'Thuis op Dunleigh Hall' is verkrijgbaar!

Vanaf vandaag verkrijgbaar bij de boekhandel en natuurlijk via internet: mijn nieuwe boek Thuis op Dunleigh Hall.
En best een beetje trots kondig ik hem in dit filmpje aan.

Vers van de drukpers!

Het is zover! Na een lange tijd van brainstormen en bedenken, verzinnen en veranderen, schrijven en schrappen, controleren en corrigeren........ is hij helemaal klaar!

Vandaag hield ik mijn eerste exemplaar van Thuis op Dunleigh Hall in handen.

Voor het open graf

Ik stond voor het open graf, de ingang een gapend, donker gat. Dat leek te passen bij al mijn gevoelens van verdriet en spijt. Het was afgelopen.

Mijn metgezel Nikodemus keek verwonderd om zich heen. ‘Dus deze olijfgaard is van jou, Josef?’

Ik knikte.

‘En jij hebt dit graf in de rotsen laten uithouwen… voor jezelf?’

Beschaamd haalde ik mijn schouders op. ‘Het leek een logische keuze. Vanaf mijn jongensjaren heb ik keihard gewerkt voor mijn positie en mijn vermogen. Ik wilde dat er na mijn dood iets zichtbaar zou blijven van wat ik heb bereikt.’

‘Dat gaat wel lukken, zou ik zeggen.’ Nikodemus was erg onder de indruk van de grootte en de weelde, maar over mijn rug ging een rilling. 

‘Is dat het waard?’ vroeg ik somber. ‘Al die jaren was ik bezig om in hoog aanzien te komen bij de Joden én de Romeinen, om fortuin te maken… En het leven is maar zo kort.’

Slechts enkele uren geleden waren we daarvan getuige geweest toen een onschuldige man werd gekruisigd. Er sprongen tranen in mijn ogen. 

Nikodemus klopte troostend op mijn schouder. ‘Jij gelooft het ook, hè? Deze Jezus was Gods Zoon.’

‘En wij hebben hem laten doden.’ De tranen lieten zich niet meer tegenhouden, maar daar schaamde ik me niet voor. Nee, het enige wat ik verschrikkelijk vond, was dat ik het nu pas durfde toegeven. Hier, in mijn eigen graftuin met Nikodemus. Met mijn collega – evenals ik lid van de Hoge Raad – van wie ik niet had geweten dat hij Jezus’ volgeling was. Zoals hij dat niet van mij had geweten. 

Het leven is maar zo kort, dacht ik opnieuw, en we hadden zoveel tijd verspild. De zon, die was teruggekeerd na de angstaanjagende duisternis van zopas, stond steeds lager. We moesten voortmaken.

Nieuwe inspiratie

Regelmatig hebben lezers mij gevraagd hoe ik toch zo’n verhaal van 500 bladzijden kan verzinnen. En eerlijk gezegd: dat kan ik niet verklaren. Evenmin als ik snap dat het weer heel leuk is om opnieuw aan mijn verhaal te werken met opmerkingen van de redacteur.
Ongeveer drie weken geleden ontving ik haar feedback. Natuurlijk moest ik er wel even over nadenken om het een plekje te geven in het verhaal dat ik had opgestuurd toen ik dacht dat het zo ongeveer perfect was. 😉
En toch werd ik weer ontzettend blij toen er opeens een briljant idee bij me opkwam waarmee ik de spanning nog beter kan opbouwen.
Heel eerbiedig riep ik toen: Yes, yes! Dank U, Heer!
Letterlijk. Hardop. Want één ding geloof ik absoluut: zonder Gods inbreng zou ik dit allemaal niet doen.

Maar tegelijkertijd heb ik ook veel aardsere inspiratiebronnen. Wat te denken van het openluchtmuseum in Ierland waar ik in 2014 uitgebreid kon rondneuzen. (En waar de batterij van mijn camera opeens leeg bleek, zodat mijn vriendin een dagje niet het gevoel had dat ze met een Japanner op stap was. 😊)

Het is hoe dan ook heerlijk als nieuwe en verbeterde scenes zich vormen voor mijn ogen.
Wordt daarom vervolgd...

Nieuw jaar, nieuw manuscript

Allereerst wens ik iedereen een heel gelukkig nieuwjaar!

Zelf ben ik 2017 meteen maar begonnen met het opsturen van mijn nieuwe manuscript naar de uitgever. Nu gaat er een redacteur mee aan de slag, een vormgever ontwerpt een mooie, aansprekende voorkant, enz. enz.
En dan natuurlijk hopen dat hij het uiteindelijk net zo goed doet als Op de vleugels van de wind. Toch best wel weer heel spannend!

Een thema dat in mijn nieuwe boek naar voren komt, is dat de hoofdpersoon het moeilijk vindt om los te laten wat hij niet zelf onder controle heeft. Ironisch genoeg kan ikzelf op dat gebied ook nog wel iets leren. 😉
Maar Jezus zegt in de Bijbel: Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last.

Een goed voornemen dus, voor 2017!

Door Onbekend (Library of Birmingham) [Public domain], via Wikimedia Commons

Katies Kerstfeest

Geen kerstboom, versiering of cadeaus. Katie weet dat haar eerste Kerst in Amerika in niets zal lijken op de schitterende feesten die ze gewend was. Is er een manier om toch het kerstgevoel vast te houden?

In dit kerstverhaal komen enkele oude bekenden uit Op de vleugels van de wind voorbij...

Happy Birthday!

Vandaag is het al weer een jaar geleden dat mijn debuutroman Op de vleugels van de wind verscheen.

Op donderdag 27 november 2014 was de boekpresentatie in de Oude Boerenherberg van het openluchtmuseum in Schoonoord. Volle zaal, ontspannen sfeer, enthousiaste reacties, een heleboel gesigneerde exemplaren.

Ik besloot mijn presentatie met een bedankje:

Tot slot wil ik iedereen bedanken die mij heeft geholpen op de weg hier naartoe, want alleen had ik dit niet gekund.
Allereerst dank ik God, die mij het talent om te schrijven heeft gegeven.
Dan mijn familie die er altijd voor mij is geweest, en speciaal mijn moeder die ook veel tijd in dit boek heeft gestoken. (Bedankt, mam!)
En verder iedereen die heeft geholpen, gebrainstormd, aangemoedigd, proefgelezen, voor mij heeft gebeden of mij op welke manier dan ook heeft gesteund: Dank je wel!

Inmiddels kan ik daar een groep aan toevoegen: de lezers!
Mensen die ik persoonlijk ken, mensen die spontaan een lieve reactie op mijn Facebookpagina achterlieten, en velen die gewoon anoniem zijn gebleven. Dank je wel!

Zonder jullie was Op de vleugels van de wind niet zo’n succes geworden! Ik hoop dat jullie ervan genoten/genieten om samen met Katie en de andere personages op reis te gaan naar 19e eeuws Amerika.