Over dankbaarheid en kromme zinnen

Inmiddels heeft de persklaarmaakster het manuscript van Thuis op Dunleigh Hall onderhanden gehad. Zij heeft flink haar best gedaan en er tóch nog meerdere kromme zinnen en typefouten uitgehaald. En dat terwijl ik, samen met anderen, alle scenes al zo vaak heb doorgelezen. Ja, echt!

Het doet me even denken aan een vergelijking die Max Lucado maakt in één van zijn boeken. Daar zegt hij dat uitgevers het manuscript lezen en besluiten het uit te geven, terwijl ze weten dat het nog voor verbetering vatbaar is. Hij vergelijkt dat met Gods liefde. God houdt van ons zoals we zijn, Hij wil ons Zijn kinderen noemen, terwijl Hij weet dat we niet volmaakt zijn. Wel schaaft Hij ons soms wat bij, en helpt Hij ons beter te worden, zoals ik aanpassingen in mijn manuscript heb doorgevoerd. Telkens opnieuw.

Over ongeveer twee maanden ligt mijn tweede roman in de winkel, en dan kan ik alleen maar dankbaar zijn dat God mij dit talent heeft gegeven en mij heeft geholpen het verder te ontwikkelen.

Hoe enthousiast ik ben, is hopelijk ook te zien in de nieuwe serie foto’s die Janine Bruinenberg (www.janinebruinenberg.com) heeft gemaakt en waarvan ik alvast het eerste resultaat hier plaats.

Foto: Janine Bruinenberg Fotografie