Tijdens mijn vakantie stond ik naast het beeld van Annie Moore. Dit 15-jarige meisje was de eerste immigrante die via Ellis Island in New York aankwam op 1 januari 1892. Ze reisde met haar twee broertjes; haar ouders waren vier jaren eerder al naar Amerika gegaan. Is het niet onvoorstelbaar?
De laatste tijd heb ik vaak de vraag gekregen: Waarom schrijf je over emigratie? Het antwoord is simpel. Het fascineert me! Deze 19e-eeuwse mensen lieten hun land, hun familie en vrienden, hun vertrouwde omgeving achter in de wetenschap dat het voorgoed was. Dan moeten ze een sterke hoop hebben gehad op een betere toekomst, goede vooruitzichten. Of ze waren zo door wanhoop overmand dat het niet erger kon worden... Wat dachten Annies ouders toen ze hun jonge dochter de zorg voor twee kleine kinderen toevertrouwden?
"Mijn" Katie is geen doorsnee immigrante, haar reisgenoten Megan, Jim en Scotty wel. Ook zij hopen op een betere toekomst, een nieuwe start.
Als ik mijn boek aan iemand zou opdragen (wat ik niet van plan ben), zou het zijn aan alle mensen die met datzelfde verlangen hun thuisland verlieten. Ik hoop dat hun dromen zijn uitgekomen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten