Een ritje door Hyde Park

Ik moet er zijn geweest tijdens mijn stedentrip naar Londen in 2009. Ongetwijfeld heb ik een blik op de bomen en het gras geworpen. Maar ik moet toegeven dat de Tower en de Big Ben een grotere toeristische aantrekkingskracht hadden dan... een park.

Wat grappig om te bedenken dat het voor beide hoofdpersonen in mijn romans precies andersom is.

In Op de vleugels van de wind gaat Katie met haar verloofde picknicken in Hyde Park. Voor haar is het dé plek om mensen van haar eigen klasse te ontmoeten én aan iedereen te laten zien dat ze een hele goede partij aan de haak heeft geslagen – althans, dat gelooft ze dan nog.
De Amerikaanse Caroline leert in Thuis op Dunleigh Hall al snel dat een ritje door Hyde Park de beste manier is om de aandacht van de Britse elite te trekken, zeker voor een goede amazone als zij.

Rotten Row, Hyde Park door Thomas Blinks, circa 1900
[Public domain], via Wikimedia Commons

Verschillende bronnen noemen verschillende tijden, maar volgens Debutantes and the London Season van Lucinda Gosling was de beste tijd om in Hyde Park te zijn tussen 13.00 uur en 14.00 uur. Dan begaven de dames en heren van aanzien zich naar het park om daar te paard of in een open koetsje rond te rijden.

Rotten Row, Hyde Park door James Valentine, 1894
[Public domain], via Wikimedia Commons

Je kon ook gaan wandelen: dames met een schattig parasolletje om vooral niet bruin te worden, heren met een hoge hoed en een wandelstok (ook als ze die niet nodig hadden). Rijden, zitten, slenteren, kletsen, flirten, zien en gezien worden. Dat was de voornaamste functie van dit uurtje in het park.

Hyde Park tijdens het seizoen, Vanity Fair, 1 juli 1879
Door Alfred Chantrey Corbould [Public domain], via Wikimedia Commons

Dit hele gebeuren trok toeschouwers uit de lagere klassen (het arbeidersvolk). Eerst vond ik dat een beetje vreemd, maar wat nu film- en popsterren zijn, waren toen de lords en ladies op hun prachtige paarden en met hun chique kleding. En het was natuurlijk helemaal mooi als één van de prinsessen besloot ook een ritje te maken.

Stalhouders maakten van het grote aantal mensen gebruik om hun koopwaar aan te prijzen, waarbij ze de paarden door aantrekkelijke dames lieten berijden (een piepklein beetje vergelijkbaar met het fotomodel op de motorkap van een dure auto?). Deze pikeuses hadden niet bepaald de naam eerbare dames te zijn, maar toch keken de ‘echte’ dames naar hun rijkostuums voor de laatste mode. Ik kon ze in Thuis op Dunleigh Hall mooi gebruiken om te laten zien dat William op het gebied van vrouwen een andere moraal hanteert dan zijn buurman en vriend.

Pikeuse Catherine Walters, bijgenaamd 'Skittles',
was de maîtresse van o.a. de markies van Hartington
en de kroonprins
[Public domain], via Wikimedia Commons

Tot slot wil ik nog graag de afbeelding laten zien die mijn inspiratie vormde voor het lot van Suzanne Hepworth (hoofdstuk 3 van Thuis op Dunleigh Hall). Het arme meisje heeft nooit meer durven paardrijden.
Sneu voor Suzanne, maar zo’n prent is voor mij een juweeltje! 😊


Zie je op je mobiel de laatste afbeelding niet? Schakel dan over naar de internetversie van de site.