifels boven de ingangen zijn bijna klaar en de glas-in-loodramen in de Voorhal worden geplaatst.</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Andries Jager, publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Optrekje aan de Herengracht</h3>Het statige grachtenhuis waar ik het echtpaar Van Westerhuyzen in <i>De weg naar Rose Cottage</i> laat wonen, is gebaseerd op het bestaande Huis Willet-Holthuysen. Dit dubbele woonhuis – gebouwd op twee kavels – verrees aan het eind van de zeventiende eeuw aan de Herengracht, die vooral werd bewoond door rijke kooplieden, burgemeesters en bankiers. Nu is het als museum te bezichtigen.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c8/Willet-holthuysen-front.jpg/636px-Willet-holthuysen-front.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="636" height="302" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/c8/Willet-holthuysen-front.jpg/636px-Willet-holthuysen-front.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De voorzijde van Huis Willet-Holthuysen, Herengracht 605</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Daisy betreedt het pand natuurlijk meestal via de dienstingang voor personeel en leveranciers. De keuken heeft een belangrijke functie in het huishouden en is het domein van het personeel.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Amsterdam_-_Herengracht_-_Museum_Willet-Holthuysen_-_Basement_-_Kitchen_1.jpg/640px-Amsterdam_-_Herengracht_-_Museum_Willet-Holthuysen_-_Basement_-_Kitchen_1.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="424" data-original-width="640" height="265" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Amsterdam_-_Herengracht_-_Museum_Willet-Holthuysen_-_Basement_-_Kitchen_1.jpg/640px-Amsterdam_-_Herengracht_-_Museum_Willet-Holthuysen_-_Basement_-_Kitchen_1.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De keuken in Huis Willet-Holthuysen</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Txllxt Txllxt, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>En ik kan het niet laten om ook de prachtige salon te tonen, waar Daisy bij de voltallige familie op het matje wordt geroepen...</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/734/23377542329_af360673c9_z.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="426" data-original-width="639" height="267" src="https://live.staticflickr.com/734/23377542329_af360673c9_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De damessalon in Huis Willet-Holthuysen</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Caro Bonink Amsterdam Museum, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Vondelpark</h3><div>Tot slot neem ik jullie nog even mee naar het Vondelpark in de tijd van <i>De weg naar Rose Cottage</i>. Ik las namelijk dat er een prachtig nieuw hek werd ontworpen ter ere van de Internationale Tentoonstelling die mijn hoofdpersonen bezoeken. Op dat moment wist ik zeker dat zij ook het park en het inmiddels welbekende hekwerk moesten zien! Nog afgezien van de andere bezigheden die ik op die locatie gepland had... 😉</div><div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaipXsvrKuRH8jz0JWugETd7eiDIEnyfuzbq9yArrBBMWoKFfr-BK5AYaNw1RARQuc97iGcZIq7H64HaAN9xA1aksnRBNxMmd7mUnQTfMWSXe68jLuzw6Bn1wTnPHMdeIWZ9JFAFH7pPCrjvG_zdQY7OskezXj5nJlAQ0IH7ni9E5fpU8uHk4Nkpf2OGJD/s2052/Vondelpark%20nieuw%20hek.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1338" data-original-width="2052" height="261" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaipXsvrKuRH8jz0JWugETd7eiDIEnyfuzbq9yArrBBMWoKFfr-BK5AYaNw1RARQuc97iGcZIq7H64HaAN9xA1aksnRBNxMmd7mUnQTfMWSXe68jLuzw6Bn1wTnPHMdeIWZ9JFAFH7pPCrjvG_zdQY7OskezXj5nJlAQ0IH7ni9E5fpU8uHk4Nkpf2OGJD/w400-h261/Vondelpark%20nieuw%20hek.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De hoofdingang van het Vondelpark aan de Stadhouderskade, met links op de achtergrond de huizen aan de Vossiusstraat (ca. 1883)</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[A.T. Rooswinkel, auteursrechtvrij, via Stadsarchief Amsterdam]</span></td></tr></tbody></table><br />Maar toen… kwam ik in het digitale krantenarchief een berichtje over de onthulling tegen. En wat bleek? Het nieuwe toegangshek werd pas in september geplaatst, toen de tentoonstelling ruim over het hoogtepunt heen was en mijn hoofdpersonen alweer lang en breed in Engeland zaten! Gelukkig vond ik ook een foto van vóór 1883. Zie je dat stelletje in de verte? Of zou het tweetal ruzie maken? 😉<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL0BgzqPBxldTLXaXzsIL_Zs7bJDcV2PjmFwLJyphFb4z-IwAbEgUb0fDB1FVIX4N-kQ3OY6hu6542ocGmSEP7JuPBsaCYAIQFOx8ggBpqKRzFSc8_CTS04zMXpKv5elBOSmuhJ1dfk8i9YFx74XEdLO2RFlLmlFW3GhdhwvF7kWOi8W0MwH8Tocf62AhH/s4116/Vondelpark-oud.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2401" data-original-width="4116" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL0BgzqPBxldTLXaXzsIL_Zs7bJDcV2PjmFwLJyphFb4z-IwAbEgUb0fDB1FVIX4N-kQ3OY6hu6542ocGmSEP7JuPBsaCYAIQFOx8ggBpqKRzFSc8_CTS04zMXpKv5elBOSmuhJ1dfk8i9YFx74XEdLO2RFlLmlFW3GhdhwvF7kWOi8W0MwH8Tocf62AhH/w400-h234/Vondelpark-oud.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De ingang van het park aan de Stadhouderskade met de opzichterswoning (1868)</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[door Pieter Oosterhuis, auteursrechtvrij, via Stadsarchief Amsterdam]</span></td></tr></tbody></table><div><div><br /></div></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-4031993980762241412024-01-06T11:03:00.001+01:002024-01-06T11:03:33.716+01:00Rondleiding door Abbington Court - de personeelsvleugelInmiddels hebben we een kijkje genomen in de imposante ontvangstvertrekken van Dunham Massey Hall, het landhuis dat model stond voor Abbington Court uit <i>De weg naar Rose Cottage</i>. Maar ik heb dit landhuis juist gekozen omdat de personeelsvleugel nog in tact was. Bij veel huizen is die óf gemoderniseerd óf in gebruik als opslagruimte. Dus vandaag leidt Daisy Wilkins ons rond door alle kamers waar zijzelf heeft rondgeneusd... pardon, gewerkt. <div><div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxldOhM01q2rz0epsDanTw1A5yQscA2Sl_PIoAjg8I__rT3XP2WaBfclP5cYYTQcducX85CZS1JMaqGw8tsiNDtTOWqksjx2ssTXNnX1KFASfyR70sQBxg4HUemyM7dDouXGq1_9MoBz24fIiDQA_nbTT3U3T2tNlV8Tckbco_mTXs2CzqbCXy130bNYO6/s640/Dunham_Massey_Hall_met%20links%20personeelsvleugel.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxldOhM01q2rz0epsDanTw1A5yQscA2Sl_PIoAjg8I__rT3XP2WaBfclP5cYYTQcducX85CZS1JMaqGw8tsiNDtTOWqksjx2ssTXNnX1KFASfyR70sQBxg4HUemyM7dDouXGq1_9MoBz24fIiDQA_nbTT3U3T2tNlV8Tckbco_mTXs2CzqbCXy130bNYO6/w400-h300/Dunham_Massey_Hall_met%20links%20personeelsvleugel.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Dunham Massey Hall met links de personeelsvleugel</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Dave Dunford, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br />Beste lezer, bent u Abbington Court genaderd via de oprijlaan? Staat u voor de fraai gedecoreerde gevel met het familiewapen van de Grants? Dan staat u daar verkeerd! Ik ga u meenemen naar de personeelsvleugel en die ligt links van het grote huis. </div><div>Wat? zegt u nu, niet in de kelder? Ach, u hebt vaker verhalen over adellijke landhuizen gehoord! Nee, beste lezer, op Abbington Court leeft het personeel boven de grond. Denkt u eens in hoe blij ik daarmee was toen ik mijn oude betrekking op Almsbrick Manor verliet! Nou ja… moest verlaten, maar wel met een doel.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/65535/51052414243_1f5e44fa52_z.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="374" data-original-width="640" height="234" src="https://live.staticflickr.com/65535/51052414243_1f5e44fa52_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De personeelsvleugel met een eigen poort. Rechts daarvan ligt het landhuis, links is een deel van het koetshuis te zien. Ook het koetshuis heeft een poort, waaraan Daisy bepaalde herinneringen heeft...</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Big Albert, CC BY 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Enkele bomen en bosjes markeren het onderscheid tussen het grote huis en de iets achteruit gelegen personeelsvleugel. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat aankomende gasten ons voortdurend in en uit zien lopen.</div><div><div><br /><h3 style="text-align: left;">Binnenplaats</h3></div>We zijn aangekomen bij de poort en passeren de portiersloge om de met keitjes geplaveide binnenplaats te betreden. Hij is niet zo fraai gedecoreerd als de binnentuin van het grote huis, maar minstens zo belangrijk. Vanuit deze vertrekken wordt het hele huishouden van Abbington Court draaiende gehouden.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/36/The_Kitchen_Courtyard%2C_Dunham_Massey_Hall-geograph-2628339.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/36/The_Kitchen_Courtyard%2C_Dunham_Massey_Hall-geograph-2628339.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Personeelsbinnenplaats, bekeken vanaf de poort. Linksachter is de deur naar de bijkeuken, helemaal links ligt de wasserij.</span> <br /><span style="font-size: xx-small;">[David Dixon, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Bijkeuken</h3>We lopen eerst maar eens over het plein naar de overzijde en stappen door de linker deur de bijkeuken in. Deze is bestemd voor alle werkzaamheden waar water aan te pas komt. Aha, er ligt verse groente op de tafel, dat betekent dat de tuinman al is geweest om die te brengen. Naast de keukendeur is een gootsteen van keramiek om ze in te wassen. Daarna slaan de meiden alles daaronder op. </div><div>De gootsteen tegenover het raam, van robuuste tin, is voor het schrobben van potten en pannen, en er zijn houten wasbakken voor het afwassen van serviesgoed.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6204/6070489308_9af2f7198f_z.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://live.staticflickr.com/6204/6070489308_9af2f7198f_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">In de bijkeuken</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Keuken</h3>Rechts van de bijkeuken ligt de grote keuken met een stenen vloer. De ruimte is hoog en heeft geen plafond. Het is fijn dat er zoveel ramen zijn, want als hier gewerkt wordt, is het behoorlijk warm. Om nog maar niet over alle stoom en rook te spreken! <br />Onder het gewelf aan de rechterkant is een groot fornuis geïnstalleerd. Aan de lange werktafel worden door verschillende keukenmeiden verschillende menu’s klaargemaakt: voor familie, kinderkamer en onszelf, het personeel. Ook mijn vriendin Emily werkte hieraan mee, voordat alles veranderde... </div><div>Aan de linkerkant in de verste hoek staan kleinere kolenfornuizen, die o.a. worden gebruikt voor het maken van sauzen.</div><div> <br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2uD3ZQpVwMEzg-a3w4SYXalrdNv-U5p8KT2snNS7GYIOrdIVd-r_YAYCH9DusACvpqhU8FCfNKPQ61ZZY4UCJcW3Uyla1vx1EyKBpyzOPR6VhPO8ZT1tZnwjBVEr9HuTiFn31oHg20jZZda2PWp-u6C4ll8xsC2N0H7s594sEDhCBvX1jRGUi0J4-AHC_/s640/Werktafel%20keuken%20DMH.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="484" data-original-width="640" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2uD3ZQpVwMEzg-a3w4SYXalrdNv-U5p8KT2snNS7GYIOrdIVd-r_YAYCH9DusACvpqhU8FCfNKPQ61ZZY4UCJcW3Uyla1vx1EyKBpyzOPR6VhPO8ZT1tZnwjBVEr9HuTiFn31oHg20jZZda2PWp-u6C4ll8xsC2N0H7s594sEDhCBvX1jRGUi0J4-AHC_/w400-h303/Werktafel%20keuken%20DMH.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Aan de werktafel in de keuken</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[David Dixon, CC BY-SA, via Geograph]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Butlerkamer</h3>Aan de overzijde van de keuken is een deur naar het domein van de butler, meneer Turner. Hier zien we grote kasten voor fijn porselein en glaswerk, ladenkasten voor tafellinnen, en in het midden volop ruimte om dienbladen neer te zetten en schoon te maken. </div><div>Onder het raam zijn houten wasbakken. Meerdere, inderdaad, want het glas wordt nooit tegelijk met het porselein afgewassen. Om vlekken te voorkomen spoelen de livreiknechten het glas speciaal met zacht regenwater af.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIn9LtBQ2IhwtMkatJnSvzSGFaasOPUMcg0PGTKo4swCbnY77g329ySsTNKBGyI52XfLVF2uY78MKeAud0fdL-dKUF2N3a8P2E3ibQnXjZheQbxVjTx2VFowz_NqZhHWJunTT85wRH28hcXUe987ZknLVgPyFXB7UJQ78EVPqfhPtjqYoTI0FPQmyi43cB/s640/Butlerkamer%20DMH.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIn9LtBQ2IhwtMkatJnSvzSGFaasOPUMcg0PGTKo4swCbnY77g329ySsTNKBGyI52XfLVF2uY78MKeAud0fdL-dKUF2N3a8P2E3ibQnXjZheQbxVjTx2VFowz_NqZhHWJunTT85wRH28hcXUe987ZknLVgPyFXB7UJQ78EVPqfhPtjqYoTI0FPQmyi43cB/w400-h300/Butlerkamer%20DMH.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De butlerkamer</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Derek Harper, CC BY-SA 2.0, via Geograph]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Serveerruimte</h3>Als we doorlopen, komen we in de serveerruimte, die toegang biedt tot de eetkamer. Dat is een prachtig vertrek met een verlaagde vloer en... O, heeft Lord Abbington die zelf al laten zien? Nou, we hebben hier een warmhoudkast, die via buizen door het grote keukenfornuis wordt verwarmd. Via het luik krijgen de livreiknechten alle luxe gerechten aangeleverd door de keukenmeiden.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a8/Dunham_Massey_2015_89.jpg/320px-Dunham_Massey_2015_89.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="320" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a8/Dunham_Massey_2015_89.jpg/320px-Dunham_Massey_2015_89.jpg" width="214" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Serveerruimte</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Mike Peel, CC-BY-SA-4.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6063/6069965617_9f96e47ee4_z.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="225" src="https://live.staticflickr.com/6063/6069965617_9f96e47ee4_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Eetkamer vanuit de serveerruimte bekeken. De gasten komen juist binnen via de trap aan de overzijde.</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><div style="text-align: left;"></div><div><br /><h3 style="text-align: left;">Diensttrap</h3>Als kamenier heb ik eigenlijk niets te maken met de maaltijden van de familie, behalve het ontbijt van mevrouw Grant. Nee, haar vertrekken horen niet bij de rondleiding. U staat erop, zegt u? Goed, dan zal ik u toch tonen hoe mijn werkdag begint. <br /><br /> In de keuken maak ik het dienblad klaar met thee en toast, evenals de laatste krant en binnengekomen post. Om 8.00 uur breng ik het naar boven, of als mevrouw eerder heeft gebeld. Natuurlijk gebruik ik niet de fraaie, beklede trappen in het huis. De diensttrappen zijn sober en praktisch, en met dit volle dienblad vind ik dat wel zo prettig.<br /><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7iGICLndEKPvMiYjRGjpGOvC7rvR4A3h8V2r_o4vkpjRefJDqqsgLRYWmK4j2eVpXWG3kWQua8PHA3dwPAjDxM3WdOnNwW8aOnxolYvXogimO3rDF-YwzeYA1bKuqgJHYhr0oMQKgxrXFHLv0fdUbniu3tNiuwnavPPh8q228Ei8GfeYS-toNh5iYQ0Cj/s3264/Foto%20personeelstrap%20DMH.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7iGICLndEKPvMiYjRGjpGOvC7rvR4A3h8V2r_o4vkpjRefJDqqsgLRYWmK4j2eVpXWG3kWQua8PHA3dwPAjDxM3WdOnNwW8aOnxolYvXogimO3rDF-YwzeYA1bKuqgJHYhr0oMQKgxrXFHLv0fdUbniu3tNiuwnavPPh8q228Ei8GfeYS-toNh5iYQ0Cj/s320/Foto%20personeelstrap%20DMH.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Diensttrap in Dunham Massey Hall met boven de deur aan het eind van de gang een bellenbord</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[foto uit 'A Country House at Work' door Pamela Sambrook]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Slaapkamer van mevrouw</h3>Eenmaal boven loop ik de hele gang door en dan kom ik bij de suite van mijn mevrouw. Werkelijk, u vraagt veel van me als u mee naar binnen wilt. Maar voor deze ene keer zullen we een kijkje nemen. Zoals u wel zult verwachten, is de kamer van een dame luxe ingericht.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6193/6070432462_4507e04ebf_z.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://live.staticflickr.com/6193/6070432462_4507e04ebf_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Hemelbed in de St Thomas-slaapkamer</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Waarom kijkt u niet even naar het prachtige uitzicht over de tuinen in plaats van naar het bed? Dan verzamel ik de was in de naastgelegen kleedkamer. Daar is altijd wel werk voor mij te vinden. De wasmeiden zijn te ruw voor de… nou ja, de kledingstukken van delicatere aard. O, ik krijg het hier veel te warm van. Laten we maar vlug naar beneden gaan, zodat ik u de wasserij kan tonen.</div><div><br /><h3>Wasserij</h3>Kijk, de wasruimten liggen aan de overzijde van de personeelsbinnenplaats, vlakbij de portiersloge. Als u weet dat de familie jaarlijks zo’n 2.000 stukken tafellinnen, beddengoed en handdoeken in gebruik heeft, begrijpt u wel dat het hier altijd druk is. Persoonlijk linnengoed en schoonmaakdoeken reken ik niet eens mee. Hier links is de droogkamer, twee verdiepingen hoog. </div><div>Hier wordt het huishoudkatoen en -linnen gedroogd, gesteven, gestreken en opgevouwen. Via twee katrollen takelen de wasmeiden de droogrekken omhoog en natuurlijk is er een grote werktafel. Ziet u rechts de standaard voor de strijkijzers?</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Dunham_Massey_2015_69.jpg/400px-Dunham_Massey_2015_69.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="400" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/59/Dunham_Massey_2015_69.jpg/400px-Dunham_Massey_2015_69.jpg" width="214" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Droogkamer</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Mike Peel, CC-BY-SA-4.0, via Wikimedia Commons]<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Bediendenkamer</h3>Als u nu denkt dat het werk nooit ophoudt... tja, dan hebt u wel een beetje gelijk. Gelukkig is er ook een vertrek waar we enigszins kunnen ontspannen: de bediendenkamer. Ik moet toegeven dat ik zelfs daar wel vaak verstelwerk mee naartoe neem.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/db/Servants'_Hall%2C_Speke_Hall.jpg/640px-Servants'_Hall%2C_Speke_Hall.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/db/Servants'_Hall%2C_Speke_Hall.jpg/640px-Servants'_Hall%2C_Speke_Hall.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Bediendenkamer van Speke Hall</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Rodhullandemu, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>In de bediendenkamer staat een grote houten tafel. Op vaste tijden eten we hier, en we verblijven er als we tussendoor een moment van rust hebben. Aan het eind van de middag hebben we de meeste tijd, als de familie thee heeft gedronken en meneer Turner de kleedgong nog niet heeft geluid.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/Stansted_House%2C_The_servants'_hall_-_geograph.org.uk_-_4529164.jpg/640px-Stansted_House%2C_The_servants'_hall_-_geograph.org.uk_-_4529164.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="386" data-original-width="640" height="241" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/62/Stansted_House%2C_The_servants'_hall_-_geograph.org.uk_-_4529164.jpg/640px-Stansted_House%2C_The_servants'_hall_-_geograph.org.uk_-_4529164.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Bediendenkamer in Stansted House</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Michael Garlick, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><div>Zo, nu hebt u gezien rond welke vertrekken ons werk plaatsvindt. Als u het niet erg vindt, ga ik eerst even zitten. Wacht, welke bel hoor ik nu? De kleedkamer van mevrouw Grant? Dan kan ik maar beter snel kijken wat ze nodig heeft!</div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-22767273496842816652023-12-16T11:16:00.000+01:002023-12-16T11:16:19.001+01:00Rondleiding door Abbington Court - de ontvangstvertrekkenVandaag nemen we een kijkje in het landhuis waar Daisy in <i>De weg naar Rose Cottage</i> als kamenier voor mevrouw Grant gaat werken. Als model voor het huis heb ik Dunham Massey Hall gekozen, omdat het een van de weinige huizen is waarvan de personeelsvleugel nog te bezichtigen is. Maar die bekijken we de volgende keer. Vandaag leidt de heer des huizes, Lord Abbington, ons rond in de voornaamste vertrekken...<div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdZyYohs4x5Uu_ilwYjS-MfcrTR0Sygvol0OzuWLm0pSmexXxIDN8Mb8RX5EiWeT-EeX0Q_gK1wPkr6Yvl3EstxLynxrZ6kkYlzONh3NO-phP3dhxoSFDD2EiqYAHI83rhzpXh1r40stpt9gCGRcI7hUk8TUGG3nbIIhAIzjNDbricCtl4EWQ8fbIKqt5T/s640/Dunham_Massey_Hall_and_fallow_deer.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdZyYohs4x5Uu_ilwYjS-MfcrTR0Sygvol0OzuWLm0pSmexXxIDN8Mb8RX5EiWeT-EeX0Q_gK1wPkr6Yvl3EstxLynxrZ6kkYlzONh3NO-phP3dhxoSFDD2EiqYAHI83rhzpXh1r40stpt9gCGRcI7hUk8TUGG3nbIIhAIzjNDbricCtl4EWQ8fbIKqt5T/w400-h268/Dunham_Massey_Hall_and_fallow_deer.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Dunham Massey Hall met damherten</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[Jeff Buck, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Aankomst</h3>Beste lezer, het is mij een eer u te verwelkomen in het voorouderlijk huis van onze familie: Abbington Court. Het Georgiaanse huis is gelegen in een groot park waarin al eeuwenlang een kudde damherten huist. Aan weerzijden van de oprijlaan lopen ze vrij rond en grazen tussen de rijen lindebomen die links en rechts oprijzen.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/Dunham_Massay_-_panoramio_(4).jpg/640px-Dunham_Massay_-_panoramio_(4).jpg?uselang=nl" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/c/ca/Dunham_Massay_-_panoramio_(4).jpg/640px-Dunham_Massay_-_panoramio_(4).jpg?uselang=nl" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">Damherten tussen de lindebomen</span></div><div><span style="font-size: xx-small;">[Tanya Dedyukhina, CC BY 3.0, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><div>Aan de linkerzijde van de oprijlaan ziet u de met goud bedekte koepel van het koetshuis boven de stalmuren uit. Hierlangs loopt het personeel over het algemeen. En soms komen ze elkaar plotseling tegen onder de poort van het koetshuis...</div><div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6183/6069760187_deef23ef07_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="225" src="https://live.staticflickr.com/6183/6069760187_deef23ef07_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">Huis vanaf rechterzijde, kijkend naar koetshuis</span></div><div><span style="font-size: xx-small;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><div>Vóór het grote landhuis komen meerdere oprijlanen samen bij een kleine rotonde van gras, zodat aankomende rijtuigen altijd een goed zicht op de belangrijkste façade hebben. Het landhuis telt drie verdiepingen en is opgetrokken uit rode bakstenen. De ingangspartij wordt benadrukt door de lichtere kleur en bewerkte pilaren. Bovenin het fronton zijn het familiewapen en -motto gegraveerd. </div></div><div>Het is precies zoals ik in <i>De weg naar Rose Cottage</i> zeg: ‘Een aanzienlijke stapel stenen.’</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/Dunham_Massey_Hall_20080803-2.jpg/640px-Dunham_Massey_Hall_20080803-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="353" data-original-width="640" height="221" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f3/Dunham_Massey_Hall_20080803-2.jpg/640px-Dunham_Massey_Hall_20080803-2.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">De voorgevel van het landhuis</span></div><div><span style="font-size: xx-small;">[Hans A. Rosbach, CC BY-SA 3.0, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Binnentuin</h3><div>We betreden het huis via de voordeur en komen eerst in een grote ontvangsthal met een traditionele zwartwit geblokte vloer. Nu ik u verder meeneem naar de zuidelijke gang, vind ik het een goed moment om uit te leggen dat de ontvangst- en familievertrekken van Abbington Court rond een fraai aangelegde binnentuin liggen. Ook de personeelsvleugel aan de linkerzijde van het huis is rond een binnenplaats aangelegd.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/Dunham_Massey_2015_14.jpg/320px-Dunham_Massey_2015_14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="320" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fe/Dunham_Massey_2015_14.jpg/320px-Dunham_Massey_2015_14.jpg" width="267" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">Zuidelijke gang, vanaf ontvangsthal. De ramen kijken uit op de binnentuin.</span></div><div><span><span style="font-size: xx-small;">[Mike Peel, CC-BY-SA-4.0, via </span></span><span style="font-size: xx-small;"><span style="text-align: left;">Wikimedia Commons</span><span style="text-align: left;">]</span></span></div></td></tr></tbody></table><br /><div>Oostwaarts, beste mensen, oostwaarts. Of wilt u liever meteen een kijkje in de tuin nemen? Toen ik journalist Ryan Henley hier voor het eerst ontving, werd ook zijn oog er meteen naartoe getrokken. Ach, zijn opvoeding laat zich niet loochenen. Misschien vindt u net als hij de bloeiende planten interessanter dan de familiegeschiedenis. Geurende klimmers bedekken de muren, met <i>Actinidia</i> aan de noordelijke muur en verschillende soorten clematis. In het midden van de tuin staat een fontein.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f3/Courtyard_and_fountain_in_Dunham_Massey_Hall_-_geograph.org.uk_-_1378677.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f3/Courtyard_and_fountain_in_Dunham_Massey_Hall_-_geograph.org.uk_-_1378677.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Binnentuin, kijkend richting grote hal</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Peter Barr, CC BY-SA 2.0], via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Zitkamer Lady Abbington</h3>We zouden dus oostwaarts de gang in lopen. Direct rechts treffen we dan meteen de zitkamer aan van wijlen Lady Abbington, mijn overleden echtgenote. Hier schreef zij haar brieven en regelde ze huishoudelijke zaken. Soms hield ze sollicitatiegesprekken. Het was ook haar privézitkamer. Mijn schoondochter, Sophia Grant, mag de kamer nu gebruiken, maar ik vrees dat zij een heel... laten we zeggen, ander leven gewend is...</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Lady_Stamford's_Parlour%2C_Dunham_Massey_Hall-geograph-2628323.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Lady_Stamford's_Parlour%2C_Dunham_Massey_Hall-geograph-2628323.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Zitkamer van de vrouw des huizes. Haar drukke, geordende leven is duidelijk zichtbaar in de stapels boeken en tijdschriften, bolletjes garen en opgevouwen bruin papier dat vermoedelijk om pakketjes heeft gezeten…</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[David Dixon, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Studeerkamer</h3>Nu, laat ik dan ook meteen maar tonen waar ikzelf voornamelijk mijn werkzaamheden uitvoer: de studeerkamer die aan dezelfde gang, maar juist aan de andere kant van de entree ligt. Ook ik kan dus de oprijlaan vanuit mijn kamer in de gaten houden. Ik ontvang hier zakelijke bezoekers, waaronder journalist Ryan Henley. Ik kon zien dat hij direct onder de indruk was van Lady Abbingtons grote portret dat tussen de twee ramen hangt. De reden daarvan is mij niet duidelijk, en hij dacht dat ik het niet merkte, maar het geeft mijzelf in elk geval het gevoel dat ik nog altijd met haar verbonden ben.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Dunham_Massey_2015_59.jpg/640px-Dunham_Massey_2015_59.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="267" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/30/Dunham_Massey_2015_59.jpg/640px-Dunham_Massey_2015_59.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">Studeerkamer met portret van her ladyship</span></div><div><span style="font-size: xx-small;">[Mike Peel, CC-BY-SA-4.0, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Grote hal</h3>Laten we verder gaan met de rondleiding. We steken de binnentuin over en komen nu in het oudste én imposantste vertrek van Abbington Court. U moet het hoofd in de nek leggen om het sierpleisterwerk te bekijken, of de grote schilderijen in vergulde lijsten. Dit is de ruimte waar de jongere generatie samenkomt voor een bal met veel grandeur. Hebt u nog bijzondere personen op de gastenlijst zien staan?</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6088/6070351190_aa8d6fa333_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="480" height="400" src="https://live.staticflickr.com/6088/6070351190_aa8d6fa333_z.jpg" width="300" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small; text-align: start;">Grote hal met de haard</span><br style="text-align: start;" /><span style="font-size: xx-small; text-align: start;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Salon</h3>U knippert vast met uw ogen nu ik u meeneem naar dit zijvertrek! Ik moet inderdaad erkennen dat de muren van onze salon opvallend groen zijn. Maar ik heb mij door de dames laten vertellen dat ze goed passen bij de gordijnen van geel damast en vergulde lambrekijns. Overigens was dit oorspronkelijk de eetkamer. Laat me niet lachen, zeg! De keuken ligt namelijk helemaal aan de andere kant van het huis. Alle gerechten waren lauw tegen de tijd dat ze werden opgediend. Bij de verbouwing van 1850 heb ik een nieuwe eetkamer laten aanleggen. Daar neem ik u zo mee naar toe.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/2589/4160332438_d2510137fb_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="425" data-original-width="640" height="266" src="https://live.staticflickr.com/2589/4160332438_d2510137fb_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div><span style="font-size: x-small;">Salon met rechts de pilaren van de erker</span></div><div><span style="font-size: xx-small;">[A Pillow Of Winds, CC BY-ND 2.0, via Flickr]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><div>Tegenwoordig is de salon de plaats waar wij ons verzamelen voor het diner en na de maaltijd bijeenkomen voor entertainment. U kent ongetwijfeld de beroemde whistavonden die mijn schoondochter organiseert...<br /><div><br /></div><h3 style="text-align: left;">Eetkamer</h3>Kom, we moeten opnieuw door de grote hal lopen om bij de huidige eetkamer te komen, aan de achterzijde van het huis. Vanuit de eetkamer hebben we ook een fraai uitzicht over de parterre en het kleine meertje. <br />Een kleine zitkamer vormt de entree naar de formele eetkamer. Na het overlijden van de burggravin heb ik hier wel eens gegeten, toen de eetkamer te groot en statig leek. Welja, oordeelt u zelf maar.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/6079/6070368150_3ce679a280_z.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://live.staticflickr.com/6079/6070368150_3ce679a280_z.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small; text-align: start;">Bovenaan de trap naar de eetkamer. Rechts de ontbijttafel bij het raam. De openstaande deur leidt naar de serveerruimte.</span><br style="text-align: start;" /><span style="font-size: xx-small; text-align: start;">[Damian Entwistle, CC BY-NC 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>De vloer van de eetkamer - of wellicht moet ik eetzaal zeggen - is verlaagd en we moeten enkele treden afdalen om bij de grote mahoniehouten eettafel te komen. Rondom staan walnoten stoelen. In het hele huis moeten er 42 te vinden zijn, als er intussen geen exemplaren zijn verdwenen...<br />In de kleine poot van de L-vormige kamer staat een ontbijttafel bij het raam. Hier eten we regelmatig als er geen gasten zijn. Of als we een persoonlijke sfeer willen creëren. Beste mensen, schikt u aan?</div><div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI00Qn7ek2_oCKJHy9LU1HeVfe6DxJ39K5CscjBUQm8gj5QHUpcrZUfKccQ6hHlo33PvWLM0TgHdKhC8bFhH64cGvC9bEIsSwKBZlPY4LIIx7t8p1z07srC6kc0TlMbksf_gqqsAbQcXsVGCSgvHGPDLDQe_3upcFfXKyPTrgPjItv4BdST4EBZJjqO-hP/s639/Eettafel.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="464" data-original-width="639" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI00Qn7ek2_oCKJHy9LU1HeVfe6DxJ39K5CscjBUQm8gj5QHUpcrZUfKccQ6hHlo33PvWLM0TgHdKhC8bFhH64cGvC9bEIsSwKBZlPY4LIIx7t8p1z07srC6kc0TlMbksf_gqqsAbQcXsVGCSgvHGPDLDQe_3upcFfXKyPTrgPjItv4BdST4EBZJjqO-hP/w400-h290/Eettafel.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Er is gedekt, my lord… Achteraan is de trap zichtbaar. </span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Beverly Goodwin, CC BY-SA 2.0, via Flickr]</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-86780811004576012462023-12-09T09:41:00.000+01:002023-12-09T09:41:45.341+01:00In meneer Doyles drukkerijAls ik bedenk hoeveel werk het in de 19e eeuw was om een boek of krant te drukken, ben ik steeds weer onder de indruk! Maar in de drukkerij waar Ryan Henley uit <i>De weg naar Rose Cottage</i> is opgeleid, voerde ander drukwerk de boventoon. Deze drukkerij lijkt opvallend veel op het Schotse Smail’s Printing Works, dat nu een museum is. 😉 Ryan zelf leidt ons vandaag rond...<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP14cV34KY9YaVeGgDapdokB9nvmXUFnY-dptLBJD_5MjLkIEFYprm3Wy62b-IoOXQV14asPSE7Ddvn-uNbRR736y8rp3_dF3kn2_1Vm43bTBXwZlwQnJdvCFFLqyGHvmy89yVabpi0GI1VrdLtGKsJoxSVOTmPGrYHDX62MCWn0yMr2qkNIpnUxVO0xIk/s494/Ulrich,_Stadsdrukkerij,_Haarlem.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="494" height="389" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhP14cV34KY9YaVeGgDapdokB9nvmXUFnY-dptLBJD_5MjLkIEFYprm3Wy62b-IoOXQV14asPSE7Ddvn-uNbRR736y8rp3_dF3kn2_1Vm43bTBXwZlwQnJdvCFFLqyGHvmy89yVabpi0GI1VrdLtGKsJoxSVOTmPGrYHDX62MCWn0yMr2qkNIpnUxVO0xIk/w400-h389/Ulrich,_Stadsdrukkerij,_Haarlem.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><span><i>De stadsdrukkerij, Haarlem</i> door Charles Frederic Ulrich (1884)</span><br /><span>De leerjongen staat naast een letterkast (met vakjes) uit een mok te drinken, terwijl achter hem twee mannen met een handpers aan het drukken zijn.</span></span><br style="text-align: start;" /><span style="font-size: xx-small;"><span>[Publiek domein, via </span>Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Allerhande drukwerk </h3>Welkom, mensen, kom binnen. We starten in het kantoor van de drukkerij, waar we de opdrachten voor drukwerk aannemen en de administratie bijhouden. We moeten namelijk van elke opdracht een kopie bewaren, minimaal een half jaar lang. Maar die Schotse familie Smail? Nou, die heeft vanaf 1876 niets weggegooid. Wat een verzameling moet dat zijn!<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5pMxAIVdnMFgvEMK2oQNVBtBIusjLocFduFpvmJl6gJa4-tt82c1CxHE-fWtd3AW2bBKVUkiIgqMicIDlJt48NbTRCnhvgt7a1vEi-QTbcTxSQasz2nLqZlVg9ThuoOBVbijUC_dklBdUVBKKrU_tzNDkUUiiA3AHTYD_WCBdk82kj7WZQxFpo17uh2mW/s600/Smail%20Office.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="600" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5pMxAIVdnMFgvEMK2oQNVBtBIusjLocFduFpvmJl6gJa4-tt82c1CxHE-fWtd3AW2bBKVUkiIgqMicIDlJt48NbTRCnhvgt7a1vEi-QTbcTxSQasz2nLqZlVg9ThuoOBVbijUC_dklBdUVBKKrU_tzNDkUUiiA3AHTYD_WCBdk82kj7WZQxFpo17uh2mW/w400-h266/Smail%20Office.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">In het kantoor van Smail's Printing Works</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[via www.BritainExpress.com]</span></td></tr></tbody></table><br />U wilt natuurlijk weten over wat voor opdrachten we het hebben. Dat is eigenlijk van alles: visitekaartjes, briefpapier, reclamefolders, uitnodigingen, aanplakbiljetten... Oorspronkelijk deden de grote boek- en krantendrukkerijen dit soort drukwerk erbij, zoals ook de broer van onze meneer Doyle in de stad Shrewsbury. Maar toen de industrie groeide, en daarmee de behoefte aan kantoorartikelen en advertentiemateriaal, zijn in steeds meer plaatsen kleine drukkerijen opgezet. In die tijd is meneer Doyle met zijn vrouw in het dorp Almsbrick neergestreken. Ik ben dankbaar voor zijn komst, want zo kon ik als jongen bij hem in de leer gaan. Zeven jaar, dat is de verplichte leertijd, en daarna kon ik in dienst komen of ergens anders aan de slag gaan als zetter of drukker. En dat... nou ja, ik neem aan dat u al hebt gehoord hoe beroerd ik dat heb aangepakt.<br /><br /><h3 style="text-align: left;">Letter voor letter </h3>In de zetterij op de bovenverdieping zal ik een klein beetje van het praktische werk laten zien. We stellen namelijk alle teksten samen met losse loden letters.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/79/Robert_Smail's_Printing_Works_caseroom.jpg/640px-Robert_Smail's_Printing_Works_caseroom.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="267" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/79/Robert_Smail's_Printing_Works_caseroom.jpg/640px-Robert_Smail's_Printing_Works_caseroom.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De zetterij van Smail's Printing Works</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Tom Parnell, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><div>Ziet u de zetbokken met letterkasten langs de muur? Uit al die vakjes van de letterkast pakt de zetter de juiste letters en plaatst deze in een zethaak. Woord voor woord en regel voor regel zetten we zo de hele tekst. Op de kop, maar wel ‘gewoon’ van links naar rechts. Voor een visitekaartje lijkt dit nog wel aardig te doen, maar wat dacht u van een heel boek?</div><div>Nu geef ik liever niet al te hoog op van collega Stephen Taylor, maar als ervaren zetter kan hij toch in een uur een hele krantenkolom zetten. Een groot dagblad, zoals mijn werkgever <i>The Daily News</i> in Londen, heeft dan ook tientallen zetters in dienst.<br /><br /> </div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYd1UiIJbex_rTe01w2G8KPWl1BSeq8AjhgJrTsK_hQSEJx_Ge5JJJ4GMA3Ztg11f9ukmgkJyzznweYrP0MLoyKfapydVEhvxDtaSPUjMS3JDgXpU8KQbNE34Z9QnurmrBHGN2JXbFKfqVxT2Y8Vx0HMobndN3nfIPu3FEEIncO1gZacGha2lIqA38X6Du/s728/Dineke%20letters%20zetten.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="546" data-original-width="728" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYd1UiIJbex_rTe01w2G8KPWl1BSeq8AjhgJrTsK_hQSEJx_Ge5JJJ4GMA3Ztg11f9ukmgkJyzznweYrP0MLoyKfapydVEhvxDtaSPUjMS3JDgXpU8KQbNE34Z9QnurmrBHGN2JXbFKfqVxT2Y8Vx0HMobndN3nfIPu3FEEIncO1gZacGha2lIqA38X6Du/w400-h300/Dineke%20letters%20zetten.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Bij Grafische Werkplaats De Drukpers in Schoonoord heeft deze schrijfster haar eigen naam gezet (alléén haar naam!) en daar deed ze al best lang over. </span><span style="font-size: xx-small;">[Eigen foto]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Een hele pagina </h3>Al het zetsel maken we uiteindelijk in een ijzeren raam vast, precies zoals het op papier moet komen. Het is belangrijk dat de letters dezelfde hoogte hebben, zodat ze allemaal worden afgedrukt. Vergelijk dit met het reliëf van een stempel of zelfs een vingerafdruk. Als hulpmiddel kunnen we ze met een plankje en een hamer op de juiste hoogte kloppen. Dat heet dresseren. Als alle onderdelen goed zijn vastgezet, nemen we het zware drukraam mee naar beneden.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQXfLc2kqf2HsA1y4tX7bc5NlZ2VAIbE09yc60m3QvZnJVZOuLZni6qee8l7DOf6F41GJtCZtVP1ayvSwjdcFhc7cCHb0MTNeT88IJcm6e8uFQDglAstiLU6d-O2uK4cJ2C2pj3GqGJXEyvSBSSGkCUQih1kTD0TLOYLSq-MKD-MkAn94oPmxBuh1sVxM-/s500/Newspaper%20Page.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="334" data-original-width="500" height="268" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQXfLc2kqf2HsA1y4tX7bc5NlZ2VAIbE09yc60m3QvZnJVZOuLZni6qee8l7DOf6F41GJtCZtVP1ayvSwjdcFhc7cCHb0MTNeT88IJcm6e8uFQDglAstiLU6d-O2uK4cJ2C2pj3GqGJXEyvSBSSGkCUQih1kTD0TLOYLSq-MKD-MkAn94oPmxBuh1sVxM-/w400-h268/Newspaper%20Page.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Een krantenpagina is klaar om af te drukken</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[via www.BritainExpress.com]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Start de persen! </h3>Het drukken gebeurt in de machinekamer achter het kantoor, waar verschillende drukpersen zijn opgesteld. Voor veel teksten gebruiken we een degelpers, waar de drukvorm rechtop in staat en de degel met het papier ertegen wordt gedrukt met een scharnierende beweging. <div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQy__6QlAO2vVY75N6xNu6MBl2QR3fmxk9Bpg3XOFaX6pyp6VM7YzXsHbLOse53To9V3a1tlza4EARRiWMuEIYP-4-7kN3-oacLan1uZS3_ttKX0IR92O9D2W968etIOMg2d5jE9kUwVNHhmHNEAr9lLP2dJPGFSM60kwN4sqBst77AZaQ3ZiYaZXkHZrh/s666/Dineke%20degelpers.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="666" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQy__6QlAO2vVY75N6xNu6MBl2QR3fmxk9Bpg3XOFaX6pyp6VM7YzXsHbLOse53To9V3a1tlza4EARRiWMuEIYP-4-7kN3-oacLan1uZS3_ttKX0IR92O9D2W968etIOMg2d5jE9kUwVNHhmHNEAr9lLP2dJPGFSM60kwN4sqBst77AZaQ3ZiYaZXkHZrh/w400-h300/Dineke%20degelpers.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Deze schrijfster drukt haar naam met een degelpers </span><span style="font-size: xx-small;">[Eigen foto]</span></td></tr></tbody></table><br />Deze degelpers bedien ik met een voetpedaal, ziet u wel? Telkens bij het openklappen verwijder ik met mijn ene hand het bedrukte papier en met de andere leg ik een nieuw vel in. Hoe snel dit gaat, vraagt u? Ach, ik gok dat ik wel zo’n 400 à 600 vellen per uur kan drukken. <br /><br /><h3 style="text-align: left;">Dat mag wel in de krant! </h3>En zo komen we bij onze dorpskrant, de <i>Almsbrick Standard</i>. Het eerste dat u vast opvalt, is dat er niet of nauwelijks plaatjes in staan. Dat geldt trouwens ook voor de landelijke <i>Daily News</i>. Er bestaan wel geïllustreerde kranten of tijdschriften, hoor. Neem de <i>Illustrated London News</i> waaruit ik mijn vriend Douglas in het ziekenhuis voorlees. De afbeeldingen in dit soort bladen worden in hout gegraveerd. Dat is een kunst op zich!</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2a/1903_Holzschneider.jpg/629px-1903_Holzschneider.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="629" height="305" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2a/1903_Holzschneider.jpg/629px-1903_Holzschneider.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Der Holzschneider</i> door Hans Rüger</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Kijk naar al die details en u begrijpt hoeveel werk dit is. En dus hoe duur. De <i>Illustrated London News</i> laat originele afbeeldingen maken, maar er is ook een handel in houtgravures of kopieën daarvan op metaal. Meneer Doyle heeft op deze manier ook wel afbeeldingen aangeschaft, als hij denkt dat hij ze vaker kan hergebruiken. Waaronder een set bloemenplaatjes, u weet wel waarom...<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilTpNUuN3tJ8ayTSri9ZcJkXqrYjBzC0msI_AEcVMKoKE_octyfxHPEFE8n8qVYMim2l0U9X7JoRVSjdmOTTTSQIP_qLoggHPxQzBmm7R8b5YL5HMpBjtv0srEGfFK6PIXNCwwr5Y81tdfUJ54MxdPsbXpTTdhDeKrA7WrNqYvRqvpMxIocQ8HUuYIBqG_/s876/The_Zulu_War;_Sketches_at_the_Victoria_Docks_on_the_Departure_of_the_17th_Lancers.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="876" data-original-width="583" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilTpNUuN3tJ8ayTSri9ZcJkXqrYjBzC0msI_AEcVMKoKE_octyfxHPEFE8n8qVYMim2l0U9X7JoRVSjdmOTTTSQIP_qLoggHPxQzBmm7R8b5YL5HMpBjtv0srEGfFK6PIXNCwwr5Y81tdfUJ54MxdPsbXpTTdhDeKrA7WrNqYvRqvpMxIocQ8HUuYIBqG_/w266-h400/The_Zulu_War;_Sketches_at_the_Victoria_Docks_on_the_Departure_of_the_17th_Lancers.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De <i>Illustrated London News</i> van 8 maart 1879 toont hoe ook het cavalerieregiment van kapitein Grant zich met paarden en al inscheept om in de Zoeloe-oorlog te vechten</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br />De persen waarmee zo’n groot landelijk dagblad als de <i>Daily News</i> wordt gedrukt, zijn niet te vergelijken met de apparatuur van meneer Doyle. Al in 1869 had <i>The Times</i> persen die 12.000 pagina’s per uur konden drukken. In Schotland gebruikt meneer Smail een cilinderpers voor het drukken van de wekelijkse krant (zo’n 800 exemplaren). Meneer Doyle heeft er dus ook eentje aangeschaft. Het is maar te hopen dat we voldoende lezers kunnen trekken!<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYOi7-zOIzEiBq25fldmp3vSOlNIzpjWgNvop6AVuE-LQX87xdTF-JbNsH4KIQaFaABlPFkmVPaIF5ustR3ASoiCP3laSBrlFhBT6PMb7jDAdBgR4xWlmjWRn9G1rvSR5euDNc_2r97zs-VIp5pP5x3_226QtHOrQemNmceZsYSwMbnzhEbdW8zBRicmX/s600/Wharfedale%20Press.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="400" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHYOi7-zOIzEiBq25fldmp3vSOlNIzpjWgNvop6AVuE-LQX87xdTF-JbNsH4KIQaFaABlPFkmVPaIF5ustR3ASoiCP3laSBrlFhBT6PMb7jDAdBgR4xWlmjWRn9G1rvSR5euDNc_2r97zs-VIp5pP5x3_226QtHOrQemNmceZsYSwMbnzhEbdW8zBRicmX/w266-h400/Wharfedale%20Press.jpg" width="266" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Wharfedale cilinderpers bij Smail's Printing Works</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[via www.BritainExpress.com]</span></td></tr></tbody></table><br /><span style="font-size: x-small;"><b>Voornaamste bronnen </b><br />Geschiedenis van de techniek in Nederland. De wording van een moderne samenleving 1800-1890. <br />Robert Smail’s Printing Works (gids National Trust for Scotland) </span><div><span style="font-size: x-small;">Pasje en vierkant, een pagina over de broekdrukkunst en wat er mee te maken heeft door A.A.J. Buisman </span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-27090133021394612082023-12-02T10:00:00.000+01:002023-12-02T10:00:35.471+01:00Waarmee kan ik u van dienst zijn?Neem een adellijke familie als de Grants uit <i>De weg naar Rose Cottage</i>. Of de Crawleys uit de tv-serie <i>Downton Abbey</i>, misschien iets bekender. 😉 Waar zouden ze zijn zonder een heel leger personeelsleden? Het antwoord: nergens! Want terwijl zo’n familie aanzien geniet en verantwoordelijkheden heeft, wordt achter de schermen hard gewerkt om die levensstandaard mogelijk te maken. <br /><br />Vandaag leggen we daarom ons oor te luister bij verschillende personeelsleden van Abbington Court, het landhuis waar Daisy uit <i>De weg naar Rose Cottage</i> gaat werken.<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb35C6vtb09C9bi_Cw2LQlZatzL7dwTpAzRy6mSZ7SdXibSTIMrxmfzk50X3aMm8DtyLDClo9fCbPG7_6uIH_6X9lg6hvnBDylsCSQ9pY7BHCO5-8ZnmXJA3JGf5W5Eba4jO3VoMILC37gws7lVoWqkX_jVsKnC7ec88U81SVvaLqhF3XprG-XenN1AyGb/s600/418px-Cogghe-Receiving.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="418" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhb35C6vtb09C9bi_Cw2LQlZatzL7dwTpAzRy6mSZ7SdXibSTIMrxmfzk50X3aMm8DtyLDClo9fCbPG7_6uIH_6X9lg6hvnBDylsCSQ9pY7BHCO5-8ZnmXJA3JGf5W5Eba4jO3VoMILC37gws7lVoWqkX_jVsKnC7ec88U81SVvaLqhF3XprG-XenN1AyGb/w279-h400/418px-Cogghe-Receiving.jpg" width="279" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Madame is Receiving (Madame has a Guest)</i> door Rémy Cogghe</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Keukenmeid Emily Henley </h3>Ik ben op mijn veertiende begonnen als keukenhulpje. Dat betekent ’s morgens vroeg opstaan om de fornuizen te zwarten en aan te maken. Na elke maaltijd deed ik de vaat en schrobde ik de koperen pannen met een mengsel van zout, zilverzand en azijn. Groenten wassen, schrapen en schillen hoorde ook bij mijn taken, en natuurlijk het schoonmaken van de keuken. Nu ik dertig ben en ervaring heb, werk ik écht aan de maaltijden. Die voor het personeel bereid ik zelfs helemaal zelfstandig. Ook help ik de huishoudster met het bereiden van jam en cakejes. En ingemaakt fruit en tafelzuur, of limonade in de zomer. Maar alleen als ze tevreden over me zijn en niet bang dat ik iets zal stelen...<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/21/Chatterboxes-thomas-benjamin-kennington.jpg/620px-Chatterboxes-thomas-benjamin-kennington.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="620" height="310" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/21/Chatterboxes-thomas-benjamin-kennington.jpg/620px-Chatterboxes-thomas-benjamin-kennington.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span><span style="font-size: x-small;"><i>Chatterboxes </i>door Thomas Kennington</span><br /></span><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Kokkin </h3>Ja ja, nu mag ik het woord voeren, maar in <i>De weg naar Rose Cottage</i> wordt mijn naam geen enkele keer genoemd! Toch druk ik mijn stempel op het verhaal, want zonder mij zouden al die exclusieve gerechten niet bij de Grants op tafel staan. En het personeel zou geen stevige maaltijd krijgen om het werk vol te houden tot in de kleine uurtjes na een bal. Bedenk maar eens hoeveel voorbereiding een zesgangendiner voor twintig gasten vraagt! Mijn positie hier is essentieel en ik bespreek dan ook dagelijks de menu’s en gerechten met mevrouw Grant. Daardoor weet ik welke ingrediënten ik uit de groentetuin, het dorp of zelfs de stad moet laten komen. En welke opdrachten ik de keukenmeiden moet geven. Een ervaren keukenmeid als Emily Henley weet wel hoe ze vlees moet braden of de gangbare groenten moet bereiden. Zo houd ik mijn handen vrij voor speciale pasteitjes, crèmes en entrées. Als die meiden nu ook maar betrouwbaar waren...<br />Bij de grootste landhuizen hebben ze een Franse chefkok in dienst, maar als je het mij vraagt zijn dat alleen maar opscheppers!</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/88/George_Dunlop_Leslie_-_Apple_Dumplings.jpg/627px-George_Dunlop_Leslie_-_Apple_Dumplings.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="627" height="306" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/88/George_Dunlop_Leslie_-_Apple_Dumplings.jpg/627px-George_Dunlop_Leslie_-_Apple_Dumplings.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Apple Dumplings</i> door George Dunlop Leslie<br /></span><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Kamermeisje Sarah Snowe </h3>Ik heb niet veel tijd voor een verslag, hoor. De ontvangstkamers (eetkamer, salon, grote hal...) moeten namelijk aan kant zijn voordat de familie om 9.30 uur komt ontbijten. Dat betekent de luiken openen, de haarden aanmaken, alles afstoffen en de vloeren vegen. Daarbij gebruiken we vochtige theeblaadjes om stofwolken te voorkomen. <br />Na het ontbijt stuurt mevrouw Jenkins ons naar boven om de slaapkamers te doen. Waswater weggooien, kamerpotten legen, bedden opmaken... En altijd zijn we alert op bedwantsen! Brr! <br />In de middag worden we aan het werk gezet met koper poetsen of linnengoed herstellen. Misschien dat we nu een momentje voor onszelf hebben, zodat ik u te woord kan staan. Maar we helpen ook telkens bij het dekken en afruimen van de eettafel, waarbij we al het fijne porselein afwassen. <br />’s Avonds brengen we opnieuw de slaapkamers van de familie op orde, maar aan hun kostbare spullen mogen we beslist niet komen. Wat is er toch veel verschil in deze wereld...<br />Pas na het diner van de familie eten wij onze eigen avondmaaltijd. De tijd daarna is eindelijk van onszelf, maar we trekken ons al snel op onze gedeelde zolderkamers terug. Morgen wacht weer een drukke dag.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Prismah%C3%A5v_anv%C3%A4nds_i_Stora_salongen_-_Hallwylska_museet_-_86298.tif/lossy-page1-320px-Prismah%C3%A5v_anv%C3%A4nds_i_Stora_salongen_-_Hallwylska_museet_-_86298.tif.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="320" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f4/Prismah%C3%A5v_anv%C3%A4nds_i_Stora_salongen_-_Hallwylska_museet_-_86298.tif/lossy-page1-320px-Prismah%C3%A5v_anv%C3%A4nds_i_Stora_salongen_-_Hallwylska_museet_-_86298.tif.jpg" width="267" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">De kroonluchter in de grote salon wordt gestoft</span><br style="text-align: start;" /><span style="font-size: xx-small;">[Hallwyl Museum, Jens Mohr, CC BY-SA, via Wikimedia Commons]<br /></span></td></tr></tbody></table><div><br /><h3 style="text-align: left;">Kamenier Daisy Wilkins </h3>Een rijke dame als mevrouw Grant kleedt zich minstens zes keer per dag om. Alleen dat houdt een kamenier al flink bezig, want al die verschillende outfits met bijpassende accessoires moeten goed onderhouden worden. Daarnaast ben ik verantwoordelijk voor haar verzorgingsproducten, de sieraden en eigenlijk alle persoonlijke dingen. <br />Een kamenier heeft een heel andere opleiding gehad dan andere dienstmeisjes. Net als ikzelf gaan ze vaak een periode bij een kleermaakster in de leer en volgen ze een kapperstraining. Voor buitenlandse reizen is het nuttig om Frans te leren spreken. Het meeste heb ik echter in de praktijk geleerd, terwijl ik mijn eerste twee jongedames onder mijn hoede had. Franse en Zwitserse kameniers zijn populair, maar vanwege de vertrouwelijkheid is een goede afkomst sowieso belangrijk. Je begrijpt dat vertrouwen tussen een dame en haar kamenier essentieel is. Waar dat ontbreekt, kan erg veel mis gaan!</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ad/Alfred-Philippe_Roll_-_Apres_le_bal.jpg/350px-Alfred-Philippe_Roll_-_Apres_le_bal.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="350" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/ad/Alfred-Philippe_Roll_-_Apres_le_bal.jpg/350px-Alfred-Philippe_Roll_-_Apres_le_bal.jpg" width="234" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Back from the ball</i> door Alfred Philippe Roll</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><div><h3 style="text-align: left;">Huishoudster mevrouw Jenkins </h3></div><div>Deze positie is de kroon op mijn carrière in huishoudelijke dienst. Ooit ben ik als jong kamermeisje begonnen, maar ik ben opgeklommen en heb ervaring opgedaan, zodat ik nu precies weet hoe een groot huis als Abbington Court piekfijn verzorgd blijft. Aan mijn riem hangen sleutels, als teken van mijn functie. Mijn werk bestaat voor een groot deel uit plannen en controleren. Dagelijks neem ik met mevrouw Grant de taken door, zodat we overal op voorbereid zijn. Toch duiken er altijd weer verrassingen op...</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgznncndX_TZIdLFjYsRqQDlSR4r7nbe5Pf9THCicjd1a9TPe7ZzhKrQbpWSUniTz2g1wUKmF2Cn9mL2wru6PXW01iPT8E57aSv9iin_8nvTO8-udx_vlqNixY1ka2WT-rIQjm4bUN5i2kgWJaSrNPdbRsqihUR1AqGWUiPB2vVE6SzBNhJ7AqHTk0b5-Fd/s1200/A%20Footman%20Sleeping.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="887" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgznncndX_TZIdLFjYsRqQDlSR4r7nbe5Pf9THCicjd1a9TPe7ZzhKrQbpWSUniTz2g1wUKmF2Cn9mL2wru6PXW01iPT8E57aSv9iin_8nvTO8-udx_vlqNixY1ka2WT-rIQjm4bUN5i2kgWJaSrNPdbRsqihUR1AqGWUiPB2vVE6SzBNhJ7AqHTk0b5-Fd/w296-h400/A%20Footman%20Sleeping.jpg" width="296" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>A Footman Sleeping</i> door Charles Bargue (1871)</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via The Metropolitan Museum of Art]</span></div></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Livreiknecht Andrew Clay </h3>Bent u ook zo onder de indruk van mijn uniform? Dat hoop ik wel, want daarvoor is het tenslotte ontworpen. Een zwarte kniebroek en een blauw gestreept vest, met daarover een zwarte jas die met zilveren biezen is afgewerkt. Witte kousen en schoenen met gespen. U moet mij eens naast mijn collega Thomas zien staan, dat is helemaal een fraai gezicht als we tijdens een chique diner de gerechten serveren, of bij de voordeur gasten verwelkomen. We rijden ook vaak mee op de koets, waarbij ik als eerste livreiknecht verantwoordelijk ben voor het welzijn van mevrouw Grant. Dat ik daarnaast ook extra taken uitvoer als persoonlijke bediende van Lord Abbington is eigenlijk ongebruikelijk. Ik vind dan ook dat er best iets tegenover mag staan. <br />Maar het werk van een livreiknecht bestaat niet alleen uit indruk maken. ’s Ochtends moeten we ook de zware kolenemmers naar boven sjouwen, of emmers heet water als iemand van de familie een bad wil nemen. Aan de andere kant... dergelijke krachtpatserij valt behoorlijk in de smaak bij de kamermeisjes...<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/Hammond-SS13.jpg/476px-Hammond-SS13.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="476" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/58/Hammond-SS13.jpg/476px-Hammond-SS13.jpg" width="397" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Marianne uit Sense and Sensibility geeft een brief aan een livreiknecht</span><br style="text-align: start;" /><span style="font-size: xx-small;">[Christine M. Demain Hammond, publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Lijfknecht Ernest Blake</h3>Ik weet wat u wilt zeggen. Een beetje kerel kan zichzelf wel aankleden. Dat is natuurlijk helemaal waar. Maar weet een heer als kapitein Grant hoe hij al zijn kleding moet onderhouden? Of welke manchetknopen bij welke gelegenheid passen? Laat staan dat hij kan omgaan met alle versiering op een gala-uniform! Om hem van denkwerk over dat soort zaken te ontlasten, heeft hij wel degelijk een lijfknecht nodig. Dus als u een piekfijn uitgedoste heer ziet, bedenk dan voordat u hem complimenteert dat de eer eigenlijk een ander toekomt. Dank u wel.<br /><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzqCMUw-LHUkKX3lpI5YKYoqYYZY94w3Jmh5K_DLR1HV6nHStHydfnnpXncvVL-GYWPbVYXAOMsm5gthRzfWsmNqr16z75rzoMEOcMidJ_Sn0-vAVp7YdmLQC7NOmttBgoHPI2OsY7LutxOJPfLJqQl3SAiH_naPbvwKz40GwLs3rTG9AoEJbRNe5TAeLf/s599/339px-Nilus_morning.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="339" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzqCMUw-LHUkKX3lpI5YKYoqYYZY94w3Jmh5K_DLR1HV6nHStHydfnnpXncvVL-GYWPbVYXAOMsm5gthRzfWsmNqr16z75rzoMEOcMidJ_Sn0-vAVp7YdmLQC7NOmttBgoHPI2OsY7LutxOJPfLJqQl3SAiH_naPbvwKz40GwLs3rTG9AoEJbRNe5TAeLf/s320/339px-Nilus_morning.jpg" width="181" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Footman (morning)</i><span> door Pyotr Nilus</span></span><br /><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Butler meneer Turner </h3>Zoals Lord Abbington hier heer des huizes is, zelfs nu hij meer werk aan zijn zoon moet overlaten, zo zwaai ik de scepter in de personeelsvleugel. Ik ben ervoor verantwoordelijk dat alles hier in huis op rolletjes loopt. Vanzelfsprekend houd ik toezicht op het mannelijke personeel... en op al het zilver, dus wees gewaarschuwd!</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3a/Acland_servants_1897_by_Sarah_Acland.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="462" data-original-width="630" height="293" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3a/Acland_servants_1897_by_Sarah_Acland.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Personeel van de familie Acland in 1897 door Sarah Angelina Acland</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></td></tr></tbody></table><br /><div><span style="font-size: x-small;"><b>Bronnen </b><br />Mrs. Beeton’s <i>Book of Household Management </i><br /><i>Life below Stairs</i> door Siân Evans </span><div><span style="font-size: x-small;"><i>The Rise and Fall of the Victorian Servant</i> door Pamela Horn</span><div><br /></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-53526981922957087902023-11-18T11:30:00.000+01:002023-11-18T11:30:52.990+01:00Zeg het met bloemenDat rode rozen voor liefde staan, weet bijna iedereen. Maar heb je wel eens nagedacht over de betekenis van bladmos? Of de hyacint? <br /><br /> Nee, dat had ik ook niet voordat ik over de Victoriaanse bloementaal las. Kennelijk was het destijds in de mode om via bloemen een bericht af te geven. En om de betekenis van een geheime boodschap in een boeket te ontcijferen. Er kwamen gidsjes op de markt waarin men kon achterhalen waar welke bloem voor stond. En kleine boeketjes met verschillende soorten bloemen werden populair, de zogenaamde <i>tussie-mussies</i>. <br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZXPqfHYVfqBMmpSGZI9QgteYAeNJMTyJEh1Kqzo4DNMJ9VUu7ejCuOD2EJsdpkOqqAh-gp8v1RcQqmxz1g0rxnNugS2pRIc6AhEkVKbgfnwx_7MKrWk596vwsnEeEdKr0hoYk16dcyWc1Kc6dpWawI0kPvfJ3tFOQW3D6El8PRVJkt3JBPLCRsNTWL2Yh/s700/Victor_Gabriel_Gilbert_The_Flower_Seller.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="581" data-original-width="700" height="333" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZXPqfHYVfqBMmpSGZI9QgteYAeNJMTyJEh1Kqzo4DNMJ9VUu7ejCuOD2EJsdpkOqqAh-gp8v1RcQqmxz1g0rxnNugS2pRIc6AhEkVKbgfnwx_7MKrWk596vwsnEeEdKr0hoYk16dcyWc1Kc6dpWawI0kPvfJ3tFOQW3D6El8PRVJkt3JBPLCRsNTWL2Yh/w400-h333/Victor_Gabriel_Gilbert_The_Flower_Seller.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>The Flower Seller</i> door Victor Gilbert</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br />Toen ik mijn eerste ideeën voor <i>De weg naar Rose Cottage</i> aan het uitwerken was, vond ik de Victoriaanse bloementaal daar mooi bij passen. Toch twijfelde ik hoe serieus ik dit fenomeen moest nemen. Hoe uitgebreid leefde dit eigenlijk? Maakten Victoriaanse dames hier werkelijk gebruik van? En nog belangrijker: zou het wel werken in een verhaal?<br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><br /></div><div>Juist op dat moment kreeg ik als verrassing het kaartspelletje <i>Tussie mussie</i> cadeau. Als dat geen duidelijk teken was! Ik zette mijn twijfels opzij en heb de Victoriaanse bloementaal in mijn boek verwerkt. (<i>Tussie mussie</i> is trouwens een heel leuk spelletje, eenvoudig te spelen, zo lang of zo kort als je zelf wilt, en je hoeft de bloementaal er niet eens voor te kennen.)<br /><br /></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK4KQkFwcbv89DSXQl0T3HglBkTVOB0KilF_LQ133_o1_W6s3AdRObNxb7THfsrW1HHBuXW_KVXa464dNF3yvnbm190Inj-ntFtjNs5y6-u2LZ13L4CeotcLUrR7YdmYXUcpaLtfGgIdv5Lc3hy3mHEc4H4VdKwLmJzQ6UzSnotr9jg9j5UCZ_inOsy4XU/s564/Tussie%20mussie.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="423" data-original-width="564" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK4KQkFwcbv89DSXQl0T3HglBkTVOB0KilF_LQ133_o1_W6s3AdRObNxb7THfsrW1HHBuXW_KVXa464dNF3yvnbm190Inj-ntFtjNs5y6-u2LZ13L4CeotcLUrR7YdmYXUcpaLtfGgIdv5Lc3hy3mHEc4H4VdKwLmJzQ6UzSnotr9jg9j5UCZ_inOsy4XU/w400-h300/Tussie%20mussie.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Het kaartspel <i>Tussie mussie</i> [Eigen foto]<br /></span></td></tr></tbody></table></div><div><br /></div>Terug naar de Victoriaanse tijd. Dachten de mensen nu echt zo diep na over de betekenis van een bos bloemen? Ik denk dat het ook toen vooral een leuk spelletje was. Met name voor rijke jongedames, zoals meneer Doyle in <i>De weg naar Rose Cottage</i> ook beweerd. Zij hadden tijd om hiermee bezig te zijn en met elkaar van gedachten te wisselen, al dan niet op serieuze toon. En zij gebruikten de bloemengidsen als <i>coffee table books</i> voor luchtige gespreksonderwerpen. Tenslotte mocht je als Victoriaanse dame niet overal over praten!<br /><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEvoHBFacj8truGAsuHPKMQl2Eq7rC5mkXghTpMZNKOkEKOzbP0BNI4D3kgGH8y4xfv7O_et9J0tewiDAr4s8nmwoZmT8pwrWKtKegbtrA0pgyYO7hC6gMq1exSk2qu7uRh-yGgHezZo2yb2YFbC0vPPdr3YLZwf_iuG3xCgUkuZ3u6X2r_uCvEnTcuLJk/s640/Two_Friends_by_Oliver_Ingraham_Lay_(1877).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEvoHBFacj8truGAsuHPKMQl2Eq7rC5mkXghTpMZNKOkEKOzbP0BNI4D3kgGH8y4xfv7O_et9J0tewiDAr4s8nmwoZmT8pwrWKtKegbtrA0pgyYO7hC6gMq1exSk2qu7uRh-yGgHezZo2yb2YFbC0vPPdr3YLZwf_iuG3xCgUkuZ3u6X2r_uCvEnTcuLJk/w400-h300/Two_Friends_by_Oliver_Ingraham_Lay_(1877).jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Two Friends by Oliver Ingraham Lay (1877)</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><br />Kunstenaars maakten ook vaak gebruik van bepaalde bloemen om een bepaalde emoties tot uitdrukking te brengen. Op het schilderij <i>The Long Engagement</i> van Arthur Hughes (hieronder links) staat de klimop die op de boomstam groeit, voor trouw en sterke beloftes. Maar in <i>Broken vows</i> van Philip Calderon (rechts) ziet een vrouw juist door een gat hoe haar geliefde met een ander meisje flirt. Met een rozenknop, wat wel een overduidelijk symbool is. En alsof dat nog niet genoeg zegt, staat links onderin een iris als waarschuwing (maar deze bloem kon ook voor een positieve aankondiging staan).<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho5fw6M_6EolTUG6BHZJhkVNpFHT78PxEojQLIISuBZl7eedTH_1mkKbEu4FjjnTaRuQ-0NPZTf21Wkm0vo2UP4h9NXcH2ggDZN15dpO0svi3U26zVaTZ-_aQpeAZ_UlrVEqGRGIzSAEBIFqEXdtWri5s9dgRz4mLbp6v69JdLFTHc2QPQFnDrHHv9ZcH-/s3040/Schilderijen%20bloementaal.png" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2503" data-original-width="3040" height="329" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEho5fw6M_6EolTUG6BHZJhkVNpFHT78PxEojQLIISuBZl7eedTH_1mkKbEu4FjjnTaRuQ-0NPZTf21Wkm0vo2UP4h9NXcH2ggDZN15dpO0svi3U26zVaTZ-_aQpeAZ_UlrVEqGRGIzSAEBIFqEXdtWri5s9dgRz4mLbp6v69JdLFTHc2QPQFnDrHHv9ZcH-/w400-h329/Schilderijen%20bloementaal.png" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Links: The Long Engagement door Arthur Hughes</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Rechts: Broken vows door Philip Calderon <br /></span><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table><div><br /></div>Al snel kon ik me helemaal voorstellen hoe Daisy uit <i>De weg naar Rose Cottage</i> geboeid is door dit tijdverdrijf van rijke dames, vooral omdat zij zoveel van bloemen houdt. Zo kwam ik ook op het idee van de bloemengedichtjes. Pas toen realiseerde ik me iets belangrijks: als mijn hoofdpersoon gedichtjes schrijft, ben ík degene die ze in werkelijkheid moet schrijven. En laat dichten nou niet mijn sterkste kant zijn… Ik hoop dat Daisy zich niet over het resultaat hoeft te schamen (of ikzelf 😉). <br /><br />Om op de hoogte te zijn van alle betekenissen van bloemen heeft Daisy vast eens zo’n bloemengidsje aangeschaft. Ik heb zelf vooral gebruik gemaakt van twee boeken: <i>De Victoriaanse taal van bloemen</i> door Mandy Kirkby en het echt oude gidsje <i>Language of flowers</i> uit 1884, jammer genoeg nét een jaar te laat om hem in mijn boek te vermelden. De tekeningen van Kate Greenaway werkten ook inspirerend!<div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirqr16GY0HlOjGEEajUfkukkvHe3BcJiQ2YcjGHJGOC40kbedcg2P_xPx3SFbgWjt3CJX1-c-wKHHbS-sXjShNPJkZ3Rr7gIsMmx4fsmL2EPBwg2cizx85X7wW3n9wMLtXC-ei3UbhbLy-EqT201k71hIDoUNWPzQ-SV911Ow8AoHFUimtOhrnHHaW1Wbk/s567/Kate_Greenaway_-_May_day.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="340" data-original-width="567" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirqr16GY0HlOjGEEajUfkukkvHe3BcJiQ2YcjGHJGOC40kbedcg2P_xPx3SFbgWjt3CJX1-c-wKHHbS-sXjShNPJkZ3Rr7gIsMmx4fsmL2EPBwg2cizx85X7wW3n9wMLtXC-ei3UbhbLy-EqT201k71hIDoUNWPzQ-SV911Ow8AoHFUimtOhrnHHaW1Wbk/w400-h240/Kate_Greenaway_-_May_day.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>May Day</i> door Kate Greenaway</span><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td class="tr-caption"><div style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">[publiek domein, via Wikimedia Commons]</span></div></td></tr></tbody></table></td></tr></tbody></table><br />P.S. Voor wie het zich na mijn inleiding afvraagt: bladmos staat voor moederliefde. De betekenis van de hyacint hangt af van de kleur, zoals ook blijkt in het eerste bloemengedichtje in <i>De weg naar Rose Cottage</i>: blauw is standvastigheid, paars betekent ‘vergeef me alsjeblieft’ en wit staat voor schoonheid. Dan weten jullie dat ook weer! <br /><br /> Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-12366358090277409892023-11-09T16:22:00.004+01:002023-11-09T16:22:58.686+01:00De weg naar Rose Cottage is verschenen!<p><span style="white-space-collapse: preserve;">Het is zover! Vandaag is de officiële verschijningsdatum van mijn nieuwe roman 'De weg naar Rose Cottage'. </span><span class="x1xsqp64 xiy17q3 x1o6pynw x19co3pv xdj266r xcwd3tp xat24cr x39eecv x2b8uid" data-testid="emoji" style="background-image: url("https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t49/1/16/1f4da.png"); background-size: 16px 16px; cursor: default; white-space-collapse: preserve;"><span class="xexx8yu xn5pp95 x18d9i69 x2fxd7x x1yqt14a x1bhl96m">📚</span></span><span class="x1xsqp64 xiy17q3 x1o6pynw x19co3pv xdj266r xcwd3tp xat24cr x39eecv x2b8uid" data-testid="emoji" style="background-image: url("https://static.xx.fbcdn.net/images/emoji.php/v9/t71/1/16/1f339.png"); background-size: 16px 16px; cursor: default; white-space-collapse: preserve;"><span class="xexx8yu xn5pp95 x18d9i69 x2fxd7x x1yqt14a x1bhl96m">🌹</span></span><span style="white-space-collapse: preserve;"> In deze video vertel ik waar het verhaal over gaat, wat het leukste is aan schrijven en welke uitdagingen ik tegenkwam... </span></p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/IL_LRC14FaA" width="320" youtube-src-id="IL_LRC14FaA"></iframe></div><br /><span style="white-space-collapse: preserve;"><br /></span><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-45440566018643143832023-07-08T10:09:00.007+02:002023-07-22T13:38:15.004+02:00Nieuwe roman in aantocht: De weg naar Rose Cottage<p>Nog even geduld en dan is het zover! In november 2023 verschijnt mijn nieuwe historische roman <i>De weg naar Rose Cottage</i>. Romantiek en mysterie in het 19e eeuwse, Britse landhuis waar Daisy Wilkins als kamenier gaat werken. </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxuT-mf2FgCRMd_gysDvezyAlV-6LZQsOoFb41XjpTJ9odw-WdVhWb0GccRmjrxg6uKCojOMTaC9DpzEuxcpHjjtvdMzIocVnmFrQpbIWXYGkNCM3H50QBhLGs0qNf3IbMFiQHPTq1KCRurCyAVJ8mOtDV-TKJpBiiAWuGs3YH8rHxKpwdojvzWFDPZYN0/s2539/De%20weg%20naar%20Rose%20Cottage-300dpi.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2539" data-original-width="1654" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxuT-mf2FgCRMd_gysDvezyAlV-6LZQsOoFb41XjpTJ9odw-WdVhWb0GccRmjrxg6uKCojOMTaC9DpzEuxcpHjjtvdMzIocVnmFrQpbIWXYGkNCM3H50QBhLGs0qNf3IbMFiQHPTq1KCRurCyAVJ8mOtDV-TKJpBiiAWuGs3YH8rHxKpwdojvzWFDPZYN0/w260-h400/De%20weg%20naar%20Rose%20Cottage-300dpi.jpg" width="260" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Engeland, 1883. Als de dertigjarige kamenier Daisy Wilkins onverwacht wordt ontslagen, solliciteert ze noodgedwongen bij de populaire Sophia Grant, die binnen een jaar al drie kameniers is kwijtgeraakt. Ze hoopt eindelijk mee op reis te mogen, zodat niemand haar nog een saai dorpsmeisje kan vinden. Dan wordt haar vriendin Emily, die ook voor de familie Grant werkt, beschuldigd van diefstal. Daisy gelooft in haar onschuld en gaat op zoek naar de waarheid. Al snel ontdekt ze dat ze niet iedereen in het landhuis kan vertrouwen. Tot haar afschuw keert ook haar jeugdvriend Ryan terug, nadat hij haar tien jaar geleden zomaar in de steek liet. Ook hij wil de echte dief vinden. Hoe kan Daisy met hem samenwerken zonder opnieuw haar hart te verliezen?<br /><br />Journalist Ryan Henley heeft geen goed woord voor de familie Grant over. Na tien jaar een geheim te hebben bewaard, wil hij nu via zijn scherpe pen met hen afrekenen en zijn zusje Emily vrijpleiten. Op een weerzien met Daisy had hij niet gerekend. Hoe kan hij haar duidelijk maken dat hij al die jaren het beste met haar voor had, dat hij haar juist gelukkig wil zien? Kan er ondanks het verleden iets moois tussen hen opbloeien?<p></p><p><i>De weg naar Rose Cottage</i> speelt zich af rond hetzelfde Engelse dorpje als <i>De draad die ons verbindt</i> en <i>Kerst in Almsbrick</i>, maar is prima te lezen als op zichzelf staande roman. <br /><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-20618531292006993012022-04-30T14:48:00.000+02:002022-04-30T14:48:42.711+02:00Bei dem doppelten BaumZoek de verschillen!<br /><br />In 2020 verscheen mijn derde roman <i>De draad die ons verbindt</i>. Vorige week heb ik de papieren versie van de Duitse vertaling ontvangen: <i>Ein Band, das nie zerreißt</i>. <div>Natuurlijk moest ik opnieuw een foto maken. Bei dem doppelten Baum...</div><div> <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKF4lQlbDM5hi5qy401cFwN2vjepFj6Roi1_1yZmaB3Jg742XJ-asD50vwYAqKhOhtUyOTl_ZeQa5-yYeWQJD-YIO0oKOaoLkUgs20nfGtBMMrBb0ugO8mCC4wOsYronDpVbK1Zvv7jKNPpLYgxkOJLbnEfbCQ0ME3GO06Jhfc-LfCVuRgjTkTV8l5vQ/s1701/Banner%20Duits.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="756" data-original-width="1701" height="178" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKF4lQlbDM5hi5qy401cFwN2vjepFj6Roi1_1yZmaB3Jg742XJ-asD50vwYAqKhOhtUyOTl_ZeQa5-yYeWQJD-YIO0oKOaoLkUgs20nfGtBMMrBb0ugO8mCC4wOsYronDpVbK1Zvv7jKNPpLYgxkOJLbnEfbCQ0ME3GO06Jhfc-LfCVuRgjTkTV8l5vQ/w400-h178/Banner%20Duits.png" width="400" /></a></div><br /><blockquote><span style="font-family: georgia;">»Da hinter dem Hof sind Weideflächen«, teilte Miss Stubbs mit, »auf denen gibt es auch ein paar Obstbäume. Ach, wie viel Apfelsaft und Apfelwein habe ich hier schon gemacht, den Apfelbrei nicht zu vergessen. Schauen Sie, Miss Brady, dort drüben ist ein kleines Eichenwäldchen auf einem Hügel: Daher der Name <i>Oak Hill</i>.« <br />Wilson blieb neben ihr stehen, etwas zu dicht für ihr Empfinden. »Der Walt bildet die Grenze zwischen dem Bauernhof und Trenchs Herberge.« […] <br />»[…] Der doppelte Baum ist jetzt besser zu sehen. Da sollten Sie das Mädchen mal mit hinnehmen, Junge.« <br />Das hörte sich nach einer Art Stelldichein an. Was dachte sich die alte Frau wohl? Eileen schüttelte den Kopf. »Ik denke nicht …« <br />»Ein andermal vielleicht«, verkündete Wilson resolut. »Heute gibt es Arbeit zu tun.« <br />Eileen war sich sicher, dass das an anderen Tagen auch so war. </span></blockquote><blockquote><span style="font-family: georgia;"><i><a href="https://www.dineke-epping.nl/p/deutsch.html" target="_blank">Ein Band, das nie zerreißt</a></i>, 14. Kapitel</span></blockquote></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-30939532429514225832020-12-24T14:55:00.002+01:002020-12-24T15:13:18.546+01:00Kerst in een dorp als AlmsbrickJe kent ze vast wel: die nostalgische kerstplaatjes van kinderen in de sneeuw. Of groepjes <i>Carol Singers</i>. In mijn eigen woonkamer prijkt elk jaar sinds half november een Dickensachtig kerstdorpje.<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglijdtQvbQ-AOzRLWgi_UphYUlzTNaKU6H1mF4yHKy1IJBpkWnpHOEqpXYJY0HbVbhZCuOt9Wn8vN3ghkqp_qe197X6DoYZYNCiM2_XOmh9189Ekn7ZjkrC3PMP8UwdDMAslCfzyY4n-mC/s1920/A+Joyful+Christmas.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1453" data-original-width="1920" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglijdtQvbQ-AOzRLWgi_UphYUlzTNaKU6H1mF4yHKy1IJBpkWnpHOEqpXYJY0HbVbhZCuOt9Wn8vN3ghkqp_qe197X6DoYZYNCiM2_XOmh9189Ekn7ZjkrC3PMP8UwdDMAslCfzyY4n-mC/w400-h303/A+Joyful+Christmas.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">A Joyful Christmas</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public
domain], via Public Domain Pictures</span></td></tr></tbody></table><br />Het is niet voor het eerst dat ik over victoriaanse kersttradities schrijf en dit artikel is ook in het online kerstmagazine van KokBoekencentrum verschenen. Maar toch leek het me leuk om nog eens uit de doeken te doen hoe je kerst zou vieren als je rond 1880 in een Engels dorp als Almsbrick leefde. Dit is wat er staat te gebeuren… <div><br /><h3 style="text-align: left;">Kerstpudding </h3>Allereerst begin je vroeg met de voorbereidingen. De laatste zondag voor advent is <i>Stir-up Sunday</i>. Je moet het beslag van de traditionele kerstpudding roeren, met een houten lepel, met de klok mee. En niet alleen jij – je schakelt al je gezinsleden hiervoor in. Tenslotte wil je niet dat één van hen komend jaar ongelukkig is, toch? Vandaar ook de kleine verrassingen in de pudding. Dus bijt je tijdens het eten bijna je tanden stuk op een zilveren muntje? Dan kun je toch blij zijn, want je gaat een voorspoedig jaar tegemoet! </div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fa/James_Clark_-_Christmas.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="594" data-original-width="800" height="297" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/fa/James_Clark_-_Christmas.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Christmas</i> door James Clark (ca. 1902)</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br /><h3 style="text-align: left;">Kerstcadeautjes </h3>Heb je gehoord dat er de afgelopen jaren in de grote stad echte warenhuizen zijn geopend? En dat ze rond kerst adverteren met geurflesjes, horloges en (al dan niet educatieve) spelletjes? Maar ja, jij woont in een dorp. Als je al cadeautjes kunt betalen, komt er toch nog wel wat handwerk aan te pas. <br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqfw7zZZVo_VODMqSYHxMYUZ-s4dfzM4PTnYwu6TsbYuQn0impWgdmgTYHjw8teY1BiyRJvJbBSnC1evatkZ7kaaOD9weveQwQAFXErNeKl-rYZiq2HGbM_r1Q465F4X-vGJ6klmeWwHQu/s1919/Merry+Christmas+Greetings.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1919" data-original-width="1294" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqfw7zZZVo_VODMqSYHxMYUZ-s4dfzM4PTnYwu6TsbYuQn0impWgdmgTYHjw8teY1BiyRJvJbBSnC1evatkZ7kaaOD9weveQwQAFXErNeKl-rYZiq2HGbM_r1Q465F4X-vGJ6klmeWwHQu/w270-h400/Merry+Christmas+Greetings.jpg" width="270" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Merry Christmas Greetings</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public
domain], via Public Domain Pictures</span></td></tr></tbody></table><br />Een zelfgemaakt speldenkussen in de vorm van een aardbei voor je moeder. Of een geborduurde boekenlegger. Gebreide sokken en een sjaal voor je man. Wil je hem iets romantisch geven? Dan kun je met je eigen haar zijn initialen op een zakdoek borduren. Bijvoorbeeld. Voor de kinderen moet je ook aan wanten of een schortje denken. Misschien houten diertjes of een lappenpop. Op kerstochtend ga je hun reactie zien…<br /><br /><h3 style="text-align: left;">Kerstkaarten</h3>Heb je verwanten en vrienden die in de stad zijn gaan werken? Of in het huishouden van een rijke familie uit de omgeving? Stuur ze dan een kerstkaart!<br />Sinds de ‘Penny Post’ van 1840 kun je met een postzegel van een penny een brief of kaart sturen in heel Engeland. En sinds 1870 kost het zelfs maar een halve penny. Gedrukte kaarten zijn ook niet meer zo duur, dus je hoeft ze niet zelf te maken. Wel krijg je last van keuzestress. Een ouderwets landschap of iets met dieren? Of de populaire afbeeldingen van kinderen in de sneeuw, hulst en kerstklokjes? Het roodborstje staat symbool voor de postbode, die in vroeger tijden een rode uniformjas droeg, zoals in het schilderij <i>The Country Letter Carrier</i> van J.P. Hall (1859).<br /><div><div style="text-align: center;"><br /></div>
<div style="text-align: center;"><a data-pin-do="embedPin" data-pin-lang="nl" data-pin-width="medium" href="https://www.pinterest.com/pin/299137600257084304/"><br /></a></div><br />Dat verklaart waarom het roodborstje vaak bij een brievenbus zit. In 1880 roepen de posterijen voor het eerst op om de kaarten vooral op tijd te versturen, gezien de verwachte drukte. Je bent dus gewaarschuwd!<br /><br /><h3 style="text-align: left;">Kerstdecoratie </h3>Het is tijd om je huis(je) gezellig te maken met kerstgroen uit de vrije natuur. Je maakt kransen en slingers van hulst met rode besjes en klimop. Daarnaast kun je papier en lint gebruiken voor wat meer kleur.</div><div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f3/Carlton_Alfred_Smith_-_Christmas_Eve.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="800" height="240" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f3/Carlton_Alfred_Smith_-_Christmas_Eve.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Christmas Eve</i> door Carlton Alfred Smith,</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><br />En vergeet de mistletoe niet! Zelfs Amerikaanse bezoekers verbazen zich over de frivole traditie van de Britten om daaronder een kus te stelen. Valsspelen mag niet: bij elke kus moet een besje worden geplukt, en als het takje leeg is…</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d3/Woolson_Spice_Co._(3092983603).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="347" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d3/Woolson_Spice_Co._(3092983603).jpg" width="231" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Onder de mistletoe, Woolson Spice Co.</span><br /><span style="font-size: xx-small;">Miami
U. Libraries - Digital Collections, <br />[No restrictions], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><br /><div><h3 style="text-align: left;">Kerstboom </h3>Mijn bronnen zijn het niet eens over het moment waarop je mag gaan versieren, maar één ding staat vast: de boom komt er niet in voor kerstavond. Áls hij er al in komt, want in de kleine arbeidershuisjes vind je hem niet. De Duitse echtgenoot van koningin Victoria bracht de traditie mee naar Engeland en wie wel de mogelijkheid heeft, imiteert natuurlijk graag plaatjes van het perfecte, koninklijke gezinnetje.<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/19/Harry_Roseland_-_Christmas_Morning.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="459" data-original-width="543" height="338" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/19/Harry_Roseland_-_Christmas_Morning.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Christmas Morning</i> door Harry Roseland (1915),</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br />Je kinderen mogen helpen met versieren: slingers waaraan je noten en gemberkoekjes kunt rijgen, lint, papieren bloemen… wat glinstert alles mooi dankzij de echte kaarsjes! Wees wel voorzichtig, dan heeft de vrijwillige brandweer van Almsbrick ook een leuke kerst.<br /><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/52/Albert_Chevallier_Tayler_-_The_Christmas_Tree_1911.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="600" height="317" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/52/Albert_Chevallier_Tayler_-_The_Christmas_Tree_1911.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>The Christmas Tree</i> door Albert
Chevallier Tayler (1911),</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons </span></td></tr></tbody></table><br /><h3 style="text-align: left;">Kerstliedjes </h3>In de twee à drie weken voor kerst kun je muziek verwachten in de dorpsstraten. Diverse zanggroepjes doen hun best iedereen een feestelijk gevoel te geven. Ze verdienen natuurlijk een traktatie of iets warms. Samen muziek maken is sowieso populair, ook thuis. Er zijn diverse zangbundels verkrijgbaar, zoals Bramley en Stainer’s <i>Christmas Carols New and Old</i> (1869). Een kleine greep uit het victoriaanse repertoire: <i>O Come all ye Faithful</i> (1843), <i>O Little Town of Bethlehem</i> (1868), <i>Away in a Manger</i> (1883).<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1a/The_Christmas_carol.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="568" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/1a/The_Christmas_carol.jpg" width="284" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>The Christmas Carol</i>, gepubliceerd door Hatch Litho. Co., </span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><h3 style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><br /></div>Kerstochtend </h3>Misschien had je een kerstnachtdienst verwacht, maar die traditie is vooral rooms-katholiek. De kans is groter dat je op de ochtend van Eerste Kerstdag je familie en vrienden treft in de dorpskerk, waar je samen – nog steeds met genoegen – de bekende kerstliederen zingt. <br /><br />Je hebt vanmorgen in elk geval geen moeite hoeven doen om de kinderen uit bed te krijgen. Is jouw huishouden vrij arm, dan zijn ze dolgelukkig als ze fruit en noten in de kerstsok (populair sinds 1870) bij de haard vinden.<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/The_Three_Wise_Men_of_the_West_(Christmas_1914).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="613" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/51/The_Three_Wise_Men_of_the_West_(Christmas_1914).jpg" width="307" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>The Three Wise Men of the West</i> (Christmas 1914)</span><br /><span style="font-size: xx-small;">Internet
Archive Book Images, [No restrictions], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br />In een welgestelder huishouden worden een voor een de kaarsjes in de kerstboom aangestoken en staan ze popelen om te ontdekken wat eronder ligt! Maar waarschijnlijk moeten ze dan wel geduld hebben tot na de kerkdienst.<br /><br />Vergeet niet dat het ook je christelijke plicht is om goed te zijn voor de armen, vooral nu. Zowel de kerk als huishouddeskundige Mrs. Beeton benadrukt dat.<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3f/Christmas-prayers.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="615" data-original-width="459" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3f/Christmas-prayers.jpg" width="299" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Christmas Prayers</i> door Henry
Bacon (1872), </span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div><div><h3 style="text-align: left;">Kerstdiner </h3>Bij dit kopje denk je aan kalkoen, hè? Of misschien nog aan die machtige kerstpudding met niervet, eieren, rozijnen, nootmuskaat en cognac? Het is waarschijnlijker dat er gans op het menu staat, of in het noorden van Engeland rundvlees. Kalkoen was voor veel mensen te duur. Aan de andere kant bevatte het koninklijke kerstmenu voor Victoria en haar familie rundvlees én een paar geroosterde zwanen!<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Charles_Green01.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="580" data-original-width="800" height="290" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/75/Charles_Green01.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"><i>Christmas Comes But Once A Year</i> door Charles Green</span><br /><span style="font-size: xx-small;">[Public Domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div><div>De overige gerechten op jouw tafel variëren – afhankelijk van je inkomen – van geleipudding en vleespasteitjes tot aardappelen (eerder gekookt dan gebakken) en appelsaus. <br /><br />Ben je arm, dan stel je je tevreden met konijn. Het is mij niet duidelijk of je dat zelf hebt vetgemest of in een strik hebt gevangen. (Ik wil het misschien ook niet weten.) In elk geval mag je hem voor een prikkie in de oven van de dorpsbakker braden. <br /><br />Vergeet aan het eind van de avond de Christmas crackers niet. In 1847 begon de Engelse banketbakker Tom Smith deze knalbonbons te verkopen: suikergoed in een koker met een gekleurd papiertje en gedraaide uiteinden. Hij deed er later ook kleine presentjes of rijmpjes in, maar het echte succes kwam in 1860. Toen voegde hij het knaleffect toe, geïnspireerd door het geknetter van zijn haardvuur. Eén gedichtje dan: <br /><br /><i>Just a scrap of paper – Yet its message hear <br />Ever and for ever - Shall I love thee, dear. <br /></i><br />Wie wil dat nou niet horen met kerst?<br /><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Victorian_Christmas_Card_-_11222294503.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="549" data-original-width="800" height="275" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Victorian_Christmas_Card_-_11222294503.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Kinderen met Christmas crackers, </span><br /><span style="font-size: xx-small;">Nova Scotia Archives, [No restrictions], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div><div><h3 style="text-align: left;">Boxing Day </h3>Bijna is je kerstfeest nu voorbij, want een officiële Tweede Kerstdag bestaat niet. Wel wordt 26 december Boxing Day genoemd. Huishoudelijk personeel krijgt een kerstpakket (‘box’) of fooi en een vrije dag, na met kerst hard te hebben gewerkt. Ook steeds meer andere werknemers ontvangen iets soortgelijks. En dankzij de treinen kunnen ze misschien wel een dagje in Almsbrick op bezoek komen! <br /><br />Voor jou begint het gewone leven weer, maar je hebt genoeg mooie herinneringen om een jaar vooruit te kunnen. Ik wens je fijne kerstdagen!</div><div><br /></div><div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/06/Christmas_postcard_-_DPLA_-_2a3449d760b57559a779b6927086e4f0_(page_1).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="522" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/06/Christmas_postcard_-_DPLA_-_2a3449d760b57559a779b6927086e4f0_(page_1).jpg" width="261" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Kerstkaart</span><br /><span style="font-size: xx-small;">Indiana State Library and Historical Bureau, [Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><br /><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-45600126012067455612020-11-13T15:21:00.003+01:002020-11-13T15:21:56.798+01:00Gunst, krijg ik nu een hoofdrol?Geloof het of niet, maar personages uit mijn boeken kunnen mij verrassen. En daar kan ik erg van genieten!<br /><br />Neem nou Prudence Goodwin, de jongste doktersdochter uit <i>De draad die ons verbindt</i>. Haar rol in dat verhaal is niet bijzonder sympathiek te noemen. Het was dan ook helemaal niet mijn bedoeling, maar toch had ik met haar te doen. Al vanaf het moment waarop ze stampij maakte over haar gescheurde japon, voelde ik dat daar meer achter moest zitten. Dat Prudence misschien wel irritant, maar ook erg ongelukkig was. <br /><br />Dus toen ik er na het afronden van <i>De draad die ons verbindt</i> nog niet aan toe was om afscheid te nemen van het dorp Almsbrick en alle verschillende inwoners, was de keuze snel gemaakt. <br /><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSKVLjzZpzmoeAPzYeN9k8xnNYDTeIvyxXL4TkCp8M57USYH7Jf4mgk9rZs9RF5wnNEuuesgg9Aj9mg7McLryoLkCqwFbSyKR2v3bUbXK4A2mj9Qp0P_m2ELK3zhTVlxC-2Y654kggiBlg/s960/Kerst+in+Almsbrick+-+bankjes+sneeuw.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSKVLjzZpzmoeAPzYeN9k8xnNYDTeIvyxXL4TkCp8M57USYH7Jf4mgk9rZs9RF5wnNEuuesgg9Aj9mg7McLryoLkCqwFbSyKR2v3bUbXK4A2mj9Qp0P_m2ELK3zhTVlxC-2Y654kggiBlg/w400-h300/Kerst+in+Almsbrick+-+bankjes+sneeuw.png" width="400" /></a></div><br /><div>Ik heb de novelle <i>Kerst in Almsbrick</i> geschreven, waarin een hoofdrol voor Prudence Goodwin is weggelegd. Vrij letterlijk zelfs, want het verhaal gaat over het kerstspel dat de dorpskinderen instuderen. Natuurlijk loopt dat niet allemaal volgens plan... <br /><br />Ik hoop dat je het leuk vindt om samen met mij terug te keren naar een besneeuwd Almsbrick en een aantal oude bekenden weer te zien in een nieuw verhaal. <br /><br />De novelle <i>Kerst in Almsbrick</i> is als bonus toegevoegd aan <i>Kerst op Ivy Hill</i> van Julie Klassen. Als e-book en luisterboek is het verhaal ook los verkrijgbaar.<div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTsZsCAV4bXG_ORVNFAjSWZd9vj-WY6bi63ygWnI_zWmvyPGkemDYnDLA-z4-DuVq038yH6AqV198w0dIx6utfbNOV-LH8TAGZdHcg5ab2oy2c6GMM6-czQS75yHBNxheLzlqp7rmRtwj5/s1344/Een+mooi+rijtje.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1344" data-original-width="1008" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTsZsCAV4bXG_ORVNFAjSWZd9vj-WY6bi63ygWnI_zWmvyPGkemDYnDLA-z4-DuVq038yH6AqV198w0dIx6utfbNOV-LH8TAGZdHcg5ab2oy2c6GMM6-czQS75yHBNxheLzlqp7rmRtwj5/w300-h400/Een+mooi+rijtje.png" width="300" /></a></div><br /></div></div>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-4574377107927940972020-10-20T15:10:00.001+02:002020-11-16T20:01:37.878+01:00Een mooi rijtjeZoals jullie weten, vind ik het leuk om jullie mee terug in de tijd te nemen. Vandaag gaan we niet zo ver, namelijk naar het voorjaar van 2014.<div><br />Toen had ik eindelijk genoeg moed verzameld om het manuscript van <i>Op de vleugels van de wind</i> naar een uitgeverij te sturen, en tijdens een wandeling vertelde ik dat aan mijn moeder, die het verhaal al had proefgelezen. <br /><br /></div><div>‘Ik heb hem eerst naar Kok gestuurd,’ zei ik. ‘Die geeft ook de boeken uit van Lynn Austin, Julie Klassen, Jody Hedlund...’ <br />‘Toe maar,’ reageerde mijn moeder gekscherend. ‘Kon je geen grotere vinden?’ <br />Met een stalen gezicht haalde ik mijn schouders op. ‘Ik vond dat mijn verhaal wel mooi in dat rijtje paste.’ <br />Maar stiekem verwachtte ik gewoon een afwijzing. En daarna nog een paar voordat misschien, hopelijk toch eens een uitgever interesse zou tonen. <br /><br />Het liep anders, want inmiddels zijn er drie romans van mij door KokBoekencentrum uitgegeven! </div><div><br /></div><div>Waarom vertel ik dit nu? Omdat er weer iets leuks is gebeurd. Kijk maar...</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2ScTQAE1qAw5ghYHBIgwqUGLxOVaFeTLvPYpgIneZTnxO32wPORnZZ7ZuTPYhhNOw6foeHbdrUs48tcJtgwQB5me4Js1VxvBzCtYWqGRc53OyEliVf36supnBPN-HUyMH1rjz9cpDHLr_/s1055/IMG_0944.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="791" data-original-width="1055" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2ScTQAE1qAw5ghYHBIgwqUGLxOVaFeTLvPYpgIneZTnxO32wPORnZZ7ZuTPYhhNOw6foeHbdrUs48tcJtgwQB5me4Js1VxvBzCtYWqGRc53OyEliVf36supnBPN-HUyMH1rjz9cpDHLr_/s320/IMG_0944.JPG" width="320" /></a></div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdDYtOoBiPuM9_M9V8o0hqSd8Zj43ZHyVZgKbwyOZoPwS8cGF_YXsW791KEKHpJCBYVT599IOoSA04JbzVOBPvym422D73YsVyrB0ixfiiptinzBN-Yh0DjsKRumN-GaSJ_FRLsW6yAnZs/s1090/IMG_0964.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="819" data-original-width="1090" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdDYtOoBiPuM9_M9V8o0hqSd8Zj43ZHyVZgKbwyOZoPwS8cGF_YXsW791KEKHpJCBYVT599IOoSA04JbzVOBPvym422D73YsVyrB0ixfiiptinzBN-Yh0DjsKRumN-GaSJ_FRLsW6yAnZs/s320/IMG_0964.JPG" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: #fefdfa; color: #333333; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif;"><span style="font-size: xx-small;">Foto's: © Dineke Epping</span></span></td></tr></tbody></table><br /><div>Het ging namelijk als volgt: </div><div><ol><li>Na <i>De draad die ons verbindt</i> besloot ik een kerstverhaal te schrijven dat zich in hetzelfde dorpje afspeelt, als aardigheidje voor mijn website of zo. </li><li>Het kerstverhaal groeide uit tot een hele novelle van bijna 100 pagina's: <i>Kerst in Almsbrick</i>. </li><li>En die novelle <i>Kerst in Almsbrick</i> is nu als bonus toegevoegd aan <i>Kerst op Ivy Hill</i> van niemand minder dan Julie Klassen! </li></ol>In mijn boekenkast heb ik de <i>Ivy Hill</i>-serie alvast naast mijn eigen boeken gezet. Een mooi rijtje...</div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAr3AwTI6930bYYNsE2NxEJiJDVz-MqQJ3ODSCVD05TnpHdIrRv07LQGU-cfdpx_f8adwT0i3cDCTuonbzPJstillsJXf-AuX3TDuQFLPE2xDmeKEbDjeBcKfsM_y96BXcGSOO-ymS5eOc/s1344/Een+mooi+rijtje.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1344" data-original-width="1008" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAr3AwTI6930bYYNsE2NxEJiJDVz-MqQJ3ODSCVD05TnpHdIrRv07LQGU-cfdpx_f8adwT0i3cDCTuonbzPJstillsJXf-AuX3TDuQFLPE2xDmeKEbDjeBcKfsM_y96BXcGSOO-ymS5eOc/w480-h640/Een+mooi+rijtje.png" width="480" /></a></div><br /><div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-23938806328720554092020-09-13T16:00:00.000+02:002020-09-13T16:41:14.329+02:00De dubbele boomDe plaatsen waar mijn romans zich afspelen, bevinden zich meestal aan de overkant van Het Kanaal (op zijn minst). Toch heb ik voor <i>De draad die ons verbindt</i> ook inspiratie opgedaan op een klein plekje heel dicht bij huis…<br />
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWSuRr0Bxa4fdGHtW0pvuNvc1aSy1g9n-_OZI3O2d0R8wf_UeCyIPngX1mHclWWRULNTQzWTc84cVhmLfXmm7wfyh5EGo2s278tU1KgDnrBy_6pcM-QfzVATsYZlQbo4LsrCKxWKKiPSwd/s1600/SAM_1369.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWSuRr0Bxa4fdGHtW0pvuNvc1aSy1g9n-_OZI3O2d0R8wf_UeCyIPngX1mHclWWRULNTQzWTc84cVhmLfXmm7wfyh5EGo2s278tU1KgDnrBy_6pcM-QfzVATsYZlQbo4LsrCKxWKKiPSwd/s400/SAM_1369.JPG" width="300" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: © Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">‘Er ligt grasland achter de boerderij,’ deelde juffrouw Stubbs mee, ‘met een stuk of wat fruitbomen. Och, wat heb ik hier veel cider staan maken. En appelmoes, niet te vergeten. Kijk, juffrouw Brady, daarginds ligt een klein eikenbos op een heuvel: Oak Hill. Nu snapt u het.’<br /> Wilson kwam naast haar staan, iets te dichtbij naar haar zin. ‘Het bos vormt de grens tussen de boerderij en Trench’ herberg.’ […]<br /> ‘[…] De dubbele boom is nu beter zichtbaar. Daar moet je het meisje eens mee naartoe nemen, jongen.’<br /> Dat klonk als een soort afspraakje. Wat dacht de oude vrouw wel niet? Eileen schudde haar hoofd. ‘Ik denk niet…’<br /> ‘Een andere keer misschien,’ zei Wilson resoluut. ‘Vandaag is er werk te doen.’<br /> Eileen wist zeker dat dat op andere dagen ook zo was.<br /> <br />Uit: <i>De draad die ons verbindt</i>, hoofdstuk 14 </span></blockquote>
<br />
Langs een fietspad in de bossen bij mijn woonplaats staat de dubbele boom: een beuk en een den die helemaal met elkaar vergroeid lijken te zijn. Je wandelt of fietst er heel gemakkelijk voorbij. Zelf had ik dat ook al regelmatig gedaan zonder er veel aandacht aan te besteden. <br />
<br />
Tot ik er toch op een dag weer bij stilstond hoe bijzonder het eigenlijk is dat beide bomen zo groot zijn geworden… En hoe prachtig ik dat een plekje in mijn verhaal kon geven… <br />
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6DqBby-zNcJQ7X1OZ54-iRAyE5sDXtwSuZy7IC-8qaU2BoB_aEExSTaUu8T-y0cHVnja3-rpPsq6IDyV-evsZd9EP_3tAjfz7TDVl-TZIg2Qkbpe7bSOSrkDGORpQrf4eBcdSzYK4rofy/s1600/SAM_1365.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6DqBby-zNcJQ7X1OZ54-iRAyE5sDXtwSuZy7IC-8qaU2BoB_aEExSTaUu8T-y0cHVnja3-rpPsq6IDyV-evsZd9EP_3tAjfz7TDVl-TZIg2Qkbpe7bSOSrkDGORpQrf4eBcdSzYK4rofy/s320/SAM_1365.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: © Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicgfOvvAlJUe5RFANLHio6wtReJFMDayPZhSg8bwWFQdNvlH7QZTipG2WiThimdPxxyYc6Zhape7ArMaHNRVzw6FEayVUDJGrqx9GgRQ2HtC2qYw85RK-oEQkcGcW3lLKuMOEFBZDvJ-yk/s1600/SAM_1368.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicgfOvvAlJUe5RFANLHio6wtReJFMDayPZhSg8bwWFQdNvlH7QZTipG2WiThimdPxxyYc6Zhape7ArMaHNRVzw6FEayVUDJGrqx9GgRQ2HtC2qYw85RK-oEQkcGcW3lLKuMOEFBZDvJ-yk/s320/SAM_1368.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: © Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: "times" , "times new roman" , serif;">Het was gemakkelijk om aan de dubbele boom voorbij te lopen, zelfs nu boer Stubbs verschillende omliggende eiken had gerooid. Matthew werd echter alleen maar meer geboeid door de beuk en de dennenboom die zo wonderlijk met elkaar verstrengeld waren. Twee vreemdelingen die hun plek niet hadden opgegeven. Niemand zou hebben verwacht dat twee bomen zo dicht naast elkaar – hun takken door elkaar – beide zo groot konden worden. Op sommige plekken leken ze volledig aan elkaar gegroeid te zijn, met elkaar versmolten. En dat metershoog. <i>U hebt ze laten groeien, Here God, tegen alle verwachtingen in. Ik denk dat ik dat wel hoopgevend vind.</i><br /> <br />Uit: <i>De draad die ons verbindt</i>, hoofdstuk 18</span></blockquote>
<div>
<br /></div>
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimwmJ_4-Sv9WIxzlovXQB5hTBjuNG5XX7GyDXuo9g360aggMyaEtN_Xc7tXNu7hFtzUluAympiBqzKx7k3T6xIPt5ZRjA44_Z8ZGuKBBq30pQ_CmAoSQ4XIRyNHxOqkMRs_ojuaGkOxRks/s1600/SAM_1371.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1120" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimwmJ_4-Sv9WIxzlovXQB5hTBjuNG5XX7GyDXuo9g360aggMyaEtN_Xc7tXNu7hFtzUluAympiBqzKx7k3T6xIPt5ZRjA44_Z8ZGuKBBq30pQ_CmAoSQ4XIRyNHxOqkMRs_ojuaGkOxRks/s400/SAM_1371.JPG" width="278" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: © Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-71759461088199584842020-08-30T16:14:00.001+02:002023-08-22T16:19:27.775+02:00Sikkels klinken, sikkels blinken...Het oude oogstlied roept bij mij een romantisch plaatje op van een glooiend goudgeel graanveld met een vrolijke groep maaiers. <br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>Sikkels klinken, sikkels blinken,
<br />
Ruisend valt het graan</i></blockquote>
<div>Voor een arbeider of kleine boer als Matthew Wilson uit mijn roman <i>De draad die ons verbindt</i> is het in werkelijkheid behoorlijk afzien tijdens de zomermaanden. Lange dagen, zwaar werk. Overigens, ook voor rijke boeren als Howell is dit een drukke tijd, ook al kan hij waarschijnlijk veel aan het personeel en de machines overlaten.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj64qUZAIXSFeIzXPsmY1MivQGSblc11AUUwB9BbOhOFcAdeOahfuw4gsAcXsvRb3FFWuLRN1x-QtTs17RO3ogfANZiR39r9w1Ul-LnZcPVVU-MffnzXtzL41mLuqTRz7V7xRnbusj3YF2qyXzkNftkPLzgELnOKQWoGKIJhTSWoOXvgy1mAeQn-NcwWQv/s800/800px-George_Cole_-_Harvest_Rest.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="538" data-original-width="800" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj64qUZAIXSFeIzXPsmY1MivQGSblc11AUUwB9BbOhOFcAdeOahfuw4gsAcXsvRb3FFWuLRN1x-QtTs17RO3ogfANZiR39r9w1Ul-LnZcPVVU-MffnzXtzL41mLuqTRz7V7xRnbusj3YF2qyXzkNftkPLzgELnOKQWoGKIJhTSWoOXvgy1mAeQn-NcwWQv/w400-h269/800px-George_Cole_-_Harvest_Rest.jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Harvest Rest</i> door George Cole<br /><span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr></tbody></table><div><br /></div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Myles_Birket_Foster_-_Harvest_Time.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="504" data-original-width="800" height="251" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Myles_Birket_Foster_-_Harvest_Time.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Harvest Time</i> door Myles Birket Foster<br />
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />Ten tijde van <i>De draad die ons verbindt</i> zijn er grote verschillen. Een rijke herenboer als Howell heeft in 1881 al geïnvesteerd in een maaimachine of zelfbinder, wat het werk aanzienlijk gemakkelijker en sneller maakt (maar waardoor ook arbeiders werkloos raken).<br />
<br />
Oak Hill Farm is met zo’n zes hectare veel kleiner, en Matthew is dan ook nog steeds aangewezen op het maaien met de zeis. Flora Thompson schrijft in haar memoires <i>Lark Rise to Candleford</i> over dit onderscheid:<br />
<div>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">Op de velden waar de oogst was begonnen, was het druk en bedrijvig. Destijds was de mechanische maaier met lange, rode, draaiende armen als molenwieken al in de omgeving verschenen; maar hij werd door de mannen beschouwd als een hulpmiddel, een speeltje voor boeren; de zeis deed nog steeds het meeste werk en ze dachten niet dat die ooit zou worden vervangen. Dus terwijl de rode wieken in één veld draaiden en de jongeman op de bestuurdersstoel van de machine opgewekt naar zijn paarden riep en vrouwen hem volgden om het koren in schoven te binden, scherpten in het volgende veld een groep mannen hun zeisen en maaiden met de hand, zoals hun vaders dat vóór hen hadden gedaan.</span></blockquote>
<div>
<br />
In de oogsttijd worden veel rondtrekkende arbeiders ingehuurd. Sommigen daarvan keren jaar na jaar terug naar dezelfde boerderijen, zoals grote en kleine Pat en Mikey uit Ierland. <br />
Het oogsten is echt teamwork met een rij maaiers, iemand die de aren verzamelt en daarachter de bindsters (vrouwen en oudere kinderen) die de schoven met gevlochten draad binden en ze vervolgens rechtop zetten, zodat ze kunnen drogen. <br />
In elke regio gelden eigen tradities rond het maaien en binden van de laatste schoof. In Shropshire heet deze ‘the mare’ en wordt hij als een soort trofee beschouwt.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/289/20211604559_e4ebd6c238.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/wN2KSF%5DImage%20from%20page%20982%20of%20&quot;The%20book%20of%20the%20farm%20:%20detailing%20the%20labors%20of%20the%20farmer,%20steward,%20plowman,%20hedger,%20cattle-man,%20shepherd,%20field-worker,%20and%20dairymaid&quot;%20(1851)%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/internetarchivebookimages/%5DInternet%20Archive%20Book%20Images%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="295" data-original-width="499" height="236" src="https://live.staticflickr.com/289/20211604559_e4ebd6c238.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/wN2KSF%5DImage%20from%20page%20982%20of%20&quot;The%20book%20of%20the%20farm%20:%20detailing%20the%20labors%20of%20the%20farmer,%20steward,%20plowman,%20hedger,%20cattle-man,%20shepherd,%20field-worker,%20and%20dairymaid&quot;%20(1851)%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/internetarchivebookimages/%5DInternet%20Archive%20Book%20Images%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="399" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Illustratie uit <i>The Book of the Farm</i>, Henry Stephens, 1851<br /><span style="font-size: xx-small;">[No restrictions], via Internet Archive Book Images, Flickr</span></td></tr></tbody></table><br /><div>Om de zeis gedurende de werkdag scherp te houden, draagt de maaier een strekel of wetsteen bij zich, die hij met enige regelmaat langs het blad strijkt. Maar echte beschadigingen worden aangepakt door de zeis te haren: met een speciale hamer worden op een klein aambeeldje de oneffenheden uit het blad geklopt. Op het schilderij hieronder is een man daarmee bezig. Echt een precisieklusje! Ikzelf vond het ontzettend leuk dat mijn tante nog een haarspit en haarhamer in haar schuur bleek te bewaren. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6c/Leon-Augustin_Lhermitte_-_Haymaking_-_Google_Art_Project.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="651" data-original-width="800" height="325" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6c/Leon-Augustin_Lhermitte_-_Haymaking_-_Google_Art_Project.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Haymaking </i>door Léon Augustin Lhermitte<br />
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Nadat de schoven enkele weken hebben staan drogen, worden ze op een platte wagen naar de boerderij gebracht. Er zijn veel handen nodig om ze te verzamelen en netjes op de kar te laden (met de halmen naar binnen) met een hooivork. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c8/George_Cole_-_The_last_load.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="519" data-original-width="800" height="258" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c8/George_Cole_-_The_last_load.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>The last load</i> door George Cole<br />
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Als alles is opgeladen, mogen de vrouwen uit de omgeving aren lezen. Ik moet toegeven dat ik dit gebruik vooral kende uit het Bijbelverhaal van Ruth, maar ook in Engeland verzamelt men op deze manier graan om zelf de winter door te komen.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/78/Alexander_Mann_-_The_Gleaners_1889.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="590" height="325" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/7/78/Alexander_Mann_-_The_Gleaners_1889.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>The gleaners</i> door Alexander Mann<br />
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Tja, en dan is het wel begrijpelijk dat het einde van deze drukke en enerverende oogsttijd uitbundig wordt gevierd. Grote boeren organiseren vaak een eigen feest voor hun (vaste en ingehuurde) personeel met goed eten en veel bier. Het gaat er vaak vrij ruw aan toe met drinkspelletjes en dansen.<br />
Gelukkig gelden ook hier per dorp eigen tradities, zodat ik in de gelegenheid was om een centraal feest midden in Almsbrick te houden. Hier kan Prudence Eileen uitdagen en Matthew de confrontatie met Edmund aangaan. En uiteindelijk kunnen Matthew en Eileen nader tot elkaar komen... Of toch niet? ;-) <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a8/Henri_Martin_-_The_Lovers.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="613" height="400" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a8/Henri_Martin_-_The_Lovers.jpg" width="306" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>The Lovers</i> door Henri Martin<br />
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-3501812216023992892020-08-15T14:19:00.002+02:002023-08-22T16:16:20.354+02:00Schaapjes op het drogeNee, dit bericht gaat niet over de hoogte van mijn salaris of de toestand van mijn bankrekening. ;-) We gaan terug naar het dorp Almsbrick uit <i>De draad die ons verbindt</i>. Vandaag vertel ik iets meer over Oak Hill Farm, de boerderij die Matthew probeert over te nemen en op te knappen. Het uiterlijk zien jullie via Pinterest (de woning is te huren voor een vakantie in victoriaanse stijl).<div><div style="text-align: center;"><br /></div>
<div style="text-align: center;"><a data-pin-do="embedPin" data-pin-lang="nl" data-pin-width="medium" href="https://www.pinterest.com/pin/299137600253684204/"><br /></a></div>
<div style="text-align: center;"><a data-pin-do="embedPin" data-pin-lang="nl" data-pin-terse="true" data-pin-width="medium" href="https://www.pinterest.com/pin/299137600253684211/"><br /></a></div>
<div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;">Veruit de meeste boerderijen in victoriaans Engeland worden gepacht van een landheer, zoals in dit geval Sir Alfred Almsworth (maar ook William, de graaf van Rassmore uit mijn andere roman <i>Thuis op Dunleigh Hall</i>). Gereedschappen, werktuigen, dieren, etc. zijn wel het eigendom van de boer. En omdat de dieren nu eenmaal de leukste plaatjes opleveren, gaan we daar vooral naar kijken! </div>
<br />
<h3>
Shropshire-schapen </h3>
De BBC-serie <i>Victorian Farm</i>, waarin drie historici een jaar lang op Victoriaanse wijze een boerderij in Shropshire bestieren, was voor mij een belangrijke informatiebron én de reden dat mijn roman in deze regio speelt. In Shropshire hield men veel schapen, zo ook op Oak Hill Farm. Het Shropshire-schaap heeft een zwarte kop en poten. Het is een sterk ras dat goede wol levert. Ze krijgen vaak tweelingen. Een Engels rijmtje zegt dat een ram bij de ooien op Guy Fawkes’ Day (1 november) zorgt voor lammeren op Old Fool’s Day (1 april). <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/3907/15198094778_920492b621.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/pa1d5S%5DSheep%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/shropshiretelfordtsb/%5DShropshire%20&amp;%20Telford%20TSB%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="333" data-original-width="500" height="213" src="https://live.staticflickr.com/3907/15198094778_920492b621.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/pa1d5S%5DSheep%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/shropshiretelfordtsb/%5DShropshire%20&amp;%20Telford%20TSB%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">Shropshire schapen op Acton Scott Historic Working Farm<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr</span></td></tr>
</tbody></table><br /><div>
In twee heel verschillende boeken (<i>Het herdersleven</i> van James Rebanks en <i>Ver van het stadsgewoel</i> van Thomas Hardy) vond ik de methode om een weeslammetje door een andere ooi groot te laten brengen. Dat paste zo goed bij het thema van <i>De draad die ons verbindt</i> dat ik het beslist in mijn roman moest verwerken. De geboorte van de eerste lammetjes is één van mijn favoriete scenes geworden!<br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2_MSWwu9csgcOb3ptAOByTbo5YM_hQs-wSKL05_8oOaxVd58fGAbHqVAqkKAULXG22Y4pgfLWr3qZsV4yf7ZKYKHCwpfKRQ3JfhrtFGu7bJtGBnufzx4pGhSVq8OHC8ZS7cR1vgDF3UJSdL7nzytIwQPrPhJb-d0w9y_687VnB5QFNEFSblP1fsKOL3v/s800/Shropshire%20Lamb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="531" data-original-width="800" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgc2_MSWwu9csgcOb3ptAOByTbo5YM_hQs-wSKL05_8oOaxVd58fGAbHqVAqkKAULXG22Y4pgfLWr3qZsV4yf7ZKYKHCwpfKRQ3JfhrtFGu7bJtGBnufzx4pGhSVq8OHC8ZS7cR1vgDF3UJSdL7nzytIwQPrPhJb-d0w9y_687VnB5QFNEFSblP1fsKOL3v/s320/Shropshire%20Lamb.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Lam onder mammies toeziend oog (is het geen schatje?)<br /><span style="font-size: xx-small;">door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr</span></td></tr></tbody></table><br /><div>
Daarnaast komt het wassen van de schapen aan de orde (in het koude voorjaarswater van de beek, brr!) en enkele dagen later (als de olieproductie weer op gang is gekomen) het scheren.<br />
<br />
Bij het wassen werken de boeren en arbeiders uit Almsbrick samen, behalve degenen (zoals boer Howell) die rijk genoeg zijn om eigen herders en een eigen bassin te hebben. Eenmaal gewassen zijn de schapen eenvoudig naar de juiste boerderij terug te leiden, omdat hun lammeren daar zijn achtergebleven. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Sheep_dipping_in_stream_(1293994).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="570" data-original-width="800" height="227" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/69/Sheep_dipping_in_stream_(1293994).jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Schapen wassen in de beek<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Percy Benzie Abery [CC0], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table><br /></div><div>
Vervolgens strijken rondtrekkende scheerders op Oak Hill Farm neer. Het scheren is zwaar en intensief werk. In Matthews dagen wordt het nog met een soort schaar gedaan, zoals op de foto hieronder.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYG1seE_0H2KJLRd-QzLufXmZ8ybMboCwJML7JFeEXj8chTaSgV4gUz4uFq52quD8c5b522z1DZJAUFWH740SQUa3MsKFph3YvKR3wW48t8_IWST7Sd2NHOY_Bf56PV5gwXYUjHs4WKkgO/s1600/Sheep+shearing.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="250" data-original-width="521" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYG1seE_0H2KJLRd-QzLufXmZ8ybMboCwJML7JFeEXj8chTaSgV4gUz4uFq52quD8c5b522z1DZJAUFWH740SQUa3MsKFph3YvKR3wW48t8_IWST7Sd2NHOY_Bf56PV5gwXYUjHs4WKkgO/s320/Sheep+shearing.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Schapen scheren<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Joseph E. Wing [Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<h3>
Smokey, het werkpaard</h3>
Meer dan een boerderijdier is het paard waarmee Matthew werkt. Smokey is een Shire, een groot en sterk paardenras, dat ook gewillig is en daardoor prettig om mee te werken. Er wordt gezegd dat de Shire in staat is vijf ton te trekken. Hij is dus zeker geschikt voor de ploeg of een volgeladen hooiwagen. Met zo’n zes hectare is Oak Hill Farm geen erg grote boerderij, maar toch is het praktisch onmogelijk om het werk gedaan te krijgen zonder een goed paard. De trouwe Smokey is voor Matthew onmisbaar! <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/2942/15384323982_6cbfce6321.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/prsFxd%5DSimon%20ploughing%20with%20shire%20horse%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/shropshiretelfordtsb/%5DShropshire%20&amp;%20Telford%20TSB%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="333" data-original-width="500" height="213" src="https://live.staticflickr.com/2942/15384323982_6cbfce6321.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/prsFxd%5DSimon%20ploughing%20with%20shire%20horse%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/shropshiretelfordtsb/%5DShropshire%20&amp;%20Telford%20TSB%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Ploegen met een Shire op Acton Scott Historic Working Farm<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Shropshire & Telford TSB [CC BY 2.0], via Flickr</span></td></tr>
</tbody></table>
<p style="text-align: left;"><br /></p><h3>
Tamworth-biggen </h3>
Ook de varkens heb ik overgenomen van <i>Victorian Farm</i>. De roodharige Tamworths hebben lange snuiten. Het oude ras groeit niet snel en werd daardoor minder populair, maar tegenwoordig komen ze weer steeds meer voor als scharrelvarkens. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWIp55sMyLn-E6Xcrpo4QqvzFNpNwBqp3rcozOH-1D2o6Ve-M65D9SxCIW9GaKAh2_6M5jT54OTatcosxAael01kI4Re_vsSgOth_0hyOyU83skH9-Mke1MndeXTRl_0od8A_HhS4smzdw/s1600/Tamworth+Pigs.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="426" data-original-width="640" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWIp55sMyLn-E6Xcrpo4QqvzFNpNwBqp3rcozOH-1D2o6Ve-M65D9SxCIW9GaKAh2_6M5jT54OTatcosxAael01kI4Re_vsSgOth_0hyOyU83skH9-Mke1MndeXTRl_0od8A_HhS4smzdw/s320/Tamworth+Pigs.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">Tamworth-varkens<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: xx-small;">door Petefromstaffs, via Pixabay</span><o:p></o:p></div>
</td></tr>
</tbody></table><br /></div><div>
Ze staan vrij hoog op de poten en kunnen hard lopen, zoals ook de arme Prudence ondervindt. Zoek op internet maar eens naar de <i>Tamworth Two</i>, een tweetal dat in 1998 bij een Engels abattoir aan de slagers wist te ontkomen. Ze waren meer dan een week voortvluchtig en ontkwamen door alle media-aandacht uiteindelijk aan hun lot.<br />
<br />
Als Matthews varkens niet weer ontsnappen, zullen ze wel gewoon bij de slager belanden... maar dat is gelukkig pas na afloop van <i>De draad die ons verbindt</i>! </div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-56345105351471335182020-08-02T14:01:00.001+02:002020-12-24T15:22:01.398+01:00Rondleiding door het dorp AlmsbrickVandaag gaan we met zijn allen een flinke wandeling maken. Ik laat jullie graag de belangrijkste plaatsen van Almsbrick zien, het dorp waarin mijn roman <i>De draad die ons verbindt</i> zich afspeelt.<div>Voor veel gebouwen vond ik inspiratie bij het openluchtmuseum Blists Hill Victorian Town. Ik heb ze alleen soms verplaatst naar locaties die ik persoonlijk handiger vond. De bakker naast de kruidenier, bijvoorbeeld... <br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGrC6JlfsSzKhsOtDjgluz5vxFnsOd7WJn4tqw3BdRwwn9qEam5VvL0kOKOkSZdRMqtZ972rns7F8nRcyZWO6s80KXF6N66TrNlL6hCuHvonN9SjpwMqnJQtMlvyWXebX5cuaBSIJTMNXp/s1600/east-budleigh-4288376_640.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="640" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGrC6JlfsSzKhsOtDjgluz5vxFnsOd7WJn4tqw3BdRwwn9qEam5VvL0kOKOkSZdRMqtZ972rns7F8nRcyZWO6s80KXF6N66TrNlL6hCuHvonN9SjpwMqnJQtMlvyWXebX5cuaBSIJTMNXp/s320/east-budleigh-4288376_640.jpg" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Image by Vinson Tan from Pixabay</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
We nemen de hoofdweg als uitgangspunt, en starten onze wandeling vanaf Almsbrick Manor, het landhuis van Sir Alfred en Lady Almsworth. Vandaar is het ongeveer tien minuten lopen naar het dorp. Dat kunnen echter enerverende minuten zijn, zoals Eileen Brady tijdens haar eerste wandeling heeft ervaren! Wij lopen ontspannen langs bossen en struikgewas tot we de bewoonde wereld naderen.<br>
<br>
<h3>
De kerk van dominee Greenwood</h3>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/Holy_Trinity_Church_at_Holdgate%2C_Shropshire_-_geograph.org.uk_-_671791.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="640" height="237" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/2/21/Holy_Trinity_Church_at_Holdgate%2C_Shropshire_-_geograph.org.uk_-_671791.jpg" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">De kerk (eigenlijk Holy Trinity Church in Holdgate) <br>
<span style="font-size: xx-small;">door Roger Kidd [CC BY-SA 2.0], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
Rechts van de hoofdweg springt de grote zandstenen kerk met de dikke massieve toren direct in het oog. Hij heeft een mooie gebeeldhouwde deuropening en op de top van de vierkante toren is een versierde borstwering met hoektoppen. De klok in de toren is voor veel dorpsbewoners van groot belang om bij de tijd te blijven; ook Eileen maakt er een paar keer gebruik van. <br>
<br>
Rondom de kerk liggen oude graven, sommige al eeuwenoud en scheefgezakt. Andere, zoals die van Herbert Trench, zijn helaas recenter.<br>
<br>
<h3>
De school van meester Timmons </h3>
Tegenover de kerk ligt de school, aan de linkerzijde van de hoofdweg. Het verharde plein is ommuurd met de rode stenen waaruit ook het gebouw is opgetrokken. Een smeedijzeren hekje leidt naar de ingang met puntdak. <br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFHe4y2lSXzylKdrKsb2D6tHrnmPN7qjnwNS3_oL2emwFjhd6u6RFjVua5OxUoYibo4_XZfTUJPmHTKvRhtH5hWdwJ24ixcFPKDz8kVVLLltePg7UX5vT9c-bLIrm1iwTmqAuuPFndg4N/s1600/geograph-2551947-by-David-Dixon.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="800" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioFHe4y2lSXzylKdrKsb2D6tHrnmPN7qjnwNS3_oL2emwFjhd6u6RFjVua5OxUoYibo4_XZfTUJPmHTKvRhtH5hWdwJ24ixcFPKDz8kVVLLltePg7UX5vT9c-bLIrm1iwTmqAuuPFndg4N/s320/geograph-2551947-by-David-Dixon.jpg" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">De school (in Blists Hill Victorian Town) <br>
<span style="font-size: xx-small;">door David Nixon [CC BY-SA 2.0], via Geograph</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
Er gaan zo’n 40 kinderen tussen de 5 en 14 jaar naar deze school en die zitten voornamelijk in één lokaal bij meester Timmons. Dat vraagt om improvisatietalent van onze jonge schoolmeester. Hij krijgt wel wat hulp van twee oudere leerlingen, de monitoren. De lessen zijn van 9.00 uur tot 12.00 uur en van 14.00 uur tot 16.30 uur. <br>
<br>
Voor de allerkleinsten is er een aparte ruimte en begeleiding door juffrouw Bassett. Dat er soms al ukkies van twee jaar in haar klas zitten, is uit nood geboren. Als de school ze niet zou opvangen, houden de ouders hun oudere kinderen thuis om op te passen, aangezien zijzelf moeten werken. <br>
<br>
Sinds 1880 is onderwijs officieel verplicht voor kinderen tot 10 jaar. Toch kan meester Timmons er weinig tegen uitrichten dat de helft van zijn leerlingen in de oogsttijd wegblijft om op het land de handen uit de mouwen te steken.<br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/1070/1294725957_989ead8558.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/2YpNVk%5DVictorian%20Schoolroom%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/jm999uk/%5DJohn%20Morris%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="375" data-original-width="500" height="240" src="https://live.staticflickr.com/1070/1294725957_989ead8558.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/2YpNVk%5DVictorian%20Schoolroom%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/jm999uk/%5DJohn%20Morris%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Klaslokaal (Blists Hill Victorian Town)<br>
<span style="font-size: xx-small;">door John Morris [CC BY-NC-SA 2.0], via Flickr</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
<h3>
De smederij van Downes</h3>
We komen bij een kruising, en op deze strategische plek vinden we rechts de werkplaats van smid Downes met een grote, openstaande deur.<br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/3792/9284356103_bb1f9a525b.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="307" data-original-width="500" height="196" src="https://live.staticflickr.com/3792/9284356103_bb1f9a525b.jpg" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption">Smederij (Blists Hill Victorian Town)<br>
<span style="font-size: xx-small;">door
Andrew M. Whitman [CC BY-NC-ND 2.0], via Flickr</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
Terwijl de vakman in zijn leren schort een paardenbeen tussen zijn knieën klemt, staat onder de boom al een tweede dier op nieuwe hoefijzers te wachten. Het werk is belastend voor de rug en begint de oudere smid zwaar te vallen. Omdat hij zelf geen zoon heeft die het bedrijf kan overnemen, is hij blij met de terugkeer van zijn leerling Tom Merchant.<br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8a/Edward_Robert_Smythe_A_farrier_shoeing_a_plough_horse.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="213" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/8/8a/Edward_Robert_Smythe_A_farrier_shoeing_a_plough_horse.jpg" width="320"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption"><i>A farrier shoeing a ploughhorse</i> door Edward Robert Smythe <br>
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br>
Ook Tom hoeft niet te klagen over gebrek aan werk, aangezien werkpaarden op de boerderij zo’n zes weken met de ijzers doen. Naast het beslaan van de paarden maakt en repareert hij bovendien gereedschap als ploegen en eggen, of spades en seizen.<br>
<br>
<h3>
De praktijk van dokter Goodwin</h3>
Vlakbij hetzelfde kruispunt, maar dan aan de linkerzijde van de hoofdweg, staat een fraaie cottage. Het is de woning die dokter Goodwin huurt van Sir Alfred Almsworth. <br>
</div><a href="https://www.dineke-epping.nl/2020/05/rondleiding-door-het-dorp-almsbrick.html#more"></a>Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-70838003065689718022020-07-19T13:56:00.002+02:002023-08-22T16:20:30.370+02:00Soldaat Wilson, geef acht!<div>'Uitschot,' noemt generaal Wellington de manschappen met wie hij tegen Napoleon strijdt. Schrijver Rudyard Kipling vertelt in zijn gedicht <i>Tommy</i> (1890) hoe soldaten worden geminacht totdat er een tijd aanbreekt waarin ze het vaderland moeten beschermen. </div><div><br /></div><div>Toch beweert men dat mannen in uniform een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Kennelijk maakte de beroemde rode jas ook indruk op mij, want het leek me ontzettend leuk om een soldaat als hoofdpersoon te nemen. En zo is Matthew Wilson uit <i>De draad die ons verbindt</i> aan zijn (eerste) beroep gekomen. </div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Storming_the_Heights%2C_Peiwar_Kotal.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="626" data-original-width="460" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/6/6d/Storming_the_Heights%2C_Peiwar_Kotal.JPG" width="235" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De Slag bij Peiwar Kotal op 2 december 1878<br />
tijdens de tweede Anglo-Afghaanse Oorlog,<br />
waarin ook Matthew heeft gevochten<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Harry Payne [Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />Generaal Wellington had niet helemaal ongelijk, want soldaten kwamen destijds uit de kansarme, onderste lagen van de samenleving. Als Matthew in 1871 samen met Tom in dienst gaat, is die situatie verbeterd door de invoering van een kortere diensttijd (ca. 6 jaar actieve dienst, gevolgd door 6 jaar reservetroepen). Daardoor is een afzwaaiende soldaat nog jong genoeg om een fatsoenlijk bestaan op te bouwen, en dat trekt iets beter gesitueerde jongemannen met een verlangen naar avontuur. Zoals Matthew dus. <div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg78cIEVBMmwOvwsxmJMuhoLoFlGcCR4ocpM-dLpgjnhlRbNhyWkmapeYn26LRNDJKS_GJAkeP8bnagpIdXuenbiOoUQZ1wHctTwFk-CyBlQBnjjQQQ-XwxFc6ouv8BHLY9Qqpx4jv-03nBgJkFfqumFEUU4iB3-JppQArW_u6CyjsU-sRjzmy-IDXIo7FJ/s480/North_Staffordshire_Regiment_(64th_Foot).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="312" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg78cIEVBMmwOvwsxmJMuhoLoFlGcCR4ocpM-dLpgjnhlRbNhyWkmapeYn26LRNDJKS_GJAkeP8bnagpIdXuenbiOoUQZ1wHctTwFk-CyBlQBnjjQQQ-XwxFc6ouv8BHLY9Qqpx4jv-03nBgJkFfqumFEUU4iB3-JppQArW_u6CyjsU-sRjzmy-IDXIo7FJ/s320/North_Staffordshire_Regiment_(64th_Foot).jpg" width="208" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">North Staffordshire Regiment (64th Foot)<br /><span style="font-size: xx-small;">door Harry Payne [Public domain], via Wikimedia Commons<br /></span></td></tr></tbody></table><br /><div><div>Was dat soldatenleven in vredestijd nou echt zo avontuurlijk? Ik waag dat te betwijfelen, hoewel reizen normaal gesproken voor velen niet was weggelegd. Matthews dag wordt nu bepaald door trompetsignalen. Soldaat J.E.A. Troyte beschrijft in september 1873 de volgende dagindeling: </div><div><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZLus0t9BvSX80I0WpN4oz9gEez2ORr72sxyPUnxBIGRB-P7LFJVDHHW2dxrQI-GdRCqxIjybEWpou3ercdqpld2lfqivss2kv3NaQ18J8ojJuBVGsRN8SnKqD76KRXZpFvE7saDI7PeSE/s960/Dagindeling+soldaat.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZLus0t9BvSX80I0WpN4oz9gEez2ORr72sxyPUnxBIGRB-P7LFJVDHHW2dxrQI-GdRCqxIjybEWpou3ercdqpld2lfqivss2kv3NaQ18J8ojJuBVGsRN8SnKqD76KRXZpFvE7saDI7PeSE/w400-h300/Dagindeling+soldaat.png" width="400" /></a></div><div><br /></div><div>Klinkt dit boeiend of niet? De parade of exercitie bestaat vooral uit het herhalen van gezamenlijke bewegingen om snel bepaalde formaties te kunnen vormen. Alle neuzen (of geweerlopen) dezelfde kant op. Je moet bedenken dat een veldslag in die tijd wordt gevoerd door legers die vrij letterlijk op elkaar af marcheren en vervolgens gelijktijdig hun geweren afvuren.</div><div><br /></div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c3/Royal_Horse_Artillery_and_the_66th_Foot_before_the_Battle_of_Maiwand.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="536" data-original-width="800" height="274" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c3/Royal_Horse_Artillery_and_the_66th_Foot_before_the_Battle_of_Maiwand.jpg" width="410" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Royal Horse Artillery en 66th Foot voor de Slag bij Maiwand<br /><font size="1">door Richard Caton Woodville, Jr. [Public domain], via Wikimedia Commons</font></td></tr></tbody></table><div><br /></div><div><div>Ik vind het een vreemd gezicht als ik dit zie in bijvoorbeeld <i>North & South</i> over de Amerikaanse Burgeroorlog (zelfs met toeschouwers op de heuvels!). Of in de <i>Sharpe</i>-films die ik toevallig ontdekte toen ik inspiratie zocht voor Matthews uiterlijk (kwam ik wéér generaal Wellington tegen). </div><div><br /></div><div>Matthew maakt deel uit van de lichte infanterie, wat hem meer bewegingsvrijheid, maar ook meer verantwoordelijkheid geeft. Hij wordt ingezet bij verkenningstochten, verrassingsaanvallen, hinderlagen en als scherpschutter. Van hem wordt meer eigen initiatief verwacht, terwijl de lijninfanterie meer als massa bevelen opvolgt, simpel gezegd. </div><div><br /></div><div>De soldij die Matthew hiervoor ontvangt, bedraagt een shilling per dag (<i>to take the Queen's shilling</i> was de Engelse uitdrukking voor in dienst gaan). Hiervan worden inhoudingen voor groente, thee, de was, enz. afgetrokken, maar in vergelijking met andere arbeiders in die tijd is het niet slecht. Tom kan zelfs nog iets bijverdienen met werk als smid. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/57/The_Manchester_Regiment_by_Harry_Payne.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="280" data-original-width="181" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/5/57/The_Manchester_Regiment_by_Harry_Payne.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">The Manchester Regiment<br />
<span style="font-size: xx-small;">door Harry Payne [Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />Veel inspiratie haalde ik uit de korte verhalen die Rudyard Kipling (bekend van <i>The Junglebook</i>) schreef over een drietal soldaten in India. Hij was de eerste in zijn tijd die gewone soldaten zonder rang neerzette als sympathieke, zij het niet al te verfijnde, personen. Die schreef over kameraadschap, sterke verhalen en trots op het regiment, maar ook over hondengevechten, slaande ruzies en kattenkwaad. Want zoals hijzelf beweerde in <i>Tommy</i>: mannen in barakken worden niet ineens heilige boontjes. Matthew wordt er alleen maar levensecht door.<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/91/Kipling%2C_Soldiers_Three%2C_Cover.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="800" data-original-width="495" height="320" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/91/Kipling%2C_Soldiers_Three%2C_Cover.jpg" width="198" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Eerste publicatie van <i>Soldiers Three</i> van Rudyard Kipling<br />
<span style="font-size: xx-small;">door JLRosenb [CC BY-SA 3.0], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />Valt het je trouwens op hoeveel mannen op de bovenstaande afbeeldingen een snor dragen? Geloof het of niet, maar van 1860 tot 1916 stond in de uniformvoorschriften van het Britse leger het volgende: </div><div><p class="MsoNormal"><font face="times"><span lang=""></span></font></p><blockquote><font face="times">The hair of
the head will be kept short. The chin and the under lip will be shaved, but not
the upper lip…</font></blockquote><o:p></o:p><p></p></div><div>De verplichte snor schijnt te zijn voortgekomen uit India en de Arabische gebieden, waar gezichtshaar een teken van mannelijkheid en macht is. En wat willen de Britten hier uitstralen? Juist, ja...</div><div><br /></div><div>Als laatste deel ik via Pinterest graag de afbeelding met jullie die mij inspireerde tot de scene waarin Matthew Kerst viert tijdens een tussenstop van het troepenschip in Port Saïd. Daar moest ik gewoon iets mee doen, ook al had die arme Matt er helemaal geen zin in...</div><div style="text-align: center;">
<br />
<a data-pin-do="embedPin" data-pin-lang="nl" data-pin-terse="true" data-pin-width="medium" href="https://www.pinterest.com/pin/299137600243994405/"></a></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-49759466906404549622020-07-06T19:15:00.000+02:002020-07-06T19:15:07.766+02:00Een steekje los<div>
Ik geef het toe, zelf kan ik nog net ergens een knoop aanzetten of een losgeraakt zoompje herstellen. Daar houdt mijn vaardigheid met naald en draad wel een beetje op. Er ging een wereld voor mij open toen ik voor naaister Eileen Brady uit <i>De draad die ons verbindt </i>de trapnaaimachines van Singer ging bestuderen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/Singer_Sewing_Machine_Co._(3092836711).jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="559" data-original-width="798" height="280" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/4a/Singer_Sewing_Machine_Co._(3092836711).jpg" width="400" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Singer naaimachines, 1904<br /><font size="1">Miami U. Libraries - Digital Collections [Public domain], via Wikimedia Commons</font></td></tr></tbody></table><br />
En wat was het gaaf om er dan in de middagpauze een paar bij de plaatselijke kringloopwinkel aan te treffen! Natuurlijk moesten die op de foto! (Mijn collega’s hebben niet gedaan alsof ze mij niet kenden, dus blijkbaar heb ik me toch nog redelijk normaal gedragen.)<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpIkg_WUutltMWgamSFoMA3u9nVCyqGxM3R162m-X_LjxEzQ3O_akt_ExdOBnDPOJsxW2jPaeHIeqnR4DcLr1fdiuyzyXI-zVYIvKWeakKBDpyxmx9QgvV85eeCfKMfUiLS075TDl-sfa/s1600/IMG-20171213-WA0004.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpIkg_WUutltMWgamSFoMA3u9nVCyqGxM3R162m-X_LjxEzQ3O_akt_ExdOBnDPOJsxW2jPaeHIeqnR4DcLr1fdiuyzyXI-zVYIvKWeakKBDpyxmx9QgvV85eeCfKMfUiLS075TDl-sfa/s320/IMG-20171213-WA0004.jpg" width="320" /></a></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPeP3QaMBgiG6Bqykn-HtIfpyrO6BmQQSWJM11EP3LrtvpPex4P_lSnY_bdQrQ-DgiSKwNpRhJiPl0cN9gzXiNOXu3CaeKhiCMjhCV_X1YjxvwR7UTcC3PV_Ehyphenhyphent6ZGMBK8_pJqUe8XoG_/s1600/IMG-20171213-WA0006.jpg" style="display: inline; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="901" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPeP3QaMBgiG6Bqykn-HtIfpyrO6BmQQSWJM11EP3LrtvpPex4P_lSnY_bdQrQ-DgiSKwNpRhJiPl0cN9gzXiNOXu3CaeKhiCMjhCV_X1YjxvwR7UTcC3PV_Ehyphenhyphent6ZGMBK8_pJqUe8XoG_/s320/IMG-20171213-WA0006.jpg" width="320" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Trapnaaimachines bij kringloopwinkel De Waar<br /><font size="1">eigen foto's</font></td></tr></tbody></table>
<br />
Isaac Singer, de man achter het bekende merk, leefde in Amerika, had een opvallende persoonlijkheid en een niet geheel onbesproken levensstijl. Maar ook een geweldig gevoel voor marketing. Hij bedacht constructies voor betaling in termijnen en wist er zo voor te zorgen dat zijn naaimachines bereikbaar werden voor gewone vrouwen. Zo ook voor Eileen Brady.<br />
<br />
Eileen groeit op in een dorp in Shropshire en komt als tiener in dienst bij de dorpsnaaister, mevrouw Tomkins. Zij heeft direct in 1866 <b>Singer’s New Family Machine</b> gekocht: een compacte trapnaaimachine die voor vrijwel alle soorten stof geschikt is. De standaardprijs voor een eenvoudig gedecoreerd exemplaar is £4 4s, met een meubel erbij kost hij tot zo’n £20. Dankzij het formaat en de afbetalingsmogelijkheden worden er steeds meer aangeschaft voor huishoudelijk gebruik. <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/2921/14073753195_ba214445a9_3k.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/nrDEva%5DDSC06100-Singer%20Model%2012%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/alicejohnson/%5DNancy%20Drew%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="592" data-original-width="800" height="236" src="https://live.staticflickr.com/2921/14073753195_ba214445a9_3k.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/nrDEva%5DDSC06100-Singer%20Model%2012%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/alicejohnson/%5DNancy%20Drew%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Singer's New Family Machine werd ook wel 'fiddle base' genoemd.<br />
Ik hoef niet uit te leggen waarom...<br />
<span><font size="1">Foto door Nancy Drew [CC BY 2.0], via Flickr</font></span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
In het najaar van 1872 vertrekt Eileen halsoverkop naar de stad Shrewsbury zonder iets mee te nemen. Haar treft het lot van veel arme vrouwen: bij spaarzaam licht in een klein kamertje naait ze onderdelen voor overhemden. Ze krijgt per stuk betaald, een hongerloontje. Uiteindelijk kan dit werk haar niet uit het armenhuis houden.<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b8/Harriet_Backer_-_By_Lamp_Light_-_Google_Art_Project.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="648" data-original-width="800" height="259" src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/b/b8/Harriet_Backer_-_By_Lamp_Light_-_Google_Art_Project.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>By Lamp Light</i> door Harriet Backer (1890) <br />
<span><font size="1">[Public domain], via Wikimedia Commons</font></span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Eileen krabbelt gelukkig op en wordt in de zomer van 1873 door madame Carroll in dienst genomen. Haar talent en vastberadenheid zorgen ervoor dat ze carrière kan maken. Eind 1880, aan het begin van <i>De draad die ons verbindt</i>, heeft ze een functie bereikt waarbij ze ook japonnen mag ontwerpen en contact heeft met klanten, zoals de illustere Lady Almsworth. Ze verdient dan zo'n £80 per jaar.<br />
<br />
Maar het leukste moment om te schrijven was de scene die in maart 1881 plaatsvindt. Dan arriveert Eileens gloednieuwe trapnaaimachine, een <b>Improved Family Machine</b> die sinds 1879 op de markt is, en sneller en stiller werkt dan ooit dankzij een nieuw mechanisme en een rond spoeltje. <div><br /><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody><tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXmqcn5Vfx_xcb_a3PjV2Y9SzZxB73YIxjJvFz2T-xGa207w1BHWXbN2jYEMHL4vraaxVs5u93UFRj83hmVj3Gflreu3ZxV4Joxv-nZRwQK2l19P8gTy1RlbahiPbEXi0F2OI2iKd2CDxC/s276/SingerManual.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="276" data-original-width="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXmqcn5Vfx_xcb_a3PjV2Y9SzZxB73YIxjJvFz2T-xGa207w1BHWXbN2jYEMHL4vraaxVs5u93UFRj83hmVj3Gflreu3ZxV4Joxv-nZRwQK2l19P8gTy1RlbahiPbEXi0F2OI2iKd2CDxC/d/SingerManual.jpg" /></a></td></tr><tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Uit de handleiding van de Singer Improved Family Machine<br /><font size="1">via Woodland Quiltworks</font></td></tr></tbody></table><div><br /><div>Op internet vond ik hiervan zelfs een ingescande handleiding om Eileen op weg te helpen! Op zulke momenten doe ik net als zij een rondedansje:<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">‘Nou, nou,’ protesteerde Moira lachend. ‘Ik geloof warempel
dat je er blij mee bent.’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">‘Blij?’ Eileen pakte haar beide handen. ‘Ik ben dolgelukkig!
Ik had nooit gedacht dat ik me dit kon veroorloven. Dat jij me deze werkkamer
hebt aangeboden, heeft beslist geholpen.’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">‘Ik denk toch dat vooral jouw eigen naaitalent je opdrachten
oplevert. Maar ik ben blij dat je je hier thuis voelt.’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;"><i>Niet verder denken nu.</i>
‘Dat kan toch niet anders?’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">Vrolijk zwierde ze Maggie nog eens in het rond, die juichte
van plezier. Moira ving haar lachend op.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">‘Is hier soms een feestje?’<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: times, "times new roman", serif;">Abrupt stonden ze stil. Met rode wangen streek Moira haar
rok glad. Eileen bedwong de neiging om hetzelfde te doen... <br />
<br />
Uit: <i>De draad die ons verbindt</i>, hoofdstuk 17 </span> </div>
</blockquote>
<blockquote class="tr_bq">
<div class="MsoNormal">
</div>
</blockquote>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://live.staticflickr.com/7358/8903030714_0cb06e33ff.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/eyJmRy%5DThe%20first%20lesson%20on%20the%20Singer%20sewing%20machine%20-%20the%20new%20improved%20Singer.%20Easy%20to%20use%20-%20easy%20to%20learn%20-%20easy%20to%20buy.%20(front)%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/boston_public_library/%5DBoston%20Public%20Library%5B/url%5D,%20on%20Flickr" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="306" height="400" src="https://live.staticflickr.com/7358/8903030714_0cb06e33ff.jpg%5B/img%5D%5B/url%5D%5Burl=https://flic.kr/p/eyJmRy%5DThe%20first%20lesson%20on%20the%20Singer%20sewing%20machine%20-%20the%20new%20improved%20Singer.%20Easy%20to%20use%20-%20easy%20to%20learn%20-%20easy%20to%20buy.%20(front)%5B/url%5D%20by%20%5Burl=https://www.flickr.com/photos/boston_public_library/%5DBoston%20Public%20Library%5B/url%5D,%20on%20Flickr" width="243" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Singer's Improved Family Machine<br />
<span><font size="1">Boston Public Library [CC BY 2.0], via Flickr</font></span></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-52891201188146294322020-06-16T08:30:00.001+02:002021-12-06T15:34:24.941+01:00‘De draad die ons verbindt’ is verschenen!Het is 16 juni en dat betekent dat vandaag officieel mijn derde roman <i>De draad die ons verbindt</i> verschijnt! <div><br /></div><div>Omdat een boekpresentatie met veel mensen in tijden van corona niet zo'n goed idee is, heb ik de afgelopen dagen in een paar filmpjes iets verteld over mijn boek en over het schrijven ervan. <div><br /></div><div>Hieronder kun je ze allemaal bekijken.</div><div><br /><div>
<br />
<h3 style="text-align: center;">
Waarom Victoriaans Engeland?</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_7oBHYqZ0vY" width="320" youtube-src-id="_7oBHYqZ0vY"></iframe></div>
<div>
<br /></div><h3 style="text-align: center;">Schreef je als kind ook al?</h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/cFaJhRJy1nE" width="320" youtube-src-id="cFaJhRJy1nE"></iframe></div><div><br /></div><h3 style="text-align: center;">Hoe ziet jouw schrijfplek eruit?</h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/pcMSWEx5tlY" width="320" youtube-src-id="pcMSWEx5tlY"></iframe></div>
<br /><h3 style="text-align: center;">Zit er iets van jezelf in het boek?</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/1zd1DnKSXmo" width="320" youtube-src-id="1zd1DnKSXmo"></iframe></div>
<br /><h3 style="text-align: center;">Kun je schrijven combineren met je baan?</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/EzXsajViucE" width="320" youtube-src-id="EzXsajViucE"></iframe></div>
<br /><h3 style="text-align: center;">Hoe kwam je op het idee voor <i>De draad die ons verbindt</i>?<br />Bonus: Heb je al nieuwe plannen?</h3><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/0MnUyt5a5YI" width="320" youtube-src-id="0MnUyt5a5YI"></iframe></div>
<div>
<br /></div>
</div></div></div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-91822435335346053882020-06-10T19:24:00.001+02:002020-06-10T19:31:15.000+02:00Eerste exemplaar van 'De draad die ons verbindt'!Een prachtig boeket van mijn uitgever en… het allereerste exemplaar van mijn nieuwe boek! <br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDHCSmSDh3y_e-Fd3AHajjeVUfAByU-2R_1MMouEt4bcn4fwCGu3-MESFxokVXc1sB2qx5b_FwPfYnb7D0IBJGI4AKqGTO90FnL1h_vKjolBLj4ycjI8VQL2VfTS3AXm-Krjd5zbomtYXt/s807/IMG_0794+%25282%2529.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="608" data-original-width="807" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDHCSmSDh3y_e-Fd3AHajjeVUfAByU-2R_1MMouEt4bcn4fwCGu3-MESFxokVXc1sB2qx5b_FwPfYnb7D0IBJGI4AKqGTO90FnL1h_vKjolBLj4ycjI8VQL2VfTS3AXm-Krjd5zbomtYXt/s320/IMG_0794+%25282%2529.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: ⓒ Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Waar kon ik nou beter een foto maken dan bij de echte versie van de dubbele boom?<br />
De dubbele wát? <br />
Nou, dat kunnen jullie dus binnenkort lezen in <i>De draad die ons verbindt</i>... 😉<br />
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUaREpEiNywpQU1cWQ6NMl09X7AWdGhCyYdrY7-D7e7S6KGLDX8VgBYp_5v4pZM5hVarrKCpk6eqyzp5tFnI-ajAkw7cf-KrunW1Fo2DwUIvZgGDdmeOeQBP0EdV7cE_G3BXq7Lr11bHuC/s5152/DSCN2421.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="3864" data-original-width="5152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUaREpEiNywpQU1cWQ6NMl09X7AWdGhCyYdrY7-D7e7S6KGLDX8VgBYp_5v4pZM5hVarrKCpk6eqyzp5tFnI-ajAkw7cf-KrunW1Fo2DwUIvZgGDdmeOeQBP0EdV7cE_G3BXq7Lr11bHuC/s320/DSCN2421.JPG" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: xx-small;">Foto: ⓒ Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUqJTl05kyTNes_6t8wMqcXP36PV5YcHXa4qmXVX-uSW3hiqq0db9OPalXWJZu7YUSX474CK37dj5ZnNjaB53cB7YFCGWFgV4ET0os3q6kinY1MbswS_-AaroXrFdvcPGiUpcRb2VkBj6-/s2837/DSCN2419+%25283%2529.JPG" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="2837" data-original-width="2672" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUqJTl05kyTNes_6t8wMqcXP36PV5YcHXa4qmXVX-uSW3hiqq0db9OPalXWJZu7YUSX474CK37dj5ZnNjaB53cB7YFCGWFgV4ET0os3q6kinY1MbswS_-AaroXrFdvcPGiUpcRb2VkBj6-/s320/DSCN2419+%25283%2529.JPG" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: x-small;">Foto: ⓒ Dineke Epping</span></td></tr>
</tbody></table>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-39939721405183212612020-03-18T14:13:00.000+01:002020-04-05T19:50:27.098+02:00Nieuwe roman op komst: De draad die ons verbindtOok al is alles nu een beetje vreemd, ik ben toch wel trots dat ik mag aankondigen dat mijn nieuwe boek komende zomer verschijnt. <i>De draad die ons verbindt</i> is een verhaal van liefde en intrige in een Engels dorp in 1880.<br />
<div>
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0PxvH_L1TIGh2VVoid7UiJBK1TT1bPm7WOGWWDrKLxFoLqY-PaYXPYfZT-Qx-cPd-lM_T5ngjn2DOwzEJCs3FZhl_QvBzQFUwyEnMdiap3rc_gTJeKIJYJwOxG9cYnUogi8oukg3DYC4W/s1600/De+draad+die+ons+verbindt+-+omslag.png" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1043" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0PxvH_L1TIGh2VVoid7UiJBK1TT1bPm7WOGWWDrKLxFoLqY-PaYXPYfZT-Qx-cPd-lM_T5ngjn2DOwzEJCs3FZhl_QvBzQFUwyEnMdiap3rc_gTJeKIJYJwOxG9cYnUogi8oukg3DYC4W/s320/De+draad+die+ons+verbindt+-+omslag.png" width="208" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">ISBN 9789029729734<br />
Uitgeverij KokBoekencentrum, verwacht juni 2020</td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br /></div>
Zeven jaar geleden moest Eileen Brady noodgedwongen haar pasgeboren dochtertje afstaan. Inmiddels heeft ze zich opgewerkt tot naaister in een gerenommeerd atelier, maar de vraag wat er met haar dochter gebeurd is, blijft knagen. Als ze ontdekt dat Maggie bij pleegouders in het dorp Almsbrick woont, besluit Eileen te verhuizen. Ze hoopt een band op te bouwen en haar dochter uiteindelijk te kunnen meenemen. Maar hoe meer ze betrokken raakt bij het dorpsleven van Almsbrick, hoe ingewikkelder alles wordt. Want hoe kan ze haar nieuwe vriendin Rosie nog de rug toekeren? Of de rouwende Moira helpen haar winkel draaiend te houden, terwijl ze de weduwe straks alles zal afnemen wat haar dierbaar is?<br /><br />Ook soldaat Matthew Wilson arriveert in Almsbrick, gewond en gedesillusioneerd door de oorlog waarin hij heeft gevochten. Vastbesloten om niet zoals veel oud-soldaten in de goot te belanden, gaat hij de uitdaging aan om een verwaarloosde pachtboerderij over te nemen. Zo kan hij in het dorp blijven en een oogje op zijn nicht Moira houden… en achterhalen wat die nieuwe naaister werkelijk van plan is.Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-44364408663593462952019-10-19T12:59:00.001+02:002020-02-21T13:36:40.702+01:00Paleis van kristalUit <i>Op de vleugels van de wind</i>, hoofdstuk 6:<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span style="font-family: Times, Times New Roman, serif;">‘Ons verblijf is zeer aangenaam verlopen, nietwaar, schat?’ Mevrouw Burton, met een vriendelijk, rond gezicht, glimlachte naar haar man. Te oordelen aan de beweging van zijn snor lachte hij terug. ‘Zo veel prachtige tentoonstellingen. We hebben het Crystal Palace gezien, op Sydenham Hill. Maar dat is niet de originele locatie, is het wel?’<br />‘Het Crystal Palace is gebouwd voor de Grote Tentoonstelling in ’51. Het stond toen in Hyde Park.’<br />‘Ah, in Hyde Park. Het viel me op hoeveel natuurschoon er is,’ vulde meneer Burton aan. ‘Komt u daar zelf vaak, juffrouw?’<br />‘Regelmatig.’ Katie deed haar best niet geforceerd te klinken, maar haar laatste rit door het park was op die vreselijke dag geweest, toen nicht Eunice haar halsoverkop naar huis had geroepen...</span></blockquote>
<br />
<div align="left" class="Standaardtekst" style="text-align: left;">
PBS' <i>Victoria </i>nadert het jaar waarin mijn roman <i>Op de vleugels van de wind </i>speelt! </div>
<div align="left" class="Standaardtekst" style="text-align: left;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs7I6od8nT_ulGUc5DS5E6io2HW1Jz1k3wraP3MNfXB4TmXCrB5rB4V1P7V1mumFZYrmO_0-VYoHkWwuXcgBbrTzwmOQ5NbMUdTSKETVfegS2FZ3vTaMfpsM6FB7vgXw9vjvzS41rw5kXj/s1600/Victoria-S3E8.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="356" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs7I6od8nT_ulGUc5DS5E6io2HW1Jz1k3wraP3MNfXB4TmXCrB5rB4V1P7V1mumFZYrmO_0-VYoHkWwuXcgBbrTzwmOQ5NbMUdTSKETVfegS2FZ3vTaMfpsM6FB7vgXw9vjvzS41rw5kXj/s320/Victoria-S3E8.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Koningin Victoria en prins Albert tijdens de Grote Tentoonstelling<br />
<span style="font-size: xx-small;">uit seizoen 3, aflevering 8 (Masterpiece)</span></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div align="left" class="Standaardtekst" style="text-align: left;">
In de aflevering van vanavond opent Hare Majesteit de eerste Grote Tentoonstelling in Londen. Nog meer kijkers benieuwd of het Crystal Palace de relatie van het koninklijk paar kan herstellen?</div>
<div align="left" class="Standaardtekst" style="text-align: left;">
<br /></div>
<div align="left" class="Standaardtekst" style="text-align: left;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIzer5yOd9CFH_Aj2jRoMTI1PyVAfU4QS0GsWAhv0f7AW6ZZfFGyR_P36PAPaexhFW7uWfjXBqxU365mJnYu5rweS91xyN5g4AIayV54haq1Z2pFNPi8nPhBe7yDXBTjj170b8l_rISIOD/s1600/Crystal_Palace_interior.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="544" data-original-width="800" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIzer5yOd9CFH_Aj2jRoMTI1PyVAfU4QS0GsWAhv0f7AW6ZZfFGyR_P36PAPaexhFW7uWfjXBqxU365mJnYu5rweS91xyN5g4AIayV54haq1Z2pFNPi8nPhBe7yDXBTjj170b8l_rISIOD/s320/Crystal_Palace_interior.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Interieur Crystal Palace<br />
<span style="font-size: xx-small;">J. McNeven [Public domain], via Wikimedia Commons</span></td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-657840256905972542018-02-26T16:00:00.001+01:002023-08-15T13:47:08.385+02:00Etiquettelessen uit Dunleigh Hall - Deel 4Ter ere van de Maand van de Historische Roman hebben de belangrijkste personen uit <i>Thuis op</i> <i>Dunleigh Hall</i> zich bereid verklaard een etiquetteles te verzorgen. Vandaag de vierde en laatste les...<br>
<br>
<h3>
Les 4: Wie het eerst komt...<br><i>door William Garney, graaf van Rassmore</i></h3>
<div>
<br>
❝ Vandaag bespreken we een onderwerp waar mijn Amerikaanse echtgenote aanvankelijk niets van snapte en mijn schoonmoeder nog steeds niet: adellijke titels.<br>
<br>
Ik denk je ermee op moet groeien om te begrijpen welke waardigheid een aristocraat aan zijn titel ontleent. En hoe belangrijk het dan ook voor hem is op de juiste wijze aangesproken en behandeld te worden. Hoe vernederend het voor een graaf voelt als slechts een baronet vóór hem de eetkamer betreedt, of als... Maar ik dwaal af. <br>
<br>
Laat ik beginnen met de juiste volgorde. De adel voert van hoog naar laag de volgende titels: hertog, markies, graaf, burggraaf en baron. <br>
<br>
Er zijn maar 27 hertogen en zij staan ver boven de rest. De onderkoning van Ierland is bijvoorbeeld een hertog. Hij en zijn vrouw worden aangesproken met ‘Uwe genade’. Een hertog heeft vaak nog lagere titels die in vorige generaties zijn verkregen, voordat hij hertog werd. Zijn oudste zoon mag de een-na-hoogste titel gebruiken, diens zoon de titel daaronder, enzovoort. De andere kinderen van de hertog dragen ‘Lord’ of ‘Lady’ voor hun voornaam.<br>
<br>
Onder de hertog komt de markies. Altijd als ik die titel hoor, moet ik denken aan dat akelige exemplaar in Londen: Lord Fellbourne. Een markies wordt dus aangesproken met ‘Lord’ voor zijn titel, en laten we nu maar gauw verder gaan naar de graaf.<br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-WBl39TAD_lrep0464KOD_FhthuRfrPUoOjKa6qvxoi9FrALFAKwpqgn0ap_HUl2ORuuQYBNJJkRGIdfAemxf1MdZecYNOs3Jd5LKzai0f-YGRRGDX_KwiGmNsKomFsBgyu5fVH95JT4f/s1600/800px-Mount_Stewart.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="533" data-original-width="800" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-WBl39TAD_lrep0464KOD_FhthuRfrPUoOjKa6qvxoi9FrALFAKwpqgn0ap_HUl2ORuuQYBNJJkRGIdfAemxf1MdZecYNOs3Jd5LKzai0f-YGRRGDX_KwiGmNsKomFsBgyu5fVH95JT4f/s400/800px-Mount_Stewart.jpg" width="400"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div>
Mount Stewart House was de Ierse zetel van de markiezen van Londonderry</div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">Foto door Sitomon (Flickr) [CC BY-SA 2.0], via Wikimedia Commons</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<br>
</div><a href="https://www.dineke-epping.nl/2018/02/etiquettelessen-uit-dunleigh-hall-deel-4.html#more"></a>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-8997707667517558069.post-85883289433759481412018-02-19T16:00:00.002+01:002023-08-15T13:46:39.946+02:00Etiquettelessen uit Dunleigh Hall - Deel 3Ter ere van de Maand van de Historische Roman hebben de belangrijkste personen uit <i>Thuis op</i> <i>Dunleigh Hall</i> zich bereid verklaard een etiquetteles te verzorgen. Vandaag les 3...<br>
<br>
<h3>
Les 3: Een heer in de liefde<br><i>door James Bingham, burggraaf Kilbrooke</i></h3>
<div>
<br>
❝ Laat ik één punt meteen maar duidelijk maken: er zijn allerlei redenen om te trouwen en liefde staat helemaal onderaan die lijst. Andere belangen wegen veel zwaarder: de connectie tussen twee families, grondbezit, financiën... Zelfs mijn brave buurman William Rassmore zal dit niet ontkennen. Dat Amerikaanse bruidje van hem is mooi om te zien, maar haar fortuin is nog veel aantrekkelijker! Het nadeel is dat Amerikaanse meisjes nogal vrijgevochten zijn in vergelijking met onze eigen Engelse jongedames. Maar dat had Lord Rassmore kunnen weten als hij haar fatsoenlijk het hof had gemaakt. Ja, daar zijn namelijk regels voor. <br>
<br>
Tijdens het seizoen waarin Lady Kilbrooke en ik ons verloofden, heb ik regelmatig haar gezelschap gezocht en onze families – die een huwelijk erg gunstig vonden – droegen daaraan bij door de juiste uitnodigingen aan te nemen en ons tijdens diners bij elkaar te plaatsen. Zo konden we elkaar tijdens bals, picknicks en theevisites ontmoeten. Altijd gechaperonneerd natuurlijk. De enige kans om wat persoonlijker contact uit te lokken, is door een eindje achter te blijven tijdens een wandeling door het park. Maar pas op, niet te ver! Ook al ben je dan minstens een jaar verloofd, iedereen kan begrijpen dat je zo geen hechte band opbouwt. De vraag is natuurlijk of dat erg is. Ik wist immers al dat ze geschikt was? Daar gaat het om!<br>
<br>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFsRCC_0q-PXQmXoKw69RktjIUCA7ewxA2Dv8tt4Xau1qj76bFCHngeaHkdVCPHfWpDEUXgY_BiXUNquotrXO1OhBGWkOa0h9EQmBg9RVlPKeAIFUggHrtcV5VMZ0ghx-Mm2NMCa_Gxkcc/s1600/410px-James_Tissot_-_A_Woman_of_Ambition.jpg" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="599" data-original-width="410" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFsRCC_0q-PXQmXoKw69RktjIUCA7ewxA2Dv8tt4Xau1qj76bFCHngeaHkdVCPHfWpDEUXgY_BiXUNquotrXO1OhBGWkOa0h9EQmBg9RVlPKeAIFUggHrtcV5VMZ0ghx-Mm2NMCa_Gxkcc/s400/410px-James_Tissot_-_A_Woman_of_Ambition.jpg" width="273"></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><div>
<i>A Woman of Ambition</i> door James Tissot (1883-85)</div>
<div>
<span style="font-size: xx-small;">[Public domain], via Wikimedia Commons</span></div>
</td></tr>
</tbody></table>
<br>
</div><a href="https://www.dineke-epping.nl/2018/02/etiquettelessen-uit-dunleigh-hall-deel-3.html#more"></a>Unknownnoreply@blogger.com3